La troisième semaine

Dinsdag 19 januari had ik een serieuze dip. Ik zag mijn stage niet meer zitten en dacht eraan om er helemaal de brui aan te geven. Ik was het niets doen zo beu. Mijn functie is IT Support, dat betekent als er zich problemen voordoen dat je ze moet oplossen. Maar wat als er zich geen problemen aandienen, als alles op rolletjes loopt, als niemand je belt of mailt of een chatsessie opent? Wel, dan zit je daar, in je bureau, naar je schermen te staren, in alle eenzaamheid, een gevoel dat nog versterkt werd aangezien ik maandag, dinsdag en woensdag de enige IT afgevaardigde op de Weyersheim site was. Alleenheerser van mijn vijftien vierkante meter. Eén dag gaat dat nog, maar een week of meer? Ik heb dagen gehad dat het summum het wijzigen van een gebruiker zijn schermresolutie was. Maar ik was blij dat ik hem kon helpen, hij ook trouwens, twee en half jaar studie welbesteed! Hoe vul je jouw dag dan? Door bijvoorbeeld duizend keer je mailbox te openen, niet die van het werk want Outlook staat altijd open, hunkerend naar aandacht. Online kranten lezen helpt ook om de tijd te verdrijven, ik volg er een tiental uit zes verschillende landen, en ten slotte is er als laatste redmiddel het naar de horizon turen.

Woensdag heb ik een mail geschreven geadresseerd aan mijn chef, hogere chef en nog hogere chef waarin ik mijn situatie uitlegde en waarin ik om werk vroeg. Niet veel later kwam de nog hogere chef mijn kantoor binnen en we hebben een vruchtbaar gesprek gehad. Januari wordt beschouwd als een inloop maand om het bedrijf wat te leren kennen en er staan een hele boel projecten op stapel dus binnenkort zal ik verzuipen in het werk, of zo verzekerde hij me. Ik kijk er naar uit: dan kan ik daarover een kankerende blogpost schrijven. In ieder geval verbeterde het gesprek mijn humeur en kijk ik weer vol goede moed tegen de volgende maanden aan.

Van vrijdag 13 maart tot zondag 15 organiseert het Amitel een skiweekend, en die woensdagavond was er daar een vergadering over. De kostprijs wordt geschat rond tweehonderd euro want het Amitel neemt het verblijf en transport voor zijn rekening. Lijkt wel cool, maar na het te overpeinzen heb ik besloten dit aan me te laten voorbij gaan. Ik heb geen ervaring, geen kledij, etc en met mijn motorische vaardigheden is het een wonder dat ik nog nooit iets gebroken heb, misschien moet ik het niet gaan zoeken.

Wat ik wel gedaan heb, is een ticket heen en terug gekocht naar Parijs! Op 17 en 18 april dwaal ik door de straten van de Lichtstad. Ik heb vrij lang aan het automaat gestaan, niet enkel omdat het een vrij gevoelloos touchscreen had maar vooral omdat ik een zo goedkoop mogelijke trein zocht, en ik denk dat het me gelukt is: heen zesendertig en terug tweeëntwintig euro. De kans is trouwens reëel dat ik in mei een tweede weekend ga, het is immers een grote stad. Er is wel een risico aan mijn treintickets: als de trein niet rijdt, door staking, panne of goddelijke interventie dan moet ik niet rekenen op compensatie. A h ja, living wild!

Vrijdagavondavond ben ik naar de nieuwe Clint Eastwood film Invictus, met Morgan Freeman en Matt Damon gaan kijken. Hoewel niet superfantastisch toch een erg goede film. Voorafgaand via Internet alle bioscopen van Straatsburg gescreend om een ongedubde versie te vinden en gelukkig had ik prijs. Ik heb ook het ongelimiteerd filmabonnement voor twintig euro per maand doorgelicht, en het was zoals ik vreesde: minstens voor twaalf maanden zit je vast aan het abonnement. Spijtig.

Vandaag was eindelijk de dag aangebroken dat ik een Franse zichtrekening kon openen. Dit ging heel vlot ondanks dat het volledige gebeuren in het Frans verliep. Ik heb er zelfs een Visa kaart gratis bovenop gekregen. Aangezien een Visa kaart past in mijn invasie van Amerika plannen vond ik dit een heel leuke verrassing van de bank en ik informeerde dan ook hoe het zat met de tarieven voor geld uit de muur te halen in de VS. BNP Paribas heeft een partnerschap met een Amerikaanse bank en bij deze is er geen toeslag. Hip hip hoera.

Na de bank zette ik koers naar het Office du toerisme van Straatsburg voor een wandelkaart van de Vogezen maar dit vrij kleine kantoor had dergelijke kaarten niet ter beschikking en raadde me aan eens te kijken in de Fnac. Hier vond ik niet enkel een wandelkaart maar stootte ik ook op een exemplaar van Le Comte de Monte-Cristo van Alexandre Dumas voor zes euro, en ondanks het geringe bedrag is het boek op deftig papier gedrukt. Hoewel ik veel woorden, nog ^^, niet begrijp, versta ik toch een omvangrijke hoeveelheid en aangezien dit eerste deel al een turf van acht honderd bladzijden is, heb ik vertrouwen dat tegen de tijd ik de laatste bladzijde van het tweede en laatste deel omsla, mijn kennis van de Franse taal vet veel verbeterd zal zijn.

Nog een bericht voor zij die Straatsburg wensen te bezoeken en overnachting verzoeken chez Robin: In het huisreglement is opgenomen dat ik één gast mag te slapen leggen voor zeven euro per nacht, veldbed en ontbijt inbegrepen. Het ziet ernaar uit dat er geen decadente kotfeestjes, met twee of meer niet-amintel bewoners, zullen plaatsvinden. Sorry guys, in mijn gebouw wonen er mensen van de staf. 🙁 Desalniettemin: de eenzame bezoeker is altijd welkom!

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin