Van mijn buitenlands avontuur zijn er reeds dertien weken achter de rug en aldus ben ik evenlang in Straatsburg als ik er nog zal blijven maar de stad bevalt me nog steeds. De Haldex collega’s zijn allen vriendelijk en behulpzaam, idem dito voor mijn mede Amitel bewoners. Daarenboven is de lente eindelijk gearriveerd en als de zon haar warme gloed over de Straatburgse straten laat neerdalen, is de stad eens zo mooi.
Goede Vrijdag is maar in één Franse regio een betaalde feestdag, en gelukkig voor mij is dit in de Elzas. Een restant van toen de streek nog een Duits gebied was. Met paasmaandag erbij had ik een verlengd weekend van vier dagen, een uitstekende gelegenheid om een bezoek te brengen aan mijn geboorteland. Hoewel ik niet werd verteerd door heimwee, deed het deugd om mijn vertrouwde omgeving terug te zien. ( vooral jij, je weet wel wie je bent 😉 )
In de avond van donderdag 1 april, wandel ik van Haldex naar het station van Weyersheim, dromerig en blij wegens de start van het verlof. Ik kom bij het station en word tegemoet gelopen door een stroom mensen wiens werkdag in Straatsburg erop zit en die iets voordien gearriveerd zijn met de trein van Straatsburg naar Hagenau. Ik kijk naar de trein en draai me richting de tunnel die ik in moet om naar mijn perron te kunnen wandelen. Er komen twee mensen uit de tunnel en ik vraag me af waar ze vandaan komen, ik kijk nogmaals naar de trein en merk dat hij op mijn spoor staat. Het is mijn trein; tuut zegt deze en weg is hij. Eerste maal in Frankrijk dat ik de trein mis en dan nog op de meest lullige manier denkbaar; desondanks bedrukt het mijn humeur niet en breng ik de vijftig minuten die me scheiden van de volgende trein door met lanterfanten door het pittoreske Elzas dorpje.
Toen ik een weinig na zeven arriveerde in het station van Straatsburg en merkte dat er niet zoveel volk aanwezig was, besloot ik dat dit een goed moment was om aan de balie treintickets te kopen voor Perpignan. Op acht en negen mei zal ik mijn mede PHL toegepaste informatica student Toon bezoeken die ginds drie maanden stage loopt. Perpignan is een Franse stad die zeer dicht bij zowel de middellandse zee als de Spaanse grens ligt. Niet dicht bij de deur en aldus duurt de treinrit om en bij de elf uur. Omdat geen dag te verliezen met reizen neem ik de nachttrein. Vrijdag 7 mei na het werk stap ik om half tien op de trein en ik stap er uit rond half negen op zaterdagmorgen in Perpignan. Zondag 9 mei het omgekeerde traject want maandag begint om tien uur voor mij de werkdag. Ik kijk er naar uit!
Na het avondeten in Amitel vertrok ik richting België en de rit verliep vlekkeloos.
Het paasweekend vloog voorbij en om 20 u op maandag 4 april zat ik alweer in de auto richting Straatsburg. Het was er druk op de baan, vooral in Luxemburg en er waren vooral veel vrachtwagens. In Metz verliet ik de autosnelweg voor 150 kilometer péage ontduiking op de tragere route national maar tot mijn blijdschap kon ik hier moederziel alleen rijden.
Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.
Robin