We ontbeten in ons hotel te Scottsdale en het smaakte. We lazen de USA Today en ripten er een pagina met alle staten erop uit. Sinds het begin van de trip houden we bij van welke staten we al een nummerplaat hebben gezien. Het statenoverzicht vergemakkelijkte dit secondary objective van onze reis.
We zetten koers naar de Grand Canyon en onderweg stopten we in Sedona want het Slide Rock State Park is daar gelegen aan de Oak Creek. Slide Rock staat bekend om zijn natuurlijke glijbanen over gladgepolijste rotsen en is dus een uitgelezen plek om te zwemmen. We parkeerden de auto in het park en wandelden langs de Oak Creek stroomopwaarts tot we een meertje vonden. We doken het koude water in en trokken wat baantjes. Dankzij de warme zonnestralen droogden we snel toen we uit het water waren en op de rotsen lagen. We trokken verder stroomopwaarts over de rotsen. Ik trachtte op een rots in de rivier te springen maar miste de rots op een haar en kwakte in het water waarna ik enkele meters werd meegesleurd tot ik eruit kon klauteren. Mijn schoenen waren volledig doorweekt. Ik liet ze even drogen maar dat bracht weinig soelaas, we keerden dan maar terug naar de auto. Toen we er bijna waren, gleed ik lichtjes uit en stootte mijn linkerknie keihard tegen een scherpe rots met een vingerdiepe kloof en een gezwollen knie tot gevolg. Ik mankte verder naar de auto, smeerde daar wat ontsmettingsmiddel op de getroffen knie en plakte er een pleister over. Wat niet zichtbaar is, bestaat niet! ^^
We reden verder Noord naar het Grand Canyon National Park. In het Visitor Center vroegen we naar de locatie van ons hotel, we hadden immers geen duidelijke gegevens op onze voucher, en informatie over onze geplande hike tocht van de volgende dag. Ze raadden ons formeel af om naar de Colorado rivier en terug te trekken in een dag: het is gevaarlijk en er was vorige week nog iemand gestorven van uitputting / uitdroging tijdens die tocht. Hij had wandelen in een temperatuur van minstens 38 graden Celsius onderschat. De horrorverhalen en de vele waarschuwingsborden konden ons niet op andere gedachten brengen. We waren zeker van onze capaciteiten en indien we ons goed voorbereiden dan zou het zeker lukken. We hadden een massa waterflesjes en wisten dat we die onderweg konden bijvullen op de verschillende rusthutten. We zouden ook chocolade kopen in de locale supermarkt voor snelle suikers, het enige wat ontbrak was een lunchpaket. Spijtig genoeg is er nergens in de South Rim van de Grand Canyon een Subway te bespeuren. De GPS gaf er een aan op 50 mijl! Maar wat is nu circa 80 km (enkel) voor een goede Sub 🙂 Zot als we zijn stapten we in de auto en scheurden naar de Subway, We aten een footlong sub als avondmaal en bestelden elk nog eens drie footlongs voor de volgende dag.
We keerden terug Noord naar de Canyon en zochten waar onze wandelroute, het Bright Angel Trail, startte zodat we de volgende ochtend geen tijd zouden verliezen. We vonden het zonder veel problemen en zagen de op handen zijnde queeste helemaal zitten.
Ons hotel lag zo’n tien mijl ten zuiden van het park in de gemeente Tusayan. Het lag verborgen achter een IMAX bioscoop, daarom hadden we het niet gezien toen we er passeerden op weg naar het Park. Aangezien we geen frigo op onze kamer hadden, plunderden we het, gratis, ice vending machine in de hotelgang van onze kamer en vulden ons bad met ijs om er onze waterflesjes in te leggen en daarna vulden we onze lavabo om er de subs in te leggen. Alles zou lekker koud zijn de volgende ochtend, We kropen vroeg ons bed in want we hadden de wekker op 4 u 30 gezet om zoveel mogelijk kilometers af te leggen in de frisse ochtend uren.
Yours faithfully,
Robin