Ik werd wakker en voelde onmiddellijk mijn voet. Ik stond op en begaf me als een kreupele naar het ontbijt. Dit was vrij uitgebreid met ontbijtgranen, verschillende fruitsappen waaronder vers geperst sinaasappelsap, verse fruitsalade en warme pannenkoeken met siroop. Het enige wat ontbrak was een plateau, aldus jongleerde ik met drie borden.
Na de maaltijd kroop ik terug naar de kamer waar ik een onwelriekend zalfje op mijn enkel smeerde. Ik hinkte naar de auto en we reden naar de verschillende uitzichtspunten van de South Rim. Bij het eerste, het Yavapai Point, liet ik Willem en Joeri op hun eigen tempo gaan en deed ik een inspanning om het voetje voor voetje te halen. Toen ik mijn metgezellen kruiste tijdens hun terugtocht besefte ik dat het voor mij voor enkele dagen over-and-out was. Bij de overige viewpoints bleef ik ofwel in de auto zitten ofwel bleef ik er dicht bij. Het zicht op de Grand Canyon kon mijn gedachten verzetten want het is onwezenlijk mooi in al zijn grootsheid.
‘s Avonds aten we bij een Amerikaanse hamburgerketen genaamd Wendy’s. Ik bestelde een Tripple with cheese en een Strawberry Frosty Shake. De Tripple is beter dan de Tripple Whopper van Burger King maar kan qua smaak/prijs verhouding niet tippen aan de double cheese burger van McDonald’s.
De rest van de avond vulde ik spijtig genoeg doorop mijn bed te liggen en te kijken als een zombie naar draken van films: het flauwe Drumline gevolgd door een deel van Transformers: Revenge of the Fallen, die ik afzette toen mijn twee gezellen lagen te ronken.
Yours faithfully,
Robin