We startten onze 6de dag met een continental breakfast in het hotel. Het was uitgebreid en lekker op de te gesuikerde cereals na. Met goed gevulde magen reden we naar het Cabrillo National Monument op Point Lloma. Deze keer werden we niet teruggestuurd maar konden we het park binnenrijden mits een betaling van vijf dollar. We wandelden van het Cabrillo standbeeld naar de oude vuurtoren 
en genoten van het schitterende uitzicht op de oceaan en de San Diego Bay. Toen we het park uitreden, merkten we op dat de benzinetank bijna leeg was, we stelden de GPS in op het dichtstbijzijnde tankstation. Daar aangekomen slaagden we er niet in om met visa te betalen: het automaat eistte een postcode, een eis waaraan we niet konden voldoen, ondanks enkele pogingen. Aangezien het station onbemand was, stonden we daar schoon te koekeloeren.
Bij het volgende station zat er wel een man in een plastieken bak van twee bij twee meter. Voor we de tank konden vullen, moesten we de man $50 geven en na de beurt kregen we het wisselgeld terug. Met een volle tank en een pak van ons hart reden we naar de Mexicaanse grens. We parkeerden de auto op een van de vele grensparkings op Amerikaanse bodem en wandelden gewoon de grens over, aangezien er geen enkele vorm van grenscontrole is om de VS te verlaten, en Tijuana binnen.
In het visitors center net over de grens stond een onervaren knul achter de toog die ons alleen maar enkele richtingsaanwijzingen kon geven want al zijn stadsplannetjes waren op.
We stapten naar het Reloj Monumental, deze enorme metalen boog is een van de dominante landmarks van de stad en staat in haar historisch hart. Van hier liepen we zuid-oostelijk doorheen de Avenida Revolution. Deze laan is de toeristenstraat van Tijuana met vele soevenier/prullaria winkels en verschillende show girls bars. Deze straat werkte wel op ons systeem want elke vijf meter zaagt er een vent aan je kop om toch maar zijn winkel of bar binnen te gaan. Je bent niet meer dan een wandelende dollarzak. Onze ‘gids’ had ons aangeraden om links de 9th Avenida in te slaan richting het Mercado Miquel Hildago, maar we hadden een gigantische Mexicaanse vlag gespot op een heuvel:
de Bandera de Mexico. We beklommen de heuvel om hem van dichtbij waar te nemen maar we konden er niet naar zijn mast aangezien deze zich op een militaire basis bevond.
We keerden terug naar de 9th ofwel Zaragoza en zo naar het Mercado. Hier slenterden we langs de talrijke verse waren en specerijenwinkeltjes en voelden we ons ietwat ongemakkelijk bij de vele wespen die over de uitgestalde zoetigheden en vleeswaren kropen. Zonder kaart wistten we niet wat ons volgende doel kon zijn, aldus besloten 
we om terug te keren naar het Reloj Monumental en de omgeving er rond te verkennen. Het was intussen na de middag en we stapten onderweg een restaurant binnen dat er degelijk uitzag. Ik bestelde een schotel taco’s gevuld met varkensvlees, gepekelde uien, rode bonen en geflankeerd met een grijs-bruine massa, wiens zwakke smaak het best havermoutpap benaderde. We kregen eerst een pak nacho’s met een kom guacamole, die hoewel pikant vrij smaakloos was. Ik bestelde een Cerveza Sol en kreeg er een half glas limoensap met ijs bij. Ik mixte en de combinatie deed de haren op mijn nek rechtstaan. Bah. De taco’s op zich waren wel lekker.
We lieten de traditionele keuken achter ons, vervolgden onze tocht en stootten op een tourist information center. Hier scoorden we een kaart en ontvingen wat info over de bezienswaardigheden plus het advies dat de aangeboden gouden juwelen van de straatverkopers vals is. ofc We baanden ons een weg doorheen de zageventen naar de kathedraal en daarna naar het officieel aangeprezen cafe La Placita. Op het dakterras bestelden we een tequila, en nog een, … We kregen nachos met verse guacamole en deze smaakte subliem. We converseerden met ons Jommeke’s Spaans met de gastvrouw en -heer en bestelden een door hun geadviseerd Mexicaanse dessert: gefrituurde banaan. Lekker!
Na deze gezellige onderbreking trokken we noord-oostwaarts via de 7th Avenida naar de Zone Rio. 
Het contrast tussen het centrum en dit stadsdeel kon niet groter zijn: de Zone Rio is een modern commerciële wijk. We volgden de Paseo de los Heroes oostelijk en ontmoetten op onze route verschillende rotondes met grote standbeelden, waaronder een van Abraham Lincoln en passeerden we onder andere het Centro Cultural de Tijuana, Plaza Rio en Plaza Fiesta. Aan het laatste standbeeld wijzigden we koers naar het Noorden. We staken de Rio Tijuana over, deze rivier van twee meter breed ligt in een betonnen bedding van wel vijftig meter die doet vermoeden dat de rivier op momenten een spectaculairder volume heeft. Het water zag er absoluut goor uit: olijfolie achtig.
We trokken in noord-westelijke richting naar de grens. Toen we aan het binnenkomst punt wat verwonderlijk stonden te kijken waar de uitgang was, vroeg een vriendelijke man wat we zochten. Hij gaf ons de juiste route ( volgende links) maar toen we hem bedankten, zei hij: ja, ik zou toch graag een dollar ontvangen voor de informatie. 🙁 Of course, hoe dom om te converseren met een local. Ik gaf hem een dollar, het zal daar wel niet op komen. De Mexicanen zijn vrij vermoeiend: zo claxonneerde elke taxi die voorbijreed en begon de chauffeur telkens te roepen naar ons.
De grenscontrole om de VS binnen te gaan is veel strikter maar vormde voor ons geen probleem. Gewoon paspoort met de visum stempel laten zien en de rugzak in de scanner. We zagen wel een man in de boeien geslagen worden, die daarna afgevoerd werd. Bij het verlaten van het grensgebouw zagen we onze parking meteen: wat een geluk! We reden huiswaarts en besloten de jacuzzi van het hotel eens uit te proberen. Het hete water beet in mijn verbrande benen maar het wende gauw. Na de hot tub doken we het gewone zwembad in voor wat waterpret. We kwamen ons hotel niet meer uit die avond. Who needs food ^^
Yours faithfully,
Robin