De wekker liep af om zeven uur, we stonden op en ruimden onze kamer op want onze tijd in LA zat erop. We checkten uit en reden via de Interstate 5 naar San Diego. De tocht verliep voorspoedig en om tien voor tien hadden we ons hotel La Quinta, waar we drie nachten zouden slapen, bereikt. We parkeerden in de ondergrondse parking van het hotel en meldden ons bij de receptie. Maar onze haring braadde niet: de receptionist bracht ons op de hoogte dat we pas konden inchecken om 15 uur. Doch dit was geen Miljaar! moment aangezien we voldoende plannen te volbrengen hadden. Ons hotel lag op een boogscheut van Old Town, het historische hart van San Diego en hier startten we dan ook ons bezoek aan de stad. We dwaalden door de straten van Old Town en ik schafte me een beker met vers gesneden mango aan voor $5 aan een standje. We klommen van Old Town naar Presidio Hill, wat ons een eerste mooi zicht over de stad gaf. We wandelden via Juan Street, Sunset Road, Stockton en Goldfish naar University Avenue, die de wijk Hillcrest doorkruist. We bevoorraadden ons met water in een Vons, wat een middelgrote supermarkt is. We kochten een twee liter fles en tot onze lichte teleurstelling bleek het bruiswater te zijn, hoewel het nergens op de verpakking vermeld staat. In Hillcrest sloegen we 5th avenue zuidwaarts in tot de kruising met Upas waar we oostelijk doorstaken naar Balboa Park. Dit is de groene long van San Diego en bied een thuis aan verscheidene musea, een golfbaan en de San Diego Zoo. We wandelden in het enorme park naar El Prado en deze laan leidde ons voorbij het Museum of Man, Museum of Art en het Casa del Prado. Aan Plaza del Balboa draaiden we zuidwaarts op Park Boulevard. Na enkele kilometers bereikten we Broadway en door deze westwaarts te volgen arriveerden we in Downtown San Diego.
Het was intussen half twee voorbij en op mijn mango na hadden we nog niets gegeten dus konden we zo langzamerhand wat voedsel verdragen. We lunchten in een Subway waar ik een Big Philly Cheesesteak Sub, belegd met alle mogelijke groeten en met Honey-Mustard als dressing, nam.
In het Westfield Horton Plaza winkelcentrum koos ik uit een grote diversiteit van petjes, waar onder vele baseball en football petjes, een Mexicaans WK voetbal exemplaar. En tegendraads doen he ^^. Ik ben geen pet-drager maar met de straffe zon en mijn reeds verbrand voorhoofd en neus, had ik geen andere keus, het hoofddeksel maakte zon op lopen dragelijk.
We trokken zuidwaarts het Gaslamp Quarter in via 5th Avenue en passeerden de Fountain In waar we een ‘World Famous Hot Fudge Sundae in a waffle bowl’ aten. Het was niet slecht maar het lag wat op de maag. We verlieten het Gaslamp Quarter en beklommen de trappen van het Convention Center, dit gaf ons een mooi uitzicht over de San Diego Bay en een aanbieding om wat Chronic te kopen, wat we vriendelijk afsloegen. Aan de overzijde van de baai zagen we in de militaire haven een vliegdekschip aangemeerd liggen. Hoewel vrij veraf zag het er indrukwekkend uit.
We volgden de kustlijn noord-oostelijk, kuierden door Seaport Village en hielpen er enkele meisjes bij het verwezelijken van een groepsfoto. Ze begonnen over mijn pet: mission accomplished 🙂 Verder Noord ontmoetten we een tweede vliegdekschip: de USS Midway, dat dienst doet als museum. We waren echter te vrekkig om het te bezoeken. De mooie stukken lagen achter ons en aangezien het reeds twintig voor vijf was en dus konden inchecken, marcheerden we richting het hotel.
Het inchecken verliep vlug en gemakkelijk. Het hotel is erg leuk: gratis ontbijt, al zullen we de kwaliteit daarvan pas morgen ontdekken, gratis internet, een openlucht jacuzi en een kamer met frigo en microgolf. Het had wel geen Starbucks in de lobby zoals in het vorige hotel, maar daar liggen we niet wakker van.
We childen even want we hadden toch weer meer als 30 km gemarcheerd, verfristen ons en ik maakte gebruik van het gratis internet om het verslag van dag 2 en 3 te posten op mijn blog. Omdat de avond nog jong was, sprongen we in de auto en reden naar het Cabrillo National Monument. Onderweg stopten we bij een Fresh & Easy supermarkt om zes flessen water in te slaan. We naderden het monument maar de weg was versperd: een erg vriendelijke militair maande ons aan om een U-turn te maken, het monument sluit om vijf uur. 🙁 Teleurgesteld reden we dan maar naar Coronado om het Hotel del Coronado te bezichtigen.
We hadden sinds een uur of zes niets meer gegeten maar desondanks hadden we door de zware Sundae nog niet echt honger. Willem, die geen dessert genomen had, was intussen aan het doodgaan van de honger en had in het hotel een flyer van een pizzeria gevonden. Hij overtuigde ons om daar een pizza te gaan eten. We stelden de GPS in op het adres en blijkbaar was de flyer ver van huis want we reden toch wel een vijftiental minuten op de freeway. In het restaurant bestelden we een Giant Peperoni pizza en een twee liter fles cola. Tijdens de bereiding keuvelden we met de bazin. De uitbaters waren gevluchte Irakezen die nog een tijd in Georgië gewoond hadden. Ze leden onder de economische crisis: zij was boekhoudster en haar man ingenieur maar hoeveel zijn Sadam’s diploma’s waard. Aldus baatten ze een restaurant uit. Met lichte tegenzin begonnen we aan de 28 inch (1 inch = 2.5 cm) pizza maar desondanks verorberden we het monster in zijn totaliteit. ^^
The end of a wonderful day.
Yours faithfully,
Robin