Crossing the border

De week begon goed: maandagmorgen was ik vrij vroeg aan de bushalte, ik wachtte er samen met een kleine vijftien mensen. De bus stond er maar de buschauffeur was nergens te bekennen, hoewel er al een vrouw in zat. Na vijf minuten daar te staan, in de sneeuw en de vrieskou, verzet die vrouw zich naar de chauffeurstoel en opent de deuren. Kunt ge godverdomme nog meer een schaap zijn: ons daar een beetje laten verkleumen. Vertrekt dat schepsel nog een minuut te vroeg ook. Ik wenste hartsgrondig dat haar ruitenwisser-sproeisel op zou blijken te zijn; driewerf helaas, ze rijdt nog steeds met een propere voorruit!

Dinsdag 12 januari beloofde om een speciale dag te worden. Ik was uitgenodigd om een vergadering van de voltallige IT staf van Haldex Centraal Europa (CE) bij te wonen, waar de visie voor de volgende jaren zou worden uiteengezet door de IT manager voor CE. De vergadering zou plaats grijpen te Heidelberg, een charmant Duits stadje met een beroemde universiteit en een grote Haldex vestiging, gelegen op een goede 140 kilometer van Straatsburg. Mijn collega David heeft geen auto en stelde voor om te carpoolen, waar ik geen problemen mee had. Maar ik had hem verkeerd begrepen: in plaats van te carpoolen met mijn voertuig, wou hij carpoolen met een bedrijfswagen. Is dat dan mogelijk? Geven ze dat aan mij? Ja hoor, geen probleem, gewoon mailen of de auto beschikbaar is en een handtekening zetten. En zo geschiedde: maandagavond kreeg ik de sleutel en een mapje met de inschrijvingskaart, verzekeringsgegevens én een bankkaart voor een Ford C Max. Die avond toen mijn shift erop zat was het reeds pikdonker en sneeuwde het. Eerst alle sneeuw van de ruiten verwijderd, dan me op mijn gemak aan het stuur gezet en vervolgens gekeken waar alle knopjes en dergelijk staan en wat ze betekenen. Die bak reed vrij lekker, heel comfortabel, enkel is zijn eerste versnelling wat gevoelig. Het is moeilijk om hem aan te voelen en zonder veel lawaai te vertrekken. De idee was om hem te parkeren aan het appartementsgebouw van David omdat daar privé parkeerplaatsen zijn. In de tweede week van mijn stage, in een land waar ik de taal niet totaal beheers met een auto rijden die ik niet gewoon ben en die breder is als de mijne: ik was niet erg op mijn gemak, vooral op de kleinere straatjes en bij het manoeuvreren op de autostrade. Bij het oprijden van de autosnelweg was het wat sneeuwen uitgegroeid tot een ware sneeuwstorm: gezellig! Mijn vrees was ongegrond want ik heb de wagen veilig bij David geleverd en er had maar één auto me trachten aan te rijden. De wandeltocht naar het Amitel duurde een kleine twintig minuten en gedurende leerde ik de universiteitsbuurt van Straatsburg kennen. Al had ik vooral aandacht voor hoe ik aan het wandelen was want ik zou immers de volgende dag in de vroege uurtjes de omgekeerde trip moeten maken. We werden in Heidelberg verwacht tussen acht en half negen, dit betekende vertrekken bij David rond half zeven, wat impliceert: uit mijn bed, tien voor zes.

Aangezien David deze expeditie al eens ondernomen had, was hij dinsdag de chauffeur. Het was glad noch druk op de weg, aldus verliep de reis spoedig. Enige hindernis was de eeuwige spatjes op de vooruit van het opspetterend zoutwater. David tikt de schoonmaak knop aan en blijkbaar is het ruitenwisser-sproeisel op. Hij: merde, I can’t see a thing; ik: that’s why I let you drive. Gelukkig was de zon nog niet op. Ondanks de ontbering van een gps hebben we Haldex Heidelberg vrij makkelijk gevonden. De vergadering duurde van negen tot twee en was erg boeiend met als hoogtepunt een gratis lunch. Waar ik wel vrij verrast van was, was dat de voltallige IT staf voor CE bestaat uit zeven mensen, mezelf inbegrepen. Als alle veranderingen en verbeteringen voltooid zullen worden op het gehoopte schema dan liggen er drukke dagen in het verschiet. Tijdens de discussie rondes, feedback en dergelijke had ik weinig in te brengen: ik ben anderhalve week bij het bedrijf, blijf zes maanden en vond alle voorstellen vrij onderbouw. Na de bijeenkomst hebben David en ik nog een collega uit Hoff, wat aan de Tsjechische grens ligt, naar het station gebracht, waardoor we wat uit de richting waren en het even duurde voordat we onze autostrade naar Straatsburg terugvonden.

Ik twijfelde om dinsdag de auto nog naar het bedrijf te brengen: het was namelijk nog maar half vijf toen we in Straatsburg aankwamen. Hoewel het mooi weer was, dacht ik dacht laat maar zitten: als ik het morgen doe, is dat veel tijdefficiënter. David telefoneerde naar het bedrijf om na te vragen of de auto woensdagmorgen niet beschikbaar diende te zijn maar het was in orde.

Woensdagmorgen had ik toch een dubbelgevoel bij mijn keuze: het sneeuwde hevig en de auto stond geparkeerd  met zowel voor als achter hem een andere wagen op korte afstand. De wagen, wiens afmetingen ik niet gewoon ben en wiens eerste versnelling niet ongemeen subtiel is, eruit wurmen bleek een uitdaging: verschillende keren voor achter,  af en toe stilvallen en non-stop veel rook & lawaai. Maar na een minuutje was hij toch bevrijd en hij staat nu heelhuids geparkeerd op de bedrijfsparking! En over dat kleine akkefietje met de deur en de stoep toen ik mijn rugzak op de voorzetel zette zwijgen we.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin