Alcatraz

Nadat we voor de derde keer wakker werden in het Renoir hotel te San Francisco wipten we uit bed want er was geen tijd te verliezen, we moesten een overzetboot halen: de ferry naar Alcatraz.

We wandelden met een strak tempo via Powell Street en Embarcadero naar Pier 33 waar de ferry zou vertrekken. Onze spoed was overbodig want we kwamen er veertig minuten te vroeg aan. Om de extra tijd te vullen ontbeten we in de giftshop/snackbar; ik nam een blueberry muffin en een flesje Minute Maid OJ. Voor we op onze ferry mochten, moesten we een foto laten nemen met een Alcatraz afbeelding als achtergrond. Deze foto’s waren dan bij terugkomst te koop voor $22 voor 2 stuks en waren niet afzonderlijk te koop. Het schip bracht ons in twaalf minuten van de stad naar the Rock. Het eiland is een nationaal monument, niet wegens zijn gevangenis verleden maar omdat het het eerste militaire fort ten westen van de Mississippi was. Hoewel in een erg vervallen staat met verschillende gedeeltes afgesloten voor het publiek is het eiland toch de moeite. Het verbaasde me hoe klein het wel is, er zaten gemiddeld maar 260 gevangenen. De audio tour bracht ons interessante achtergrond informatie maar we hadden zonder nadenken als taal Nederlands in plaats van Engels gevraagd en zaten aldus opgescheept met een vet Hollands accent dat de getuigenissen van gevangenen kracht moest bijzetten.

In de bookstore zat Edward, één van de dozijn overblijvende mensen die nog achter tralies gezeten hebben in de in 1965 gesloten gevangenis. Hij heeft een boek (laten schrijven) geschreven over zijn ervaringen en zat er te signeren. Rond de middag hadden we het zowat gezien en namen de ferry naar het vaste land waar we in een Subway lunchten en Willem in een nabije 7/11 een beker cola tapte. Voor we ons terug naar het hotel begaven, snuisterden we eerst nog rond in een chocolade winkel op Fisherman’s Wharf waar ik voor $3 een klompje nougat genaamd Divinity kocht en verorberde. Buitengewoon heerlijk!

Eenmaal terug in het hotel vroegen we de auto aan de receptie en aangezien de wachttijd circa twintig minuten bedroeg, begaven we ons naar onze kamer. De schoonmaakster was echter nog bezig aldus keerden we terug naar de lobby. We reden naar de Golden Gate Bridge om de brug te fotograferen. We parkeerden de auto en wandelden tot halfweg de brug, het laatste eind liepen we omdat er een groot containerschip op koers zat om onder de brug te varen en we wilden er een foto van. We hadden genoeg geld in de parkeermeter gestoken voor 45 minuten en we gebruikten bijna alle tijd op. Op onze to-do-list stond nog een bezoek aan een Walmart en sinds we nood hadden aan sinaasappelen, stelden we de gps in en reden twintig mijl zuidwaarts. Door het drukke verkeer duurde de rit een klein uur om uiteindelijk te arriveren  bij een gewoon kantoorgebouw van Walmart , zonder sinaasappels 🙁 We vroegen raad aan de GPS en deze vond een tweede locatie maar die lag aan de andere zijde van de Bay Bridge en we hadden geen zin om nogmaals $5 tol te betalen en besloten in het centrum op zoek te gaan naar fruit.

We wandelden naar een Walgreens winkel in Powell Sreet maar daar was er van fruit geen spoor op wat verdwaalde bananen na. We trokken zuid naar de kruising met Market Street en gingen het Westfield San Francisco Centre in. Aan de info balie vroegen we of er fruit te koop was, dit was er in de Boston Market in de beneden verdieping.

We kochten er tien sinaasappelen en een bus chocomelk, waarvan we de helft verorberden op het hotel. Na een rustmoment keerden we weer naar het shoppingcenter en tafelden er in de Panda Express.

Yours faithfully,

Robin