Op dinsdag 7 september ontwaakten we voor de laatste maal op Amerikaanse bodem. We checkten uit maar lieten het hotel onze bagage veilig opbergen tot het tijd was om naar de luchthaven te trekken voor de terugvlucht naar Zürich om 19u25. We reden naar Hancock Park aan de Wilshire Boulevard voor de La Brea Tar Pits en het bijbehorende museum. In de teerputten zijn vele duizenden beenderen gevonden van dieren die er in de laatste 50000 jaar zijn in vast geraakt, verhongerd en opgeslokt. Omdat het de eerste dinsdag van de maand was, was de inkom voor het museum gratis, wat een leuke meevaller. Na deze educatieve en interessante stop, reden we naar de Hollywood letters om ze bij daglicht te fotograferen.
In snel tempo want de tijd begon door onze vingers te glippen en op te raken. We bezochten voor de tweede maal in twee dagen de Hollywood letters. Na de fotosessie zetten we koers naar Venice Beach, om in onze laatste uren nog een leuk souvenir te kopen.
Onderweg hielden we halt bij een Bank of America om er nog wat geld af te halen. Het was geen sinecure om een parkeerplaats te vinden in Venice maar na even zoeken, slaagden we er toch in ééntje te vinden nabij het strand. Ik wou de Californische vlag als souvenir en in de eerste winkel die we binnen stapten zag ik hem al hangen maar spijtig genoeg was de voorraad uitgeput. We hadden onszelf een window van vijfentwintig minuten gegeven voor onze souvenirjacht in Venice, we hadden dus haast. Joeri en ik liepen de straat af op zoek naar een vlag, terwijl Willem in de eerste winkel iets uitzocht. Na enkele honderden meters vonden we een winkel die de vlag aanbood voor $14,99. Zowel Joeri als ik schaften er een aan. Tevreden wandelden we terug naar Willem die we in een crèmerie aantroffen. Hij had reeds een T-Shirt gekocht. Joeri en ik bestelden ook een ijsje en wierpen nog een blik op de Stille Oceaan voor we naar de auto gingen.
Om aan onze verplichting ten aanzien van het autoverhuurbedrijf te voldoen tankten we onze auto vol voordat we hem inleverden. Bij Alamo kregen we van de bediende een afrekening van $75, die reeds van onze creditkaart was afgetrokken zodat we niets meer moesten doen!? De bediende ging na het overhandigen van de rekening gewoon over naar de volgende auto. Not happy trokken we naar de klantendienst voor een uitleg over de rekening. Hoewel de tijd drong, wachtten we er een tijdje tot er eindelijk iemand beschikbaar was. De rekening was voor het gebruik van de GPS sinds onze autowissel maar wij hadden op dag 1 een pakket van $180 genomen voor de ganse trip. De bediende erkende de vergissing en annuleerde de betaling. Oef!
We wandelden richting ons hotel maar keerden al snel op onze stappen terug want we twijfelden over de te volgen richting :). We maakten dan maar gebruik van de pendeldienst van Alamo. We dienden er even op te wachten maar na een poos verscheen er een chauffeur die ons naar ons hotel bracht, uit dankbaarheid gaven wef de brave man een dollar. In het hotel vroegen we onze bagage terug en informeerden we naar de shuttledienst naar de luchthaven. Deze reed elk kwartier en we dienden gewoon voor het hotel te wachten tot het busje verscheen. Bij het uitchecken ontvingen we ook een rekening van $16. Het hotel had ons parking aangerekend maar we hadden onze auto op straat geparkeerd. Ook deze rekening werd zonder problemen geannuleerd, het zat ons mee vandaag. We stapten op de shuttle en deze bracht ons naar de Tom Bradly vertrekhal van LAX.
Het was twintig voor vier toen we aan de Swiss balie onze tickets in ontvangst namen en onze bagage op een loopband zetten waarna deze verdween terwijl we hoopten ze ooit nog terug te zien. We kuierden wat rond maar er waren minder winkeltjes dan verwacht hoewel er wel een McDonnald’s was, al waren de prijzen niet die we gewoon waren. Joeri nam twee gewone cheeseburgers die meer kostten dan gemiddeld twee doubles en Willem nam een aardbeienmilkshake. We zetten ons aan een tafeltje en mijn metgezellen verorberden hun laatste McDo maaltijd in waarschijnlijk lange tijd. 🙂 We hadden niet veel dollars meer op zak maar we wilden ervan af dus begaven we ons naar een krantenwinkeltje waar Willem een gamemagazine kocht en Joeri en ik al ons geld uitgaven aan twee zakjtes snoep en een kit-kat! Iet voor zes wandelden we naar de Security Check. Na mijn schoenen, pet en riem te hebben uitgedaan, stond ik voor de eerste maal in mijn leven voor een bodyscanner. Ik slaagde, net zoals mijn metgezellen de test.
Het boarden vatte om half acht aan en niet veel later steeg het vliegtuig op en vloog richting Zürich, waar we na elf uur vliegen aankwamen. We dienden er een uurtje te wachten alvorens op het vliegtuig te kunnen stappen dat ons naar Brussel zou brengen. De vlucht verliep voorspoedig, we kregen een potje witte chocolade-ijs aangeboden en voor we het goed en wel beseften waren we terug in België. De bagage liet niet lang op zicht wachten.
We waren weer thuis na ons onvergetelijk avontuur!
Yours faithfully,
Robin