Deze ochtend voor de eerste keer ontbeten in Amitel. Ik heb recht op een kommetje cornflakes, een potje natuur yoghurt, potje compot, en een potje honing of potje confituur voor op het brood te smeren. Gelukkig viel het mee want het is van dattum voor de volgende zes maanden.
Eerste keer ontbijt was maar voorgerecht want de hoofdschotel van vandaag was de eerste stage dag. En die begon fabelachtig. Ik had het adres van Haldex opgezocht via Google Maps. Gewoon Haldex Europe in de zoekbalk geven gaf me al resultaat: 30 rue du Ried, 67720 Weyersheim, France en dit adres komt overeen met wat er op de Haldex website te vinden is. OK, ziet er niet zo moeilijk bereikbaar uit: goede twintig kilometer van mijn verblijfplaats. Ik schrijf de nummers van de te volgen autostrades & nationale banen op en maak een schets van het laatste stuk in de gemeente. Vol goede moed vertrek ik, de goden zijn me gunstig gezind: zowel weer als verkeer rustig. Spoedig ben ik bij mijn bestemming en rij ik door de rue du Ried. Tiens, rare locatie voor een bedrijf zo een residentiële wijk. Hoe groot zou Haldex zijn? Zou dat enkel een administratieve blok zijn, ik dacht nochtans dat er ook een magazijn bij was. Miljaar, ben juist nummer dertig gepasseerd en das een gewoon huis. Auto iets verder geparkeerd en te voet terug. Ja, dit is een gewoon huis, hier is het niet. Daar sta ik dan, iets voor negen uur, mooi op tijd, totaal los van de wereld.
Gedesillusioneerd begeef ik me huiswaarts waar ik me parkeer en een euro in het automaat werp. Terug naar de tekentafel, of in dit geval Google Maps. Na even zoeken valt mijn oog op een andere, niet met eerste verbonden, rue du Ried. Ocharme twee kilometer verder als de eerste. Mail gestuurd naar de baas waarin ik de Google Maps miserie uitleg en die ik besluit met “I will make a second attempt to find you. Hopefully we meet each other soon.” Wat ik toch iets meer professioneel klinken vind als mijn eerste gedacht: “It seems I am unable to locate the company. Please help!”
Ik spring in mijn auto en rij naar de andere rue du Ried, wat een industriepark is. Oef, het komt nog allemaal goed. Ik passeer een kruispunt met aan elke zijde een hele hoop pijlen naar bedrijven. Ik parkeer me en besluit op mijn gemak eens te kijken. Linker rue du Ried geen Haldex. Rechter rue du Ried geen Haldex. Nondedomme drukt niet echt uit wat er toen door me ging. Ik besluit te wandelen naar de ingang van het industrie park waar ik bij het binnenrijden een groot infopaneel had opgemerkt. Halleluja: Haldex bestaat! Ik dacht even dat de boel was opgedoekt en deze blog vroegtijdig zou eindigen.
Twintig na tien kon mijn eerste stage dag beginnen. En ik moet zeggen dat ik hem vrij aangenaam vond. Al vrij veel Frans en Engels gesproken en gehoord dus mijn talen zullen er zeker wel bij varen. Op mijn eerste dag heb ik vooral gekeken en genoteerd, dus hoe het werk is zal ik de komende weken wel ervaren. Maar ik kijk uit naar morgen.
De werkdag eindigde om zes en ik heb mij deze avond vooral bezig gehouden met administratie. De paar dagen Straatsburg zijn al vermoeiend geweest maar wat een avontuur!
Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.
Robin
Heel leuk geschreven! 🙂
Over een tijdje kan je dit wellicht allemaal in het Frans navertellen…
Yo kerel,
Normaliter post ik noch m’n bijzonder debiele en politiek incorrecte zever, noch m’n schijtbelachelijke, pseudointellectuele nonsens op het net, as you know. Maar bij deze wil ik toch even m’n oprechte appreciatie uiten voor de mooie proza die ge hier uit uw vingertoppen perst. Zeer edel van u ons niet als een baksteen te laten vallen of toch de illusie hoog te houden dat ge dat niet gedaan hebt.
Ben blij voor u dat ge nog niet Jezus-gewijs gestorven zijt om daarop ergens in een of ander godvergeten gat te verrijzen, om u vervolgens met al uw zuurverdiende centen terug te trekken in het hinterland van de Elzas en een kluizenaarsleven te leiden met behulp van duizend kilo dadels en op z’n minst 35 Noord-Franse, rondborstige bikinibabes die het masseren van hun profeet als hoogste goed op aarde beschouwen.
Desondanks ben ik dus verheugd dat alles min of meer stabiel verloopt in Straatsburg, een plaats met een zekere cultuur en klasse, die ge uiteraard zult molesteren. Neem nu de Straatsburgse autospiegels. Deze duivelse kinderen van satan wachten al jaren om de macht op aarde over te nemen en dood en verderf te zaaien over onze planeet. Ik durf er niet aan denken wat er zou gebeuren mochten die diabolische spiegels het hier voor het zeggen hebben!
Trouwens, wat betreft uw e-mail naar de sultan van uw bedrijf toch deze tip om desgewenst nog professioneler en hoffelijker te klinken; ‘I’m at the Pizza Hut, I’m at the Taco Bell, I’m at the combination Pizza Hut and Taco Bell!’.
En als het even iets minder gaat; tracht dit citaat van Samuel Beckett in het achterhoofd te houden (kwestie van uw nieuwe voertaal ook al wat op te krikken); ‘Quand tu es dans la merde jusqu’au cou, il ne reste plus qu’à chanter.’
Gegroet,
Joeri
Goed dat het ontbijt meegevallen is. Want 6 maanden boecht eten is ook niet je dat 🙂
Wat weet je nu al over je opdracht? Ik ben benieuwd. Ook naar de eerste foto’s van Straatsburg.