De wekker liep af om 7 uur, we pakten onze spullen in en vertrokken in noordelijke richting naar Moab. Er was geen free ontbijt in ons hotel aldus aten we niet. We zouden tegen de middag wel ergens een McDonald’s vinden.
De tocht was een grote 200 kilometer en leidde ons doorheen godverlaten stukken Amerika met hier en daar een verdwaalde caravan van een Indiaan. We vonden zelfs geen FM radiostations meer, het enige wat we nog ontvingen was AM 660. Een Navajo zender die Country afwisselde met traditionele Navajo gezangen. In het begin vonden we ze bijzonder maar na een tijdje hingen ze ons serieus de keel uit.
We arriveerden in Moab rond half elf waarna we onze verblijfplaats, het Bowen Motel, op de hoogte brachten van onze aanwezigheid en ons haastten naar de Mc Do iets verder op. We vroegen de verkoopster hoeveel de double cheeseburger kostte want hij was niet aangegeven op de prijslijst. De smaak van de burger is omgekeerd evenredig met de prijs. Haar antwoord was $1,4 + tax; aldus namen we er elk twee en een large fountain drink aangezien dit establishment free refill kende. Ik startte met 1.5l Fanta strawberry, wat ik me beklaagde gevolgd door 1.5l Dr Pepper light. De Mc Do had een salon waar we ons in de leren zetels zetten en wat teevee keken.
We reden naar het Dead Horse Point State Park. Aan het Visitor Center parkeerden we en ik wandelde wat rond terwijl Joeri en Willem binnen de inkom van $10/voertuig betaalden; het was immers een State Park. Mijn enkel voelde al wat beter aan als de vorige dag, doch nog niet super, aldus zou ik het rustig aandoen. Na het nemen van enkele foto’s reden we verder naar het Deadhorse Point Overlook voor een adembenemend zicht op de Colorado River.
We zetten koers naar Canyonlands National Park wat bestaat uit drie gedeeltes: the Island in the Sky, the Maze en the Needles. Wegens tijdsgebrek besloten we enkel rond te trekken in het eerst genoemde gedeelte. Het park word gevormd door de samenvloeiing van de Green River en de Colorado River Onze eerste halte was Whale Rock: Joeri en Willem beklommen de rots terwijl ik wat rond slenterde en enkele foto’s trok van mijn metgezellen op de gigantische rots. Vervolgens reden we naar Upheavel Dome en Green River Overlook.
We zagen in de verte de hemel dreigend worden en miet veel later flitsten de eerste bliksemschichten. Het zou niet lang duren eer het onweer ons bereitke. Het stormweer en vooral de bliksem maakten het landschap nog spectaculairder. We reden naar Grand View Point Overlook, een hoog punt in het hart van de storm voor een betere ervaring. ^^ Onderweg begon het te hagelen en zagen we kleine modderstroompjes ontstaan. Eens aangekomen bij het punt wachtten we tot de neerslag getemperd was om uit te stappen. De regendruppels voelden fris aan en het deed best lekker. Het was de eerste regen sinds onze aankomst in de VS. We bewonderden het zicht maar waren teleurgesteld want de parkbordjes verkondigden een ander verhaal dan onze ANWB-gids. De Green River en de Colorado River zijn te diep ingegraven om hen van dit punt te kunnen observeren. 🙁 Op onze weg uit het park hielden we nog even halt bij de Buck Canyon Overloop.
Bij het naderen van Moab sloegen we Highway 128 in die langs de Colorado River loopt en die we volgden voorbij de White Ranch, die diende voor filmlocatie voor John Ford’s Rio Grande uit 1950. We hielden halt toen we Castle Valley zagen liggen en keken een klein kwartier als kleine kinderen naar een regenboog: prachtig. We reden terug naar Moab en checkten in ons hotel in. Hoewel niet luxueus, viel het goed mee en was er gratis ontbijt. Ik liet mijn voet rusten en keek naar de oude James Bond film Dr. No.
We hadden in de stad een eettent gespot die er best leuk uitzag: Eddie McStiff’s. Ik at een Mojo-steak met een baked potato en Vegtables du Jour (Courgettes en paprika) vergezeld van een pint Rock Amber Ale. Joeri idem ditto en Willem koos voor een Pizza Margaritta en een Pepsi. De steak en de Mojo saus smaakten me uitstekend maar de grote aardappel was vrij droog en smaakloos. Het bier, mijn eerste in de VS en dat ik pas kreeg na verificatie van mijn leeftijd, was goed. We sloten te maaltijd af met een Brownie-Wowie: huisgemaakte brownie met vanille ijs, hot fudge en slagroom. Na het nagerecht bleven we nog even nagenieten op het terras. Zonder het te vragen kregen we de rekening gepresenteerd. De serveerster zei wel dat het geen hint was om op te hoepelen maar we waren desalniettemin not-amused. We legden ons geld neer en vertrokken.
Eens in het hotel kropen we in bed want het was reeds tegen twaalf.
Yours faithfully,
Robin