Tag: Heidelberg

Vlaamse Programmeerwedstrijd 2010

Maandag 15 maart stond het vierde bezoek aan Haldex Heidelberg op het programma. Ik zou de sleutels van de bedrijfswagen rond half negen in ontvangst nemen en een kleine twee uur later zou ik arriveren.  Maar voor het zover was, had ik nog andere zorgen. De deadline van mijn tweewekelijks activiteiten verslag is maandagmiddag, op de terugweg van Lyon had ik het reeds met de hand geschreven maar nu moest het nog uitgetypt en verzonden worden. Aldus stond ik na een korte nacht op om 6uur om het werk te voltooien. Aangezien mijn tijd beperkt was, werd ik gedwongen om keuzes te maken: douchen of ontbijten? Ik koos voor het eerste.

In Heidelberg had ik een meeting met de IT manager voor een nieuwe programmeeropdracht; deze vergadering duurde niet lang en de rest van de dag spendeerde ik aan het bouwen van de website. Toen ik om half negen in het Amitel arriveerde was de keuken spijtig genoeg al gesloten. ik besloot dan maar om naar de McDonalds te gaan: twee hamburgers, twee Mc Chickens en een Minute Maid stilden mijn honger.

Deze week stond in het teken van mijn meest geschifte plan tijdens mijn Straatsburg avontuur tot op heden: deelnemen aan de Vlaamse Programmeerwedstrijd 2010 in Gent. Ik had een dag verlof gevraagd en gekregen en een team gevormd met mijn PHL collega’s Joey Reinders en Kris Gregoire. We noemden ons team DHD wat staat voor Die Hard Developers.

Aldus vertrok ik dinsdagavond rond half negen uit Straatsburg richting België, doch ik was niet alleen. Ik werd vergezeld door mede Amitel bewoner en landgenote Emilie, die ik had voorgesteld te carpoolen aangezien ze toch naar België ging. De rit over Metz en Luxemburg verliep voorspoedig , rond middernacht zette ik Emilie bij haar thuis in Brussel af en rond één uur was ik thuis. Ik was bijzonder blij voor de eerste maal in meer dan tien weken voet te zetten in mijn huis en om in mijn eigen bed te slapen.

Iets voor de middag vertrok ik richting Gent en anderhalf uur later parkeerde ik me in de ondergrondse parking van het Sint-Pietersplein. Ik wandelde naar Het Pand, het congrescentrum van de UGent alwaar de wedstrijd zou plaatsvinden. Daar aangekomen trof ik mijn teamgenoten aan en na een vreugderijk moment van weerzien melden we ons aan de balie. We kregen een T-Shirt welk verplicht was te dragen tijdens de wedstrijd en ons plaatsnummer. De wedstrijd begon om 15 uur en eindigde om 18 uur. Inderdaad beste lezertjes, dit alles voor drie uur programmeren. De bedoeling was om zo snel mogelijk en in zo weinig mogelijk pogingen 5 vragen op te lossen.  De oplossing diende gepost te worden op een webportaal waarna het automatisch werd getest en tien seconden later wist je of het goed of fout was. De vragen waren van een heel andere aard dan wat ik gewoon ben. In de PHL focussen we op het bouwen van bedrijfsapplicaties of websites; niet op eerder theoretisch wiskundige problemen. Uiteindelijk slaagden we erin één vraag op te lossen en werden we hiermee 27ste van de 45 aanwezige teams in onze categorie, studenten vanaf tweede bachelor met inbegrip van masters. Een resultaat waarmee ik best tevreden ben.  Bij de volgende opgave slaagden we erin om de voorbeeld uitvoer te reproduceren maar het programma was te inefficient om grote getallen te verwerken en was aldus ongeldig:

Genereer het kleinste priemgetal p tussen grenzen m en n (m <= p <= n) dat het dichtst bij een macht van twee ligt. Indien geen priemgetal in het bereik ligt moet de boodschap “geen priemgetal gevonden” uitgeprint worden. Merk op dat m en n strikt positieve natuurlijke getallen zijn die maximaal 1 000 000 bedragen.

Invoer

3

14 20

24 26

40 100

Uitvoer

17

geen priemgetal

61

Na de wedstrijd was er een broodjeslunch gevolgd door de prijsuitreiking. Alle deelnemers ontvingen een certificaat met hun plaats in de rangschikking op.  Iets waar ik erg blij mee ben. Ik nam afscheid van mijn teamgenoten en verliet Gent. By the way: een hele dag parkeren in de ondergrondse parking van het Sint-Pietersplein: 2,5€ => Gent rocks!

Ik reed naar Leuven om daar mijn goede vriendin Julie te bezoeken. Het bijpraten op café was erg gezellig en na een tijdje voegde Johny, een andere goede vriend van me, zich bij ons. Het gebeuren liep wat uit zodat ik besloot mijn plannen te veranderen en niet rechtstreeks terug naar Straatsburg te rijden maar thuis te overnachten en in de vroege uren van donderdagmorgen te vertrekken. Ik moest immers pas  op mijn werk zijn om 10 uur.

Tegen middernacht vertrok ik huiswaarts voor een korte nacht. De wekker sloeg alarm om 5 uur en iets voor half zes was ik vertrokken. De trip begon goed maar mijn laattijdigheid wreekte zich toen ik Luxemburg binnenreed en er een groot uur in de file doorbracht. Eenmaal eens Luxemburg stad achter de rug lag, verdween het verkeer als sneeuw voor de zon. In Metz besloot ik eens van de platgetreden paden af te wijken en via de nationale wegen naar Straatsburg te rijden. Dit kostte me een uur van mijn leven langer onderweg maar ik bespaarde 12 euro péage uit. Een trade-off die me mijn inziens een meerwaarde schenkt. Om twintig na elf arriveerde ik eindelijk op mijn werk: ik was bijna zes uur onderweg geweest. Ik compenseerde mijn te laat zijn  door een uur langer te werken. Een waarlijk vermoeiende dag.

Vrijdagavond ben ik met Seppe, Jasper, Pierre-Louis en Natalie naar het ijshockey geweest. Straatsburg speelde tegen Besanson en won met 3 – 2. Het was de eerste maal dat ik deze sport zag en ik vond het een fijne ervaring die voor herhaling vatbaar is.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

ps: Klik hier om de uitslag te bekijken op de officiële site. Of indien je mij vertrouwt, kijk naar de door mij geuploade afbeelding. ^^

Crossing the border

De week begon goed: maandagmorgen was ik vrij vroeg aan de bushalte, ik wachtte er samen met een kleine vijftien mensen. De bus stond er maar de buschauffeur was nergens te bekennen, hoewel er al een vrouw in zat. Na vijf minuten daar te staan, in de sneeuw en de vrieskou, verzet die vrouw zich naar de chauffeurstoel en opent de deuren. Kunt ge godverdomme nog meer een schaap zijn: ons daar een beetje laten verkleumen. Vertrekt dat schepsel nog een minuut te vroeg ook. Ik wenste hartsgrondig dat haar ruitenwisser-sproeisel op zou blijken te zijn; driewerf helaas, ze rijdt nog steeds met een propere voorruit!

Dinsdag 12 januari beloofde om een speciale dag te worden. Ik was uitgenodigd om een vergadering van de voltallige IT staf van Haldex Centraal Europa (CE) bij te wonen, waar de visie voor de volgende jaren zou worden uiteengezet door de IT manager voor CE. De vergadering zou plaats grijpen te Heidelberg, een charmant Duits stadje met een beroemde universiteit en een grote Haldex vestiging, gelegen op een goede 140 kilometer van Straatsburg. Mijn collega David heeft geen auto en stelde voor om te carpoolen, waar ik geen problemen mee had. Maar ik had hem verkeerd begrepen: in plaats van te carpoolen met mijn voertuig, wou hij carpoolen met een bedrijfswagen. Is dat dan mogelijk? Geven ze dat aan mij? Ja hoor, geen probleem, gewoon mailen of de auto beschikbaar is en een handtekening zetten. En zo geschiedde: maandagavond kreeg ik de sleutel en een mapje met de inschrijvingskaart, verzekeringsgegevens én een bankkaart voor een Ford C Max. Die avond toen mijn shift erop zat was het reeds pikdonker en sneeuwde het. Eerst alle sneeuw van de ruiten verwijderd, dan me op mijn gemak aan het stuur gezet en vervolgens gekeken waar alle knopjes en dergelijk staan en wat ze betekenen. Die bak reed vrij lekker, heel comfortabel, enkel is zijn eerste versnelling wat gevoelig. Het is moeilijk om hem aan te voelen en zonder veel lawaai te vertrekken. De idee was om hem te parkeren aan het appartementsgebouw van David omdat daar privé parkeerplaatsen zijn. In de tweede week van mijn stage, in een land waar ik de taal niet totaal beheers met een auto rijden die ik niet gewoon ben en die breder is als de mijne: ik was niet erg op mijn gemak, vooral op de kleinere straatjes en bij het manoeuvreren op de autostrade. Bij het oprijden van de autosnelweg was het wat sneeuwen uitgegroeid tot een ware sneeuwstorm: gezellig! Mijn vrees was ongegrond want ik heb de wagen veilig bij David geleverd en er had maar één auto me trachten aan te rijden. De wandeltocht naar het Amitel duurde een kleine twintig minuten en gedurende leerde ik de universiteitsbuurt van Straatsburg kennen. Al had ik vooral aandacht voor hoe ik aan het wandelen was want ik zou immers de volgende dag in de vroege uurtjes de omgekeerde trip moeten maken. We werden in Heidelberg verwacht tussen acht en half negen, dit betekende vertrekken bij David rond half zeven, wat impliceert: uit mijn bed, tien voor zes.

Aangezien David deze expeditie al eens ondernomen had, was hij dinsdag de chauffeur. Het was glad noch druk op de weg, aldus verliep de reis spoedig. Enige hindernis was de eeuwige spatjes op de vooruit van het opspetterend zoutwater. David tikt de schoonmaak knop aan en blijkbaar is het ruitenwisser-sproeisel op. Hij: merde, I can’t see a thing; ik: that’s why I let you drive. Gelukkig was de zon nog niet op. Ondanks de ontbering van een gps hebben we Haldex Heidelberg vrij makkelijk gevonden. De vergadering duurde van negen tot twee en was erg boeiend met als hoogtepunt een gratis lunch. Waar ik wel vrij verrast van was, was dat de voltallige IT staf voor CE bestaat uit zeven mensen, mezelf inbegrepen. Als alle veranderingen en verbeteringen voltooid zullen worden op het gehoopte schema dan liggen er drukke dagen in het verschiet. Tijdens de discussie rondes, feedback en dergelijke had ik weinig in te brengen: ik ben anderhalve week bij het bedrijf, blijf zes maanden en vond alle voorstellen vrij onderbouw. Na de bijeenkomst hebben David en ik nog een collega uit Hoff, wat aan de Tsjechische grens ligt, naar het station gebracht, waardoor we wat uit de richting waren en het even duurde voordat we onze autostrade naar Straatsburg terugvonden.

Ik twijfelde om dinsdag de auto nog naar het bedrijf te brengen: het was namelijk nog maar half vijf toen we in Straatsburg aankwamen. Hoewel het mooi weer was, dacht ik dacht laat maar zitten: als ik het morgen doe, is dat veel tijdefficiënter. David telefoneerde naar het bedrijf om na te vragen of de auto woensdagmorgen niet beschikbaar diende te zijn maar het was in orde.

Woensdagmorgen had ik toch een dubbelgevoel bij mijn keuze: het sneeuwde hevig en de auto stond geparkeerd  met zowel voor als achter hem een andere wagen op korte afstand. De wagen, wiens afmetingen ik niet gewoon ben en wiens eerste versnelling niet ongemeen subtiel is, eruit wurmen bleek een uitdaging: verschillende keren voor achter,  af en toe stilvallen en non-stop veel rook & lawaai. Maar na een minuutje was hij toch bevrijd en hij staat nu heelhuids geparkeerd op de bedrijfsparking! En over dat kleine akkefietje met de deur en de stoep toen ik mijn rugzak op de voorzetel zette zwijgen we.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin