La Quête du macaron

Aangezien ik per auto naar Straatsburg ben gekomen, dien ik deze ook ergens te zetten en aldus regelmatig geld in een machine rammen, wat natuurlijk geen duurzame oplossing is. Bij mijn aankomst had ik reeds geïnformeerd naar gratis parkings in de buurt. Ergens tamelijk ver weg was het antwoord maar men vertelde me over het bestaan van een bewonerskaart die af te halen was in het hôtel de ville in ruil voor tien euro en een attest van domicilie. Mijn ogen fonkelden al en aldus begon mijn eerste queeste. Want zonder een goedkope en langdurige wijze om mijn auto te parkeren kan ik niet met de trein naar het werk. Maandagavond heb ik de administratie met Amitel voor een groot stuk geregeld en zo twee attesten ven domicilie bekomen. Dinsdagmorgen  de locatie en de openingsuren van het hôtel de ville opgezocht en rond negen uur wandelde ik het enorme gebouw binnen. Ik naar de receptie: bonjour, men verhaal ruwweg gedaan en gepolst of Engels een optie was, oei. Hier gaan we: une carte pour le parking, neen geen stadsplan, pour le parking, euh, le stationnement, neen geen parkeerschijf, j’habite en Strasbourg pour six moins et je voudrai une carte pour le stationnement pour un mois. Derde verdiep, lokaal 354, merci beaucoup et au revoir.

Zes liften, tien verdiepingen: ik stap in op nul en druk op drie. 1, 2, -1,0,3,4, uitgestapt, merde. Mijn koninkrijk voor een trap! Ik doe een deur open naast de trappen die er toegang-tot-een-trappenhal-achtig uitziet. Mis: een berging en wat een wanorde! Snel toe gedaan en met de lift naar het derde. Bureau 354 relatief makkelijk gevonden, kloppen en binnen. Mijn uitleg opnieuw gedaan maar intussen ben ik natuurlijk geoefend. Of ik een kopie van mijn inschrijvingsbewijs van de auto bij heb? Nog vragen of er ook andere documenten benodigd zijn en einde oefening. In de avond kan ik in het Amitel wel een kopie bekomen.  Zo geschiedde en op het werk iets belangrijks bijgeleerd, mijn graal heet un macaron. Gedaan met vage omschrijvingen! Ik weet dat l’hôtel de ville opent om acht dus tien na acht ik voor bureau 354 en merk ik dat dit bureau pas opent om half negen. Gelukkig staat er een stoel bij de deur. Formulier ingevuld en door verwezen naar het bureau “Recette des Finances” op het gelijksvloer voor de betaling.  Onmiddelijk zes maanden, zestig euro, geen geloop meer. Met de kaart betalen is clean and simple maar hij pakt niet. Ik zie de vrouw achter het loket zenuwachtig klikken en er komt iemand anders bij, ik bied een andere aan: zelfde resultaat. Geen probleem want ik heb nog wat geld op zak en met het krijgen van een groen kaartje voltooi ik de quête du macaron al ben toch niet echt gelukkig dat blijkbaar mijn bankkaarten niet werken in Straatsburg.  Aan een benzinestation zou dat veel minder zijn. De lichte paniek krijgt geen houvast want uit de muur halen werkt. OK!

Omdat ik ‘s ochtends geen tijd meer had om een treinabonnement te regelen ben ik vandaag, hopelijk, voor de laatste keer met de auto naar het werk gependeld. Na de werkdag arriveer ik rond half zeven in Straatsburg, miljaar, nergens een parkingplek, eerste keer dat het zo druk is. Ik rij wat rond en rond en rond, in de wijk want de macaron is gelimiteerd tot het quartier. En ik kom aan verkeerslichten, een T-kruispunt,  maar bizar genoeg zijn er aan mijn kant geen lichten: wtf? Zowel voor mij als naast mij staan de wagens stil dus ik neem aan, zonder veel appetijt, dat ze rood hebben en dat ik dus niet mag twijfelen om van dit moment te profiteren om mezelf uit deze bevreemdende situatie te helpen. Vind een parkeer plekje, twintig meter buiten mijn quartier: denk dat de scriptschrijvers een eureka moment hadden toen ze dit uit hun duim zogen. Morgenvroeg hopen op een plekje en de auto verzetten.

Na het avondeten terug de hort op: te voet naar het station achter mijn abonnement: krijg een in te vullen papier mee om tussen 6u30 & 18u in te leveren in een bureau bij voie 1. Deze queeste begint, vermoed ik, ook te vorderen. Ik besluit dat rare kruispunt eens een bezoek te brengen al heb ik al een vermoeden wat er is misgegaan. Oh boy! Straatsburg heeft namelijk vele eenrichtingsstraten en de rest laat ik aan uw wilde verbeelding over, mijn beste lezertjes. (word wsl max 25jaar)

Bij thuiskomst staat er 20 man in de hal met hun vest aan. !? Gaan allen naar gebouw wat verder voor een klein feestje voor Driekoningen met de traditionele taart en cider georganiseerd door het Amitel. Gezellig! Goed dat ik op dat moment binnenkwam, moet ergens uitgehangen hebben maar niet op gelet.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

ps: foto’s worden een probleem want heb geen fototoestel, zal zien wat ik kan doen met mijn gsm.

pps: ne soyez pas timide pour commenter 😉