USA – Page 4 – Robin's Travels

Tijuana

We startten onze 6de dag met een continental breakfast in het hotel. Het was uitgebreid en lekker op de te gesuikerde cereals na. Met goed gevulde magen reden we naar het Cabrillo National Monument op Point Lloma. Deze keer werden we niet teruggestuurd maar konden we het park binnenrijden mits een betaling van vijf dollar. We wandelden van het Cabrillo standbeeld naar de oude vuurtoren en genoten van het schitterende uitzicht op de oceaan en de San Diego Bay. Toen we het park uitreden, merkten we op dat de benzinetank bijna leeg was, we stelden de GPS in op het dichtstbijzijnde tankstation. Daar aangekomen slaagden we er niet in om met visa te betalen: het automaat eistte een postcode, een eis waaraan we niet konden voldoen, ondanks enkele pogingen. Aangezien het station onbemand was, stonden we daar schoon te koekeloeren.

Bij het volgende station zat er wel een man in een plastieken bak van twee bij twee meter. Voor we de tank konden vullen, moesten we de man $50 geven en na de beurt kregen we het wisselgeld terug. Met een volle tank en een pak van ons hart reden we naar de Mexicaanse grens. We parkeerden de auto op een van de vele grensparkings op Amerikaanse bodem en wandelden gewoon de grens over, aangezien er geen enkele vorm van grenscontrole is om de VS te verlaten, en Tijuana binnen.

In het visitors center net over de grens stond een onervaren knul achter de toog die ons alleen maar enkele richtingsaanwijzingen kon geven want al zijn stadsplannetjes waren op. We stapten naar het Reloj Monumental, deze enorme metalen boog is een van de dominante landmarks van de stad en staat in haar historisch hart. Van hier liepen we zuid-oostelijk doorheen de Avenida Revolution. Deze laan is de toeristenstraat van Tijuana met vele soevenier/prullaria winkels en verschillende show girls bars. Deze straat werkte wel op ons systeem want elke vijf meter zaagt er een vent aan je kop om toch maar zijn winkel of bar binnen te gaan. Je bent niet meer dan een wandelende dollarzak. Onze ‘gids’ had ons aangeraden om links de 9th Avenida in te slaan richting het Mercado Miquel Hildago, maar we hadden een gigantische Mexicaanse vlag gespot op een heuvel: de Bandera de Mexico. We beklommen de heuvel om hem van dichtbij waar te nemen maar we konden er niet naar zijn mast aangezien deze zich op een militaire basis bevond.

We keerden terug naar de 9th ofwel Zaragoza en zo naar het Mercado. Hier slenterden we langs de talrijke verse waren en specerijenwinkeltjes en voelden we ons ietwat ongemakkelijk bij de vele wespen die over de uitgestalde zoetigheden en vleeswaren kropen. Zonder kaart wistten we niet wat ons volgende doel kon zijn, aldus besloten we om terug te keren naar het Reloj Monumental en de omgeving er rond te verkennen. Het was intussen na de middag en we stapten onderweg een restaurant binnen dat er degelijk uitzag. Ik bestelde een schotel taco’s gevuld met varkensvlees, gepekelde uien, rode bonen en geflankeerd met een grijs-bruine massa, wiens zwakke smaak het best havermoutpap benaderde. We kregen eerst een pak nacho’s met een kom guacamole, die hoewel pikant vrij smaakloos was. Ik bestelde een Cerveza Sol en kreeg er een half glas limoensap met ijs bij. Ik mixte en de combinatie deed de haren op mijn nek rechtstaan. Bah. De taco’s op zich waren wel lekker.

We lieten de traditionele keuken achter ons, vervolgden onze tocht en stootten op een tourist information center. Hier scoorden we een kaart en ontvingen wat info over de bezienswaardigheden plus het advies dat de aangeboden gouden juwelen van de straatverkopers vals is. ofc We baanden ons een weg doorheen de zageventen naar de kathedraal en daarna naar het officieel aangeprezen cafe La Placita. Op het dakterras bestelden we een tequila, en nog een, … We kregen nachos met verse guacamole en deze smaakte subliem. We converseerden met ons Jommeke’s Spaans met de gastvrouw en -heer en bestelden een door hun geadviseerd Mexicaanse dessert: gefrituurde banaan. Lekker!

Na deze gezellige onderbreking trokken we noord-oostwaarts via de 7th Avenida naar de Zone Rio. Het contrast tussen het centrum en dit stadsdeel kon niet groter zijn: de Zone Rio is een modern commerciële wijk. We volgden de Paseo de los Heroes oostelijk en ontmoetten op onze route verschillende rotondes met grote standbeelden, waaronder een van Abraham Lincoln en passeerden we onder andere het Centro Cultural de Tijuana, Plaza Rio en Plaza Fiesta. Aan het laatste standbeeld wijzigden we koers naar het Noorden. We staken de Rio Tijuana over, deze rivier van twee meter breed ligt in een betonnen bedding van wel vijftig meter die doet vermoeden dat de rivier op momenten een spectaculairder volume heeft. Het water zag er absoluut goor uit: olijfolie achtig.

We trokken in noord-westelijke richting naar de grens. Toen we aan het binnenkomst punt wat verwonderlijk stonden te kijken waar de uitgang was, vroeg een vriendelijke man wat we zochten. Hij gaf ons de juiste route ( volgende links) maar toen we hem bedankten, zei hij: ja, ik zou toch graag een dollar ontvangen voor de informatie. 🙁 Of course, hoe dom om te converseren met een local. Ik gaf hem een dollar, het zal daar wel niet op komen. De Mexicanen zijn vrij vermoeiend: zo claxonneerde elke taxi die voorbijreed en begon de chauffeur telkens te roepen naar ons.

De grenscontrole om de VS binnen te gaan is veel strikter maar vormde voor ons geen probleem. Gewoon paspoort met de visum stempel laten zien en de rugzak in de scanner. We zagen wel een man in de boeien geslagen worden, die daarna afgevoerd werd. Bij het verlaten van het grensgebouw zagen we onze parking meteen: wat een geluk! We reden huiswaarts en besloten de jacuzzi van het hotel eens uit te proberen. Het hete water beet in mijn verbrande benen maar het wende gauw. Na de hot tub doken we het gewone zwembad in voor wat waterpret. We kwamen ons hotel niet meer uit die avond. Who needs food ^^

Yours faithfully,

Robin

San Diego

De wekker liep af om zeven uur, we stonden op en ruimden onze kamer op want onze tijd in LA zat erop. We checkten uit en reden via de Interstate 5 naar San Diego. De tocht verliep voorspoedig en om tien voor tien hadden we ons hotel La Quinta, waar we drie nachten zouden slapen, bereikt. We parkeerden in de ondergrondse parking van het hotel en meldden ons bij de receptie. Maar onze haring braadde niet: de receptionist bracht ons op de hoogte dat we pas konden inchecken om 15 uur. Doch dit was geen Miljaar! moment aangezien we voldoende plannen te volbrengen hadden. Ons hotel lag op een boogscheut van Old Town, het historische hart van San Diego en hier startten we dan ook ons bezoek aan de stad. We dwaalden door de straten van Old Town en ik schafte me een beker met vers gesneden mango aan voor $5 aan een standje. We klommen van Old Town naar Presidio Hill, wat ons een eerste mooi zicht over de stad gaf. We wandelden via Juan Street, Sunset Road, Stockton en Goldfish naar University Avenue, die de wijk Hillcrest doorkruist. We bevoorraadden ons met water in een Vons, wat een middelgrote supermarkt is. We kochten een twee liter fles en tot onze lichte teleurstelling bleek het bruiswater te zijn, hoewel het nergens op de verpakking vermeld staat. In Hillcrest sloegen we 5th avenue zuidwaarts in tot de kruising met Upas waar we oostelijk doorstaken naar Balboa Park. Dit is de groene long van San Diego en bied een thuis aan verscheidene musea, een golfbaan en de San Diego Zoo. We wandelden in het enorme park naar El Prado en deze laan leidde ons voorbij het Museum of Man, Museum of Art en het Casa del Prado. Aan Plaza del Balboa draaiden we zuidwaarts op Park Boulevard. Na enkele kilometers bereikten we Broadway en door deze westwaarts te volgen arriveerden we in Downtown San Diego.

Het was intussen half twee voorbij en op mijn mango na hadden we nog niets gegeten dus konden we zo langzamerhand wat voedsel verdragen. We lunchten in een Subway waar ik een Big Philly Cheesesteak Sub, belegd met alle mogelijke groeten en met Honey-Mustard als dressing, nam.

In het Westfield Horton Plaza winkelcentrum koos ik uit een grote diversiteit van petjes, waar onder vele baseball en football petjes, een Mexicaans WK voetbal exemplaar. En tegendraads doen he ^^. Ik ben geen pet-drager maar met de straffe zon en mijn reeds verbrand voorhoofd en neus, had ik geen andere keus, het hoofddeksel maakte zon op lopen dragelijk.

We trokken zuidwaarts het Gaslamp Quarter in via 5th Avenue en passeerden de Fountain In waar we een ‘World Famous Hot Fudge Sundae in a waffle bowl’ aten. Het was niet slecht maar het lag wat op de maag. We verlieten het Gaslamp Quarter en beklommen de trappen van het Convention Center, dit gaf ons een mooi uitzicht over de San Diego Bay en een aanbieding om wat Chronic te kopen, wat we vriendelijk afsloegen. Aan de overzijde van de baai zagen we in de militaire haven een vliegdekschip aangemeerd liggen. Hoewel vrij veraf zag het er indrukwekkend uit.

We volgden de kustlijn noord-oostelijk, kuierden door Seaport Village en hielpen er enkele meisjes bij het verwezelijken van een groepsfoto. Ze begonnen over mijn pet: mission accomplished 🙂 Verder Noord ontmoetten we een tweede vliegdekschip: de USS Midway, dat dienst doet als museum. We waren echter te vrekkig om het te bezoeken. De mooie stukken lagen achter ons en aangezien het reeds twintig voor vijf was en dus konden inchecken, marcheerden we richting het hotel.

Het inchecken verliep vlug en gemakkelijk. Het hotel is erg leuk: gratis ontbijt, al zullen we de kwaliteit daarvan pas morgen ontdekken, gratis internet, een openlucht jacuzi en een kamer met frigo en microgolf. Het had wel geen Starbucks in de lobby zoals in het vorige hotel, maar daar liggen we niet wakker van.

We childen even want we hadden toch weer meer als 30 km gemarcheerd, verfristen ons en ik maakte gebruik van het gratis internet om het verslag van dag 2 en 3 te posten op mijn blog. Omdat de avond nog jong was, sprongen we in de auto en reden naar het Cabrillo National Monument. Onderweg stopten we bij een Fresh & Easy supermarkt om zes flessen water in te slaan. We naderden het monument maar de weg was versperd: een erg vriendelijke militair maande ons aan om een U-turn te maken, het monument sluit om vijf uur. 🙁 Teleurgesteld reden we dan maar naar Coronado om het Hotel del Coronado te bezichtigen.

We hadden sinds een uur of zes niets meer gegeten maar desondanks hadden we door de zware Sundae nog niet echt honger. Willem, die geen dessert genomen had, was intussen aan het doodgaan van de honger en had in het hotel een flyer van een pizzeria gevonden. Hij overtuigde ons om daar een pizza te gaan eten. We stelden de GPS in op het adres en blijkbaar was de flyer ver van huis want we reden toch wel een vijftiental minuten op de freeway. In het restaurant bestelden we een Giant Peperoni pizza en een twee liter fles cola. Tijdens de bereiding keuvelden we met de bazin. De uitbaters waren gevluchte Irakezen die nog een tijd in Georgië gewoond hadden. Ze leden onder de economische crisis: zij was boekhoudster en haar man ingenieur maar hoeveel zijn Sadam’s diploma’s waard. Aldus baatten ze een restaurant uit. Met lichte tegenzin begonnen we aan de 28 inch (1 inch = 2.5 cm) pizza maar desondanks verorberden we het monster in zijn totaliteit. ^^

The end of a wonderful day.

Yours faithfully,

Robin

Getty Center & Beach

Op vrijdag 6 augustus besloten we eens uit te slapen want een bezoek aan het Getty Center stond op het programma en dat opende pas om tien uur. We reden ernaar toe, parkeerden en namen het pendeltreintje dat ons van de parkeergarage naar het museum, gelegen op een heuvel, zou brengen. Het museum dat volledig gratis is, op een parkeer fee van $ 15 nam is een erg mooi stukje architectuur. Het beschikt over een prachtige tuin en bovenal een uitgebreide kunstcollectie bestaande uit werken van onder andere Rembrandt, Van Dyk, Toulouse-Lautrec.

Rond een uur hadden we het zo ongeveer gezien en vertrokken we richting Beverly Hills. Daar ontbeten, en wegens het tijdstip ook luchten, we in Subway. We kuierden wat doorheen Beverly Boulevard en na een uurtje trokken we naar Sancta Monica voor een namiddag aan het strand. Niet ver van de Sancta Monica Pier installeerden we ons, waarna we in de koude oceaanwater doken. Het water is erg troebel en zier er vuil uit. Het strand daar en tegen is fantastisch: geen schelpen, geen zeewier, geen vuiligheid, enkel maar zand zo ver het oog reikt. Omdat er zoveel strand is, is het niet zo druk. Naast het water is er een strook van zo’n dertig meter waar er mensen zitten en dan is er honderd meter leegte tot de dijk. Na een uurtje waterpret schakelden we over op strandpret. Joeri en Willem begroeven me van nek tot teen in het zand. Na dit lollige intermezzo wandelden we naar Venice Beach. Eerst langs het water en dan op de dijk waar het op de koppen lopen langs een eindeloze stroom winkeltjes.

Toen we na een uurtje Venice en Muscle Beach voorbij waren en ook de stroom winkeltjes en volk opdroogde, draaiden we ons om en keerden terug naar de auto. De terugrit was zoals altijd druk met hier en daar fille. We sloten de avond voor de derde dag op rij af in McDonald’s met de gebruikelijke maaltijd.

Yours faithfully,

Robin

Hollywood en Universal Studios

Op donderdag 5 augustus reden we ‘s morgens naar Hollywood. We parkeerden de auto in een zijstraat van Hollywood Boulevard en staken genoeg geld in de parkeermeter voor een uur parkeren. We wandelden op en af de Walk of Fame, namen foto’s van bekende gebouwen zoals het Kodak Theater, Grauman’s Chinese Theater en ontbeten met een koek en een banaan gekocht in een supermarktje. Ons uurtje was sneller om als gedacht en we repten ons naar de auto, waarna we koers zetten naar het Universal Studios Hollywood thema park. Het park opende om negen uur en niet veel later waren wij daar, aldus was het nog niet zo druk. We startten met de Studio Tour, wat een rit langsheen verschillende sets is, met als extra enkele attracties zoals King Kong 360 3D: erg cool!

Met $72 was de toegang tot het park vrij prijzig maar we haalden er het meeste uit door alle attracties en shows te bezoeken. Toen we bij de nieuwe show Special Effects Stage kwamen, sprak een personeelslid ons aan en vroeg of we wilden meewerken aan een beoordeling van de show. In ruil kregen we front-row seats en een coupon voor een drankje: w00t zeg ik u! Ik spendeerde het aan een beker gevuld met Nestea Raspberry, spijtig genoeg houden mijn metgezellen niet van dit goedje en was ik aldus verplicht zelf de beker te ledigen. 🙂

Bij de attracties Revenge of the Mummy en Jurrasic Park konden we gebruik maken van een speciale optie: de single visitor line, dit is een speciale rij voor mensen die er niet om geven om gescheiden van hun groep de attractie te beleven. Zo konden we, weliswaar apart, van de attractie genieten in minden dan een kwartier in plaats van de gebruikelijke 45 minuten. ‘s Middags aten we in Mel’s Diner zowaar een slaatje en een stuk watermeloen, we hebben immers niet de intentie om ons non-stop vol te vreten met vettige troep. We sloten af met een ritje in de bewegingsimulator The Simpsons Ride en dit was de beste attractie die er tussen zat. Er leuk en vrij lang! Zo sloten we dus af op een hoogtepunt.

Rond half acht hadden we alles gezien en vertrokken we richting Exposition Park, wat ten zuiden van Downtown ligt. We wilden er de Rose Garden bezoeken, maar spijtig genoeg was de tuin reeds gesloten en werd de toegang ons ontzegd door een vlijtige agent.

We keerden dan maar naar het hotel terug en aten alweer in de Mc Do tegenover ons hotel. Opnieuw twee double cheeseburgers maar deze maal vergezeld van een Wildberry Smoothie.

Yours faithfully,

Robin

Downtown LA

Ik heb geen oog dichtgedaan tijdens mijn eerste nacht, waarschijnlijk de jetlag die me parten speelde. Ik stond op om 6u30, nam een douche en begaf me naar de hotellobby, waar ik me door middel van mijn kredietkaart toegang verschafte tot het Internet en schreef mijn eerste blogpost. Het eerste kwartier was gratis, daarna was het $3,95 per kwartier.

We checkten uit rond 7u30 en trokken met onze bagage in de hand naar Alamo. Er stonden niet veel mensen voor ons in de rij en een klein half uur later bevonden we ons in een parkeergarage om uit ongeveer een dozijn auto’s een te selecteren. We kozen een blauwe Toyota Corola en vroegen, voordat we ermee wegscheurden, hoe de manuele versnellingsbak precies werkte. Ik nam plaats aan het stuur en reed een rondje op het parkeerterrein waarbij ik door enkele bruuske remmanoeuvres mijn metgezellen doodsangsten liet uitstaan. Bij het buiten rijden, reed ik nog bijna een voetganger omver maar daarna verliep alles vlot. We hadden bij Alamo een GPS toestel gehuurd en deze leidde ons naar het tweede hotel, het Wilshire Plaza hotel, dat meer downtown lag.

We checkten in, gaven de autosleutel aan de valet en installeerden ons in onze kamer. Rond kwart na tien stonden we alweer op straat en volgden Wilshire Boulevard in zuid-oostelijke richting naar Downtown LA. Deze tocht duurde ongeveer veertig minuten en onderweg doorkruisten we MacArthur Park. In het centrum bezichtigden we eerst het Westin Bonaventure Hotel in Figueroa Street gevolgd door de Central Library en het Millennium Biltmore Hotel in 5th Street. Bij het passeren van een Jack’s Coney Island Hot Dogs lastten we een pauze in en aten onze eerste Chili-dog, zeker niet slecht!

We vervolgden 5th Street tot de kruising met Broadway waar we in een 7-Eleven winkel water insloegen. Vervolgens wandelden we noordwaarts in Broadway tot Grand Central Market. Hier kuierden we tussen de vele verse eetwaren winkeltjes en kochten we twee pond druiven voor $1.38. We verlieten Grand Central Market aan de zijde van Hill Street en beklommen de heuvel langs het Angels Flight traject. Op de heuvel vlijden we ons neer op een bankje en verorberden al de druiven.

Na de korte onderbreking trokken we noordwaarts in Olive Street naar het Museum of Contemporary Art. We doorkruisten het domein naar Grand Avenue en wandelden verder noordwaarts naar de Walt Disney Concert Hall, het Music Center en de Cathedral of Our Lady of the Angels. Aan de kathedraal sloegen we in Temple Street oostwaarts en begaven ons naar City Hall. We wandelden langs dit mooie Art-Deco gebouw met zijn dominerende toren, dat zoals de naam aangeeft het stadhuis van LA is, in Main Street en sloegen links af, in oostelijke richting, aan de kruising met 1st Street. We volgden deze laan tot Little Tokyo.

Na even ronddwalen in Little Tokyo, trokken we via Alamede Street noordwaarts ot aan het Union Station, wat een fraai stukje architectuur is die authenticiteit uitstraal en het Pueblo de Los Angeles. We kochten hier een Snow Cone (beker gevuld met waterijs, overgoten met grenadine). Willem en ik namen Cherry smaak, Joeri nam Lime. Joeri en ik vonden het bucht, Willem vond het best te pruimen.

Vervolgens bezochten we Chinatown via Broadway en Hill Street. Hoewel er vele Chinese winkels, mensen en tekens waren, had ik er tocht meer van verwacht, het was niet echt speciaal.

We verlieten Chinatown en trokken via Hill Street de stad door naar het zuiden tot aan Olympia Boulevard, staken zo westwaarts door naar Figueroa Street en zo zuidwaarts naar het Staples Center. Ondertussen waren mijn voorhoofd, neus en armen al redelijk verbrand want ik had met mijn stomme kop er niet aangedacht mij in te smeren met zonnecrème. Het Staples Center was het eindpunt, we lagen er even op een nabij gelegen grasveldje, keerden weer naar Wilshire Boulevard en zo naar het hotel.

Ik nam een korte douche, lag even op mijn bed want we hadden toch een goede dertig kilometer gemarcheerd. Na een korte break verlieten we het hotel, staken de straat over en bestelden een maaltijd bij McDonald’s: twee double cheeseburgers voor $2,38. Ik voelde me in een experimentele bui en had tevens een Iced Latte Caramel genomen maar dit was een blunder van formaat want niet te drinken. Ik kocht dan maar een Strawberry-Banana Smoothie: uitstekend!

Met gevulde magen en hernieuwde kracht, vroegen we onze auto aan de valet en reed Joeri ons naar Venice Beach, wat op ongeveer twintig minuten rijden ligt van ons hotel. We parkeerden de auto en renden als een stel dolle honden naar de Stille Oceaan. Hoewel de ingevallen duisternis het zicht beperkte, waren we toch onder de indruk van de gigantische watermassa, Al zou zwemmen toch voor een latere gelegenheid zijn. We slenterden langs het water naar de Santa Monica Pier. Ondanks het late uur was er nog veel volk en heerste er een uitermate gezellige sfeer.

De vermoeidheid begon zijn tol te eisen en we keerden terug naar de auto en reden naar het hotel. Onderweg stopten we in een 7-Eleven om enkele waterflessen in te slaan. We arriveerden veilig en wel in onze tijdelijke thuis, gaven de sleutel van de auto aan de valet en kropen onze bedden in.

Yours faithfully,

Robin

Departure & Arrival

Zaterdag 3 juli was ik voor eens een vroege vogel en stond ik op om vijf uur ‘s morgens want een half uur later zou ik met Joeri en Willem naar de luchthaven van Zaventem vertrekken. Ze arriveerden, ik begroette mijn metgezellen, stapte in de auto en zo begon een reis die ons door heen Californië, Arizona, Nevada en Utah zou voeren. Robin zeven uur kwamen we aan op de luchthaven, we zochten de Swiss balie, namen elk twee tickets in ontvangst: een voor Brussel-Zürich en een voor Zürich-Los Angeles en gaven onze bagage af in de hoop we ooit terug te zien. We begaven ons naar de vertrekhal en werden onderweg voor de eerste maal aan een security check onderworpen. Voor Joeri en mij leverde dit geen problemen op maar Willem moest zijn pet en jas uittrekken en werd getrakteerd op een spervuur van vragen. Hoewel de vlucht naar Zürich pas om iets voor tien was, zaten we reeds enkele uren op voorhand te koekeloeren in de vertrekhal. We vulden de tijd door te slenteren langs de vele duty-free shops.

Het was een klein vliegtuig met een capaciteit van ongeveer honderd man, dat ons in een klein uur naar Zürich bracht. Tijdens de vlucht werd ons een chocokoek en een Zwitsers chocolaatje aangeboden. Daar aangekomen stapten ze uit op de tarmac en werden we met een pendelbus naar de terminal gevoerd. We hadden een window van anderhalf uur tussen beide vluchten. Alvorens op de metro, die ons naar onze Gate zou transporteren, te stappen, werden onze paspoorten een tweede maal, hetzij vluchtig, gecontroleerd. In de Gate, Gate E, volgde nog een security check, deze maal moesten onze schoenen uit. Een ambtenaar vroeg me iets in onverstaanbaar Duits, ik antwoordde bevestigend maar corrigeerde mijn antwoord naar ‘Neen’ nadat hij verschrikt opkeek. Mijn ‘Neen’ stelde hem gerust en ik kon beschikken.

Voordat we de sectie van de Gate met de Amerikaanse vluchten konden betreden werden we nogmaals aan een paspoort controle onderworpen, en nogmaals werd Willem geviseerd. Rond een uur vatte het boarden aan en werd de Airbus 330, die ons naar LA zou brengen, langzaam gevuld. Spijtig genoeg zaten we in tegenstelling tot de eerste vlucht niet netjes met ons drietjes naast elkaar. Op de 44ste rij zaten Willem, ien een vriendelijke ietwat oudere Amerikaanse heer. Joeri stelde een plaatswissel voor en het heerschap was het voorstel niet ongenegen, al wou hij liever ruilen met een man die enkele rijen meer naar voren naast zijn vrouw zat, een man die een als twee druppels water geleek op de dichter Dimitri Debock. Onze man onderhandelde met de look-a-like, faalde maar was zo altruïstisch om te wisselen met Joeri.

De vlucht duurde dertien uur en kwam bij ons allen over als eindeloos maar we mogen niet klagen want we werden goed voorzien van gratis eten en drinken, zo nam ik twee flesjes rode wijn tot mij, en was er in elke stoel een lcd scherm en controller waarmee een entertainment systeem met een ruim aanbod aan films, muziek en info zoals gps locatie en een neerwaartse camera, kon worden bestuurd. Al crashte het zowel bij mij als Joeri tweemaal tijdens de vlucht.

Op 4 augustus om 2 uur ‘s morgens Belgische tijd maar op 3 augustus om 5 uur ‘s avonds kwamen we aan in LA. Onze bagage was pas bereikbaar na een security check, de grootste van de reis. Hier werd voor de eerste maal ons paspoort gestempeld, een pasfoto genomen en onze vingerafdrukken gescand. Het spannendste moment van de reis was aangebroken: wou onze bagage zich wel een weg gevonden hebben naar LA. We wachtten, en wachtten, en ja hoor daar kwamen ze. Eerst die van Willem, dan die van mij en ten slotte, na een kleine stressvolle pauze, die van Joeri. Met de bagage begaven we ons naar de laatste security check maar ook deze verliep erg vlot.

We stonden op straat in LA! Spijtig genoeg weigerde de gps dienst en hadden enkel de gsm van Joeri en Willem ontvangst. Na even doelloos rondgelopen te hebben, vroegen we aan een Travel Aid stand de weg naar ons hotel. Hoewel er shuttles waren, stonden we erop de afstand te voet af te leggen. Het was niet ver, maar twintig minuten, en niet moeilijk te vinden: alsmaar rechtdoor en bij Airport Boulevard linksaf. Bij de Travel Aid was er ook een Bank of America ATM en die kwam als geroepen want ik had nog geen dollars op zak en ik kan dankzij een partnership tussen Bank of America en mijn bank zonder toeslag geld afhalen bij Bank of America.

We marcheerden gepakt en gezakt naar ons hotel: de FourPoints by Sheraton LAX. De check-in was gemakkelijk en de kamer zeer net en beschikte over twee dubbelbedden. Na een verfrissende douche besloten we de auto verhuur maatschappij de lokaliseren. We vonden het niet meteen en besloten terug naar de luchthaven te wandelen en daar de gratis Alamo shuttle te nemen. Bizar genoeg was er niets om te eten in LAX, misschien omdat we bij de aankomsthallen waren. De shuttle liet even op zich wachten maar leidde ons uiteindelijk naar het Alamo verhuurdatum. Nu we de locatie wisten, zochten we onze weg terug naar het hotel. We passeerden een Burger King en lastten met plezier een eetpauze in. Ik nam een large Tripple Wopper with cheese menu met frietjes en een Dr Pepper. Vettige troep maar het was smullen.

Het was een goed en vlot begin.

We waren veilig, ze waren blij en we waren moe.

Yours faithfully,

Robin

ps: excuseer voor de mogelijke schrijf fouten en kromme zinsconstructies. Het is nu 7u30 in de ochtend, ik heb bijna niet geslapen, waarschijnlijk door de jetlag en ik word 3$95 aangerekend per kwartier op deze computer met een qwerty toetsenbord [keyboard switch admin lock] dus deze post is een vlugge first draft.