Onze laatste dag in San Franciso was aangebroken, we checkten uit het Renoir Hotel en reden naar het M.H. deYoung Museum in het Golden Gate Park voor de tentoonstelling Birth of Impressionism waarvoor het museum een aantal werken uit het Musée d’Orsay uit Parijs tentoonstelde. We parkeerden in de JFK drive op enkele honderden meters van het museum en wandelden er naar toe. Hoewel we de $25 inkom veel vonden, hield dit ons niet tegen. De tentoonstelling was mooi maar vrij klein. Er waren werken van onder andere Monet, Manet en Renoir. Tegen half 12 verlieten we het museum en wandelden we naar de Rose Garden om er wat te zitten en afscheid te nemen van deze wonderlijke stad. Na even keerden we terug naar de auto en o horror, de achterzijruit aan de passagierszijde was ingeslagen! Jeetje, we stonden er wat verbijsterd naar te kijken. We openden de auto en merkten dat Joeri’s en Willem’s rugzak, die op de achterbank lagen, verdwenen waren. We openden met een bang hart de koffer maar die was onaangeroerd, hetzelfde voor het handschoenkastje waar de GPS en de papieren in zat. We verkenden de omgeving voor het geval het tuig de rugzakken na doorzoeken gedumpt zouden hebben in het struikgewas. We zochten een klein uurtje maar vonden spijtig genoeg niets. We wisten niet zeker wat te doen, hoewel we vrij zeker waren dat we de huurauto zonder al te veel problemen zouden kunnen inruilen.
Ik belde met Joeri’s gsm 911 en de operator verbond me met de politie, vandaar naar Customer Service en ten slotte naar een speciale operator om politie rapporten in te dienen. Er zou immers geen politiepatrouille ons bezoeken want het ging om een inbraak zonder getuigen of gewonden. Ik vertelde ons verhaal in detail en gaf al mijn persoonsinformatie en deze van Joeri en Willem. Het gesprek duurde bijna een uur en bij afsluiten kreeg ik het nummer van het tijdelijk politie rapport wat de zaken bij ons autoverhuurbedrijf zou vergemakkelijken. Ik dankte de vrouw en op haar beurt dankte zij mij vrij verrast voor mijn geduldigheid. We stapten in en reden met een achterbank vol glas naar de dichtstbijzijnde Alamo. In deze was de GPS abuis dus reden we naar de op een na dichtstbijzijnde Alamo, deze bestond gelukkig wel en in een klein half uurtje hadden we onze blauwe Toyota Corolla gewisseld voor een rode Chevrolet HHR. Wat een lelijke kutauto, ik mistte de Corolla meteen.
In de rugzakken zat er niet veel van waarde en gelukkig geen officiële documenten zoals paspoorten maar wel veel spullen met emotionele waarde zoals een usb-stick met foto’s, Joeri’s dagboek, de lijst met gemeenschappelijke kosten en de adapter van het fototoestel. Maar we lieten de bui niet hangen en reden naar een McDo voor goed vettig troostvoedsel.
We hadden nu wel genoeg gezien van San Francisco en zetten koers naar Marina, nabij Montery. De Chevy reed niet slecht maar de wegen zaten vast door enkele ongelukken, We deden meer dan twee uur over de 110 mijl. We arriveerden bij de Comfort Inn en in de lobby keken we vreemd op toen receptioniste Stefanie vroeg of we uit San Francisco kwamen en of onze rugzakken gestolen waren. Toen ze zei dat iemand gebeld had voor onze rugzakken sloeg onze verbazing om in enthousiasme Ze gaf ons een briefje met de naam en het telefoonnummer van de vinder: John Toby, een personage om nooit te vergeten. Ik belde hem vanuit de kamer en hij vertelde dat zijn vrouw rond de middag voor hun huis aan hun auto een rugzak gevonden had. Hij had deze doorzocht op zoek naar contactgegevens en had zo de vouchers van de hotels gevonden. Hij had eerst naar het Renoir hotel gebeld maar daar waren wij al uren weg en dan naar de Comfort Inn. Wat een kerel! We regelden een afspraak voor dezelfde avond bij hem thuis in San Francisco om de zak op te pikken waarna we in de auto stapten en noordwaarts naar onze held John Toby reden. Hij woonde naast het Golden Gate Park en had Joeri’s rugzak met daarin Joeri’s GPS, de USB-stick, de adapter, drie flesjes Colorado River water en vreemd genoeg ook bijna alle spullen uit Willem’s zak. Uiteindelijk was al wat er weg was Willem’s zak, zijn zonnebril, twee souveniersbekers en een dennenappel(!?) We waren opgelucht en dolgelukkig. Dit moest gevierd worden en dit deden we met een sub en twee cookies bij Subway, yeah.
Tegenover ons hotel in Marina lag een Walmart waar we een taart wilden kopen om de viering kracht bij te zetten maar helaas was deze reeds gesloten toen we er tegen half één arriveerden.
Yours faithfully,
Robin