Zaterdag 3 juli was ik voor eens een vroege vogel en stond ik op om vijf uur ‘s morgens want een half uur later zou ik met Joeri en Willem naar de luchthaven van Zaventem vertrekken. Ze arriveerden, ik begroette mijn metgezellen, stapte in de auto en zo begon een reis die ons door heen Californië, Arizona, Nevada en Utah zou voeren. Robin zeven uur kwamen we aan op de luchthaven, we zochten de Swiss balie, namen elk twee tickets in ontvangst: een voor Brussel-Zürich en een voor Zürich-Los Angeles en gaven onze bagage af in de hoop we ooit terug te zien. We begaven ons naar de vertrekhal en werden onderweg voor de eerste maal aan een security check onderworpen. Voor Joeri en mij leverde dit geen problemen op maar Willem moest zijn pet en jas uittrekken en werd getrakteerd op een spervuur van vragen. Hoewel de vlucht naar Zürich pas om iets voor tien was, zaten we reeds enkele uren op voorhand te koekeloeren in de vertrekhal. We vulden de tijd door te slenteren langs de vele duty-free shops.
Het was een klein vliegtuig met een capaciteit van ongeveer honderd man, dat ons in een klein uur naar Zürich bracht. Tijdens de vlucht werd ons een chocokoek en een Zwitsers chocolaatje aangeboden. Daar aangekomen stapten ze uit op de tarmac en werden we met een pendelbus naar de terminal gevoerd. We hadden een window van anderhalf uur tussen beide vluchten. Alvorens op de metro, die ons naar onze Gate zou transporteren, te stappen, werden onze paspoorten een tweede maal, hetzij vluchtig, gecontroleerd. In de Gate, Gate E, volgde nog een security check, deze maal moesten onze schoenen uit. Een ambtenaar vroeg me iets in onverstaanbaar Duits, ik antwoordde bevestigend maar corrigeerde mijn antwoord naar ‘Neen’ nadat hij verschrikt opkeek. Mijn ‘Neen’ stelde hem gerust en ik kon beschikken.
Voordat we de sectie van de Gate met de Amerikaanse vluchten konden betreden werden we nogmaals aan een paspoort controle onderworpen, en nogmaals werd Willem geviseerd. Rond een uur vatte het boarden aan en werd de Airbus 330, die ons naar LA zou brengen, langzaam gevuld. Spijtig genoeg zaten we in tegenstelling tot de eerste vlucht niet netjes met ons drietjes naast elkaar. Op de 44ste rij zaten Willem, ien een vriendelijke ietwat oudere Amerikaanse heer. Joeri stelde een plaatswissel voor en het heerschap was het voorstel niet ongenegen, al wou hij liever ruilen met een man die enkele rijen meer naar voren naast zijn vrouw zat, een man die een als twee druppels water geleek op de dichter Dimitri Debock. Onze man onderhandelde met de look-a-like, faalde maar was zo altruïstisch om te wisselen met Joeri.
De vlucht duurde dertien uur en kwam bij ons allen over als eindeloos maar we mogen niet klagen want we werden goed voorzien van gratis eten en drinken, zo nam ik twee flesjes rode wijn tot mij, en was er in elke stoel een lcd scherm en controller waarmee een entertainment systeem met een ruim aanbod aan films, muziek en info zoals gps locatie en een neerwaartse camera, kon worden bestuurd. Al crashte het zowel bij mij als Joeri tweemaal tijdens de vlucht.
Op 4 augustus om 2 uur ‘s morgens Belgische tijd maar op 3 augustus om 5 uur ‘s avonds kwamen we aan in LA. Onze bagage was pas bereikbaar na een security check, de grootste van de reis. Hier werd voor de eerste maal ons paspoort gestempeld, een pasfoto genomen en onze vingerafdrukken gescand. Het spannendste moment van de reis was aangebroken: wou onze bagage zich wel een weg gevonden hebben naar LA. We wachtten, en wachtten, en ja hoor daar kwamen ze. Eerst die van Willem, dan die van mij en ten slotte, na een kleine stressvolle pauze, die van Joeri. Met de bagage begaven we ons naar de laatste security check maar ook deze verliep erg vlot.
We stonden op straat in LA! Spijtig genoeg weigerde de gps dienst en hadden enkel de gsm van Joeri en Willem ontvangst. Na even doelloos rondgelopen te hebben, vroegen we aan een Travel Aid stand de weg naar ons hotel. Hoewel er shuttles waren, stonden we erop de afstand te voet af te leggen. Het was niet ver, maar twintig minuten, en niet moeilijk te vinden: alsmaar rechtdoor en bij Airport Boulevard linksaf. Bij de Travel Aid was er ook een Bank of America ATM en die kwam als geroepen want ik had nog geen dollars op zak en ik kan dankzij een partnership tussen Bank of America en mijn bank zonder toeslag geld afhalen bij Bank of America.
We marcheerden gepakt en gezakt naar ons hotel: de FourPoints by Sheraton LAX. De check-in was gemakkelijk en de kamer zeer net en beschikte over twee dubbelbedden. Na een verfrissende douche besloten we de auto verhuur maatschappij de lokaliseren. We vonden het niet meteen en besloten terug naar de luchthaven te wandelen en daar de gratis Alamo shuttle te nemen. Bizar genoeg was er niets om te eten in LAX, misschien omdat we bij de aankomsthallen waren. De shuttle liet even op zich wachten maar leidde ons uiteindelijk naar het Alamo verhuurdatum. Nu we de locatie wisten, zochten we onze weg terug naar het hotel. We passeerden een Burger King en lastten met plezier een eetpauze in. Ik nam een large Tripple Wopper with cheese menu met frietjes en een Dr Pepper. Vettige troep maar het was smullen.
Het was een goed en vlot begin.
We waren veilig, ze waren blij en we waren moe.
Yours faithfully,
Robin
ps: excuseer voor de mogelijke schrijf fouten en kromme zinsconstructies. Het is nu 7u30 in de ochtend, ik heb bijna niet geslapen, waarschijnlijk door de jetlag en ik word 3$95 aangerekend per kwartier op deze computer met een qwerty toetsenbord [keyboard switch admin lock] dus deze post is een vlugge first draft.