We werden wakker te Santa Barbara, stonden op en begaven ons naar de ontbijtruimte van het hotel. Het hotel viel zwaar tegen, er waren enkel wat in plastiek verpakte gebakjes, koffie of thee. Geen fruit, geen yoghurt maar ook niet eens fruitsap of water. Tja, ik at drie cakejes en dronk een mok koffie met drie melkjes in. Terwijl we aten, kwam er een man de ruimte binnen, maar voordat hij kon ontbijten werd hij door de receptionist verzocht om het gebouw te verlaten. De man was een zwerver die een gratis maaltijd wou scoren. Na de terechtwijzing begon de man te fulmineren tegen de latino hotelmedewerkers dat ze ‘illegal aliens’ waren die jobs afnamen van zwakzinnigen als hemzelf. Na wat geroep, droop de man af en keerde de rust weer. We checkten uit en zetten koers richting Los Angeles, waar we nog een nacht zouden verblijven in het LAX Fourpoints by Sheraton hotel, hetzelfde hotel waar we onze eerste nacht in Amerika sliepen. De reis naderde haar eindpunt.
De drukte van het verkeer steeg naarmate we dichter bij LA kwamen. We trachten in te checken maar er was nog geen kamer beschikbaar, aldus bevestigden we onze reservatie en vroegen we of we onze bagage konden veilig in bewaring geven aan het hotel. We wilden niet op zwier gaan doorheen LA met al onze spullen in de auto. Dit was echter geen probleem, al onze bagage kreeg een sticker met een nummer en werd in een afgesloten ruimte geplaatst. Zonder zakken en zorgen reden we naar het Exposition Park in de downtown regio van LA om er de Rose Garden te bezoeken.
Het was onze derde poging en we waren eindelijk succesvol. De tuin is vrij groot en vrij mooi. Ze is blijkbaar ook een bron van inspiratie want Joeri stelde voor om de dagindeling van de twee laatste dagen radicaal te veranderen en om de rest van deze dag door te brengen in Palm Springs, wat op een goede 150 kilometer ten westen van LA ligt. We bespraken even de pro’s en con’s waarna we in overeenstemming richting Palm Springs scheurden.
Na anderhalf uur rijden arriveerden we in het stadje bij een bezoekerscentrum. We kregen er het advies de Aerial Tramway te nemen die ons van de vallei (806 m) hoger op de San Jacinto Peak zou nemen. Het roterende wagonnetje van de lift is de grootste in zijn soort ter wereld en heeft een capaciteit van 80 man. In twaalf minuten stonde we aan de top en het zicht was er geweldig. De eindhalte lag op 2596 m en was het vertrekpunt van verschillende wandelroutes. Onze tijd was beperkt dus hielden we het bij een kleine wandeling van acht kilometer naar Wellmans Divide waar we een groot halfuur op rotsblokken lagen te kijken naar de vallei ten westen van Palm Springs. Rond vier uur begonnen we aan de afdaling naar het tramstation om daar naar beneden te reizen. Eens beneden wandelden we naar de auto en reden naar ons hotel in LA.
We vroegen onze bagage op, checkten in en installeerden ons op onze kamer op de negende verdieping. Aan de receptie informeerden we naar de locatie van de Hollywood letters en ontvingen een route beschrijving. We reden naar Hollywood en zochten te letters. De beschrijving was vrij nutteloos en pas na heel wat gezoek en gevloek vonden we de parking met een wandelpad naar het monument. Het was reeds na acht uur en pikkedonker op het onverlichte pad maar we zouden ons doel bereiken. Na even en terwijl de twijfel ons bekroop, zagen we eindelijk de Hollywood Letters! Ze waren godverdomme onverlicht! We genoten van de gehaalde doelstelling en trokken tevreden naar een McDonnald’s voor ons laatste avondmaal in de USA. We bestelden: twee McAngus Deluxe, twee McAngus SwissCheese & Mushroom, twee McAngus Bacon, één Large Big Mac Menu, één McDouble, twee Large Cokes en een Large Strawberry Milkshake. Het was decadent maar fantastisch!
We reden naar de Santa Monica en kuierden over de pier maar er was niet veel volk meer en het was er maar frisjes dus keerden we maar naar het hotel terug al maakten we nog een kleine tussenstop bij een McDonnald’s voor een vanille softijs ^
Yours faithfully,
Robin