Op 9 augustus sliepen we eens uit en ontbeten we op ons gemak in het hotel, naar onze normen toch, want iets na negen stonden we aan te schuiven bij werelds grootste dierentuin: de San Diego Zoo! We namen een kaart en zochten de meest efficiënte route om alle wezens te zien, rekening houdend met shows die op bepaalde tijdstippen startten. We volgden eerst het Monkey trail gevolgd door het Tiger trail maar bij deze liet de hoofdact zich spijtig genoeg niet zien. Om half twaalf woonden we de zeeleeuwenshow bij waarna we ons blauw betaalden voor een belegd broodje in kinderformaat. Na het middagmaal bezichtigden we de Savanne beesten en om half twee waren we aanwezig bij een vogelshow, die best knap in elkaar zat. Maar het meest memorabel was een kalf dat doodserieus rechtstond en een antwoord gaf op de gespeeld onwetende show host’s vraag: ‘Is er iets gaande achter mij?’ Wat later werkte hetzelfde kalf mee aan de ‘vogel pakt dollar briefje uit je hand’-truc, alleen liet hij niet los en aldus was de vogel ervan door met een half briefje 🙂
De grote panda was cool om te zien al moesten we er even voor aanschuiven. Het was de eerste maal dat ik er een in het echt zag, hetzelfde voor een ijsbeer, al kon deze evengoed een pop geweest zijn, want hij lag daar als een zak patatten. De Indische phyton en de anaconda waren ook fijn om te zien, al houd ik niet echt van opgerolde bewegingsloze dieren. Het mooiste vond ik bij gebrek aan tijger, de sneeuwluipaarden. Toen we ons rond zes uur naar de uitgang begaven, stootten we op een troep acrobaten. Hun show gaf een leuk slot aan de dag.
We hadden honger en reden naar een Taco Bell, we hadden er al heel veel reclame op de radio over gehoord en omdat we niet weigerachtig stonden ten opzichte van Mexicaans voedsel, dachten we waarom niet en gingen we ervoor. We namen elk het combo menu met drie tacos supreme en een large fountain drink. Ik vulde mijn beker met Fruit Punch maar het smaakte erg artificieel. De taco’s waren niet slecht maar ook niet spectaculair en we hadden ze wat groter verwacht. Om deze lichte teleurstelling door te spoelen, begaven we ons naar de dichtstbijzijnde McDonald’s voor twee double cheeseburgers. ^^
Yours faithfully,
Robin
Who needs food! 🙂