Tag: Amitel

La dernière semaine

Zaterdag 31 juli werd ik wakker, zo rond een uur of tien, met het besef dat na een verblijf van dertig weken, mijn tijd in Straatsbrug erop zat. Terwijl ik daar lag en reflecteerde over de afgelopen zeven maanden, werd ik overvallen door een trieste weemoedigheid want ik beschouw mijn tijd in Straatsburg als de mooiste van mijn leven tot nu toe. Het benaderde perfectie en dit is te danken aan al de vele goede mensen die ik heb ontmoet. Niet enkel mijn vrienden in het Amitel, die een boeiende impuls gaven aan mijn leven, maar ook mijn collega’s bij Haldex, die altijd vriendelijk en hulpvaardig waren. Ik zal hen allen missen.

Ik had geluk want er was een parkeerplaats vrij voor het Amitel, dus verzette ik mijn auto er naar toe, wat het inpakken en opruimen van mijn spullen vergemakkelijkte. ’s Middag at ik bij Subway, een Subway Club, wat een broodje met kip, varken & rundsvlees is en op mijn verzoek belegd met alle mogelijke groeten en moutarde-au-miel als saus. Dit leverde een volle subway klantenkaart op, ik heb ze eind juni halfvol gekregen van Manu en ik gaf ze nu op mijn beurt vol aan Pi-Lou. Mijn goede daad van de zomer is zo ook al achter de rug. Ik nam van iedereen afscheid, at nog een ijsje en dat was het dan. Oeps, waar was mijn autosleutel!? Niet in mijn broekzakken!? Ik overloop waar ik ben geweest, de mediatheek, een supermarkt, Subway,… Terwijl het angstzweet uitbreekt, schiet mij nog een mogelijkheid, en grote kanshebber, me te binnen. Ik had even gelegen in de zetels van de gemeenschappelijke ruimte van het Amitel, omdat ik in dezelfde zetel zat tijdens mijn eerste tien minuten in het Amitel. En ja, de sleutel lag in de zetel, oef! Hij moet uit mijn achterzak zijn ontsnapt, de smeerlap.

Vreemd genoeg is iedereen van de organisatie op vakantie of afwezig, aldus zijn ze niet op de hoogte van mijn vertrek. Ik gooide mijn sleutel dan maar in de brievenbus. Ze zullen hem wel vinden, al zal ik ze ook mailen dat ik weg ben en of ze mijn waarborgen willen overschrijven. Ben benieuwd of ik ooit mijn geld zal zien. Ik verliet zonder sleutel het gebouw en toen de deur toeslag was er geen weg terug. De klok sloeg vijf uur toen ik in mijn auto stapte en vertrok.

Mijn Frans avontuur is voorbij, maar een nieuw avontuur staat aan de deur. Ik vertrek op dinsdag 3 augustus met twee vrienden naar de Verenigde Staten, voor een roadtrip van vijf weken. We vliegen vanuit Brussel naar Zurich om daar over te stappen op een vlucht naar Los Angeles. In deze stad zullen we vier dagen verblijven om dan de rondreis aan te vatten die ons zal leiden naar onder andere San Diego, Las Vegas en San Fransico. Indien ik ergens toegang tot het Internet vind, zal ik trachten verslag uit te brengen over de ongetwijfeld knotsgekke gebeurtenissen die me daar te beurt zullen vallen.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La septième semaine

Dinsdag naar het café Le Giraf geweest om naar een concert van Gentenaar Tiny Legs Tim te luisteren. Deze beginnende blues artist was verrassend goed en het was een zeer aangename avond. Le Giraf is een klein donker hol en er was een man of veertig aanwezig. In België zouden er allesomvattende rooklagen liggen maar in Frankrijk is er een algemeen rookverbod. Wat een verademing, dit maakt café bezoeken veel aangenamer.
Donderdag was zwaar, ik ben voor de derde maal naar Heidelberg geweest om te assisteren bij de implementatie van een SQL Server en om mijn programmeer opdrachten te bespreken. Ik was pas tegen half negen terug in het Amitel en had als dusdanig het avondeten gemist; een pak koeken van de nachtwinkel bracht soelaas.
Vrijdagavond zat ik in de Irish Times Pub en iets voor één uur gingen alle lichten aan, werd het Iers volkslied gezongen en werden we met zen allen buitengezet, how bizarre !?
Zaterdag een groot stuk van de dag geïnvesteerd in het maken van een verslag over het ERP systeem Axapta. In de avond een Thais restaurant bezocht waar de maaltijd me zeer smaakte; gevolg door de gebruikelijke zaterdagse kitchen party in het Amitel. Ik had het graag later gemaakt als twee uur, maar ik had nog veel werk voor zondag.

Zondag het verslag afgerond en gewerkt aan een catering website voor Haldex. In de avond, eindelijk, naar Avatar gaan kijken. In 2D en in het Frans, desondanks vond ik het een geslaagde film met de mooiste cgi effecten die ik tot nu gezien heb; en al verstond ik niet alles van wat er gezegd werd, I got the picture. Het probleem met Avatar is, vermoed ik, dat over tien jaar deze pracht voorbijgestreefd zal zijn en ik weet niet of het verhaal sterk genoeg is om de tand des tijds te doorstaan.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La cinquième semaine

Deze week was voor een erg drukke werkweek: ik heb verschillende programmeer opdrachten gekregen, ik heb voor mijn school een verslag over de bedrijfsfilosofie van Haldex geschreven en vrijdag ben ik voor de tweede maal met een bedrijfswagen naar Heidelberg gereden. Ik ondernam de tocht alleen en aldus kon ik me laten gaan op de Duitse autostrades. Er was weinig volk op de baan en de weersituatie was ideaal. De Ford C Max waarmee ik me verplaatste, rijdt lekker, zeker nu ik hem wat gewoon ben, al heeft hij moeite om boven 195 kilometer per uur nog te versnellen. Na de werkdag, toen ik bijna terug in Weyersheim was om het voertuig af te leveren, besloot ik hem eerst nog vol te tanken. Ik stopte aan een schamel benzinestation en verdomme: ze aanvaardden mijn tankkaart niet! Gelukkig had ik het eerst binnen gevraagd in plaats van onmiddellijk te starten met tanken. Ik reed naar een groter Total station wat verderop. Ik begon met het vullen van het benzinereservoir en na een kleine dertig liter, klikte de pomp af, alsof hij vol is, maar ik wist dat dit onmogelijk was. Ik trachtte door te gaan maar telkens klikte de pomp af. Als ge mijn geld niet wil, dan moet ge het maar zeggen hoor en aldus brak ik het vullen af. De wagen zijn benzinereservoir afsluiting is een vrij onhandig ding. Ik moest verschillende pogingen ondernemen om hem goed vast te schroeven. Toen hij krak zei, besloot ik dat het goed was. Uiteindelijk parkeerde ik de auto op de Haldex parking met een tank die twee derde vol is.

Woensdag vergezelde ik Japser naar het ugc cinema complex om naar de nieuwe Guy Ritchie film Sherlock Holmes te kijken. Ik vond de film goed: hoge entertainment waarde en een uitstekende soundtrack. Na de film nog een schokkende ontdekking gedaan: hier in de McDonald hebben ze geen milkshake: omfg! Ze hebben een kleiner duurder equivalent en enkel in frambozensmaak!? Ah, zolang ze de eurodeals kennen, hamburger voor één euro, ben ik tevreden 😉

In het weekend vooral bezig geweest met programmeren en wat dwalen doorheen de straten van Straatsburg. Zaterdagnacht was er een kitchenparty in het Amitel, die zoals gewoonlijk best gezellig was.

De balans na vijf weken Straatsburg is mijns inziens positief. De mensen en het werk zijn fijn. Al klop ik wel lange dagen in vergelijking met wat ik op school gewoon was en mijn dierbare medestudenten hebben volgende week vakantie, al zullen ze waarschijnlijk een aanzienlijk deel ervan moeten besteden aan het derdejaars project.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La quatrième semaine

Donderdag in de cafetaria een vreemde ontdekking gedaan: Mijn oog viel toevallig op het ticket van mijn tafelgenoot en ik merkte dat ze tien percent minder betaalde dan mij voor dezelfde maaltijd. Ik vergeleek de beide rekeningen en zag dat mijn ‘Type Client’ gelijk was aan Aucun. Ik verifieerde de briefjes van de andere mee-eters en aangezien ik de enige was met dit klanttype rees het vermoeden dat ik per abuis serieus in de zak werd gezet. Er wordt niet in cash betaald in de cafetaria, aan de kassa toon je jouw lidkaart met je kamernummer op, en aan de hand hiervan gaat het bedrag van je krediet af. Mijn account was dus verkeerd geconfigureerd: zelfs na mijn uren moet ik mij bezig houden met IT Support! Ik de volgende dag naar de balie waar ik met een rekening in de hand informeerde naar mijn klanttype en de bediende begreep onmiddellijk dat het foutief was en corrigeerde de vergissing. Ik was waarachtig dolgelukkig. Ik neem altijd de dagschotel met een dessert, en dankzij de rechtzetting bespaar ik dagelijks 72 cent wat erop neerkomt dat ik vanaf nu elke dag dessert kan nemen zonder extra krediet aan te schaffen.

Zaterdagmorgen begon goed: ik zat online de krant te lezen toen ik me realiseerde dat het niet normaal is om het hout van de stoel tegen mijn huid te voelen terwijl ik een broek draag. Daar ging mijn Nieuwjaarsresolutie ‘geen kleren scheuren’, al was de oorzaak deze maal wel slijtage in plaats van het gebruikelijke roekeloos gedrag. Hoewel ik het spijtig vond, zette deze gebeurtenis geen domper op mijn dag en ik zette spoedig koers naar het station. Na zorgvuldig beraad heb ik besloten om op zaterdag 13 en zondag 14 maart Lyon te bezoeken. Waarom Lyon? Omdat de prijzen voor tickets voor Parijs op minder dan acht weken al te hoog waren en omdat Lyon nog net te doen is qua reistijd om te bezoeken in een weekend. Ik vertrek de zaterdag om zes uur en kom aan om elf uur en zondag vertrek ik om half zeven ‘s avonds en arriveer ik in Straatsburg rond middernacht. De tickets kosten 56 euro heen en terug. Zo heb ik al een lange trip in maart en april, en de kans is reëel dat er nog één volgt in mei.

Zaterdagnamiddag ben ik zo hoffelijk geweest om een damsel in distress uit de nood te helpen. Haar laptop vertoonde regelmatig het bsod (blue screen of death) en ik heb haar data gebackupd, de machine geformateerd en haar een nieuw besturingssysteem geïnstalleerd en geconfigureerd. Zelf in mijn weekend hou ik mij bezig met IT Support!! Kleine 6 uur voor alles goed te krijgen, merendeel van de tijd kroop in het kopiëren van haar 75gb aan muziek en films. Maar ik vond het wel plezant: instellingen in het Fins zijn cool 😀

Zaterdagavond nog een leuk feestje gehad en zondag chillen met de nieuwe House aflevering en mijn tweewekelijks activiteiten rapport geschreven.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La troisième semaine

Dinsdag 19 januari had ik een serieuze dip. Ik zag mijn stage niet meer zitten en dacht eraan om er helemaal de brui aan te geven. Ik was het niets doen zo beu. Mijn functie is IT Support, dat betekent als er zich problemen voordoen dat je ze moet oplossen. Maar wat als er zich geen problemen aandienen, als alles op rolletjes loopt, als niemand je belt of mailt of een chatsessie opent? Wel, dan zit je daar, in je bureau, naar je schermen te staren, in alle eenzaamheid, een gevoel dat nog versterkt werd aangezien ik maandag, dinsdag en woensdag de enige IT afgevaardigde op de Weyersheim site was. Alleenheerser van mijn vijftien vierkante meter. Eén dag gaat dat nog, maar een week of meer? Ik heb dagen gehad dat het summum het wijzigen van een gebruiker zijn schermresolutie was. Maar ik was blij dat ik hem kon helpen, hij ook trouwens, twee en half jaar studie welbesteed! Hoe vul je jouw dag dan? Door bijvoorbeeld duizend keer je mailbox te openen, niet die van het werk want Outlook staat altijd open, hunkerend naar aandacht. Online kranten lezen helpt ook om de tijd te verdrijven, ik volg er een tiental uit zes verschillende landen, en ten slotte is er als laatste redmiddel het naar de horizon turen.

Woensdag heb ik een mail geschreven geadresseerd aan mijn chef, hogere chef en nog hogere chef waarin ik mijn situatie uitlegde en waarin ik om werk vroeg. Niet veel later kwam de nog hogere chef mijn kantoor binnen en we hebben een vruchtbaar gesprek gehad. Januari wordt beschouwd als een inloop maand om het bedrijf wat te leren kennen en er staan een hele boel projecten op stapel dus binnenkort zal ik verzuipen in het werk, of zo verzekerde hij me. Ik kijk er naar uit: dan kan ik daarover een kankerende blogpost schrijven. In ieder geval verbeterde het gesprek mijn humeur en kijk ik weer vol goede moed tegen de volgende maanden aan.

Van vrijdag 13 maart tot zondag 15 organiseert het Amitel een skiweekend, en die woensdagavond was er daar een vergadering over. De kostprijs wordt geschat rond tweehonderd euro want het Amitel neemt het verblijf en transport voor zijn rekening. Lijkt wel cool, maar na het te overpeinzen heb ik besloten dit aan me te laten voorbij gaan. Ik heb geen ervaring, geen kledij, etc en met mijn motorische vaardigheden is het een wonder dat ik nog nooit iets gebroken heb, misschien moet ik het niet gaan zoeken.

Wat ik wel gedaan heb, is een ticket heen en terug gekocht naar Parijs! Op 17 en 18 april dwaal ik door de straten van de Lichtstad. Ik heb vrij lang aan het automaat gestaan, niet enkel omdat het een vrij gevoelloos touchscreen had maar vooral omdat ik een zo goedkoop mogelijke trein zocht, en ik denk dat het me gelukt is: heen zesendertig en terug tweeëntwintig euro. De kans is trouwens reëel dat ik in mei een tweede weekend ga, het is immers een grote stad. Er is wel een risico aan mijn treintickets: als de trein niet rijdt, door staking, panne of goddelijke interventie dan moet ik niet rekenen op compensatie. A h ja, living wild!

Vrijdagavondavond ben ik naar de nieuwe Clint Eastwood film Invictus, met Morgan Freeman en Matt Damon gaan kijken. Hoewel niet superfantastisch toch een erg goede film. Voorafgaand via Internet alle bioscopen van Straatsburg gescreend om een ongedubde versie te vinden en gelukkig had ik prijs. Ik heb ook het ongelimiteerd filmabonnement voor twintig euro per maand doorgelicht, en het was zoals ik vreesde: minstens voor twaalf maanden zit je vast aan het abonnement. Spijtig.

Vandaag was eindelijk de dag aangebroken dat ik een Franse zichtrekening kon openen. Dit ging heel vlot ondanks dat het volledige gebeuren in het Frans verliep. Ik heb er zelfs een Visa kaart gratis bovenop gekregen. Aangezien een Visa kaart past in mijn invasie van Amerika plannen vond ik dit een heel leuke verrassing van de bank en ik informeerde dan ook hoe het zat met de tarieven voor geld uit de muur te halen in de VS. BNP Paribas heeft een partnerschap met een Amerikaanse bank en bij deze is er geen toeslag. Hip hip hoera.

Na de bank zette ik koers naar het Office du toerisme van Straatsburg voor een wandelkaart van de Vogezen maar dit vrij kleine kantoor had dergelijke kaarten niet ter beschikking en raadde me aan eens te kijken in de Fnac. Hier vond ik niet enkel een wandelkaart maar stootte ik ook op een exemplaar van Le Comte de Monte-Cristo van Alexandre Dumas voor zes euro, en ondanks het geringe bedrag is het boek op deftig papier gedrukt. Hoewel ik veel woorden, nog ^^, niet begrijp, versta ik toch een omvangrijke hoeveelheid en aangezien dit eerste deel al een turf van acht honderd bladzijden is, heb ik vertrouwen dat tegen de tijd ik de laatste bladzijde van het tweede en laatste deel omsla, mijn kennis van de Franse taal vet veel verbeterd zal zijn.

Nog een bericht voor zij die Straatsburg wensen te bezoeken en overnachting verzoeken chez Robin: In het huisreglement is opgenomen dat ik één gast mag te slapen leggen voor zeven euro per nacht, veldbed en ontbijt inbegrepen. Het ziet ernaar uit dat er geen decadente kotfeestjes, met twee of meer niet-amintel bewoners, zullen plaatsvinden. Sorry guys, in mijn gebouw wonen er mensen van de staf. 🙁 Desalniettemin: de eenzame bezoeker is altijd welkom!

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La Quête du macaron

Aangezien ik per auto naar Straatsburg ben gekomen, dien ik deze ook ergens te zetten en aldus regelmatig geld in een machine rammen, wat natuurlijk geen duurzame oplossing is. Bij mijn aankomst had ik reeds geïnformeerd naar gratis parkings in de buurt. Ergens tamelijk ver weg was het antwoord maar men vertelde me over het bestaan van een bewonerskaart die af te halen was in het hôtel de ville in ruil voor tien euro en een attest van domicilie. Mijn ogen fonkelden al en aldus begon mijn eerste queeste. Want zonder een goedkope en langdurige wijze om mijn auto te parkeren kan ik niet met de trein naar het werk. Maandagavond heb ik de administratie met Amitel voor een groot stuk geregeld en zo twee attesten ven domicilie bekomen. Dinsdagmorgen  de locatie en de openingsuren van het hôtel de ville opgezocht en rond negen uur wandelde ik het enorme gebouw binnen. Ik naar de receptie: bonjour, men verhaal ruwweg gedaan en gepolst of Engels een optie was, oei. Hier gaan we: une carte pour le parking, neen geen stadsplan, pour le parking, euh, le stationnement, neen geen parkeerschijf, j’habite en Strasbourg pour six moins et je voudrai une carte pour le stationnement pour un mois. Derde verdiep, lokaal 354, merci beaucoup et au revoir.

Zes liften, tien verdiepingen: ik stap in op nul en druk op drie. 1, 2, -1,0,3,4, uitgestapt, merde. Mijn koninkrijk voor een trap! Ik doe een deur open naast de trappen die er toegang-tot-een-trappenhal-achtig uitziet. Mis: een berging en wat een wanorde! Snel toe gedaan en met de lift naar het derde. Bureau 354 relatief makkelijk gevonden, kloppen en binnen. Mijn uitleg opnieuw gedaan maar intussen ben ik natuurlijk geoefend. Of ik een kopie van mijn inschrijvingsbewijs van de auto bij heb? Nog vragen of er ook andere documenten benodigd zijn en einde oefening. In de avond kan ik in het Amitel wel een kopie bekomen.  Zo geschiedde en op het werk iets belangrijks bijgeleerd, mijn graal heet un macaron. Gedaan met vage omschrijvingen! Ik weet dat l’hôtel de ville opent om acht dus tien na acht ik voor bureau 354 en merk ik dat dit bureau pas opent om half negen. Gelukkig staat er een stoel bij de deur. Formulier ingevuld en door verwezen naar het bureau “Recette des Finances” op het gelijksvloer voor de betaling.  Onmiddelijk zes maanden, zestig euro, geen geloop meer. Met de kaart betalen is clean and simple maar hij pakt niet. Ik zie de vrouw achter het loket zenuwachtig klikken en er komt iemand anders bij, ik bied een andere aan: zelfde resultaat. Geen probleem want ik heb nog wat geld op zak en met het krijgen van een groen kaartje voltooi ik de quête du macaron al ben toch niet echt gelukkig dat blijkbaar mijn bankkaarten niet werken in Straatsburg.  Aan een benzinestation zou dat veel minder zijn. De lichte paniek krijgt geen houvast want uit de muur halen werkt. OK!

Omdat ik ‘s ochtends geen tijd meer had om een treinabonnement te regelen ben ik vandaag, hopelijk, voor de laatste keer met de auto naar het werk gependeld. Na de werkdag arriveer ik rond half zeven in Straatsburg, miljaar, nergens een parkingplek, eerste keer dat het zo druk is. Ik rij wat rond en rond en rond, in de wijk want de macaron is gelimiteerd tot het quartier. En ik kom aan verkeerslichten, een T-kruispunt,  maar bizar genoeg zijn er aan mijn kant geen lichten: wtf? Zowel voor mij als naast mij staan de wagens stil dus ik neem aan, zonder veel appetijt, dat ze rood hebben en dat ik dus niet mag twijfelen om van dit moment te profiteren om mezelf uit deze bevreemdende situatie te helpen. Vind een parkeer plekje, twintig meter buiten mijn quartier: denk dat de scriptschrijvers een eureka moment hadden toen ze dit uit hun duim zogen. Morgenvroeg hopen op een plekje en de auto verzetten.

Na het avondeten terug de hort op: te voet naar het station achter mijn abonnement: krijg een in te vullen papier mee om tussen 6u30 & 18u in te leveren in een bureau bij voie 1. Deze queeste begint, vermoed ik, ook te vorderen. Ik besluit dat rare kruispunt eens een bezoek te brengen al heb ik al een vermoeden wat er is misgegaan. Oh boy! Straatsburg heeft namelijk vele eenrichtingsstraten en de rest laat ik aan uw wilde verbeelding over, mijn beste lezertjes. (word wsl max 25jaar)

Bij thuiskomst staat er 20 man in de hal met hun vest aan. !? Gaan allen naar gebouw wat verder voor een klein feestje voor Driekoningen met de traditionele taart en cider georganiseerd door het Amitel. Gezellig! Goed dat ik op dat moment binnenkwam, moet ergens uitgehangen hebben maar niet op gelet.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

ps: foto’s worden een probleem want heb geen fototoestel, zal zien wat ik kan doen met mijn gsm.

pps: ne soyez pas timide pour commenter 😉

Chaos Delivery

Deze ochtend voor de eerste keer ontbeten in Amitel. Ik heb recht op een kommetje cornflakes, een potje natuur yoghurt, potje compot, en een potje honing of potje confituur voor op het brood te smeren. Gelukkig viel het mee want het is van dattum voor de volgende zes maanden.

Eerste keer ontbijt was maar voorgerecht want de hoofdschotel van vandaag was de eerste stage dag. En die begon fabelachtig. Ik had het adres van Haldex opgezocht via Google Maps. Gewoon Haldex Europe in de zoekbalk geven gaf me al resultaat: 30 rue du Ried, 67720 Weyersheim, France en dit adres komt overeen met wat er op de Haldex website te vinden is. OK, ziet er niet zo moeilijk bereikbaar uit: goede twintig kilometer van mijn verblijfplaats. Ik schrijf de nummers van de te volgen autostrades & nationale banen op en maak een schets van het laatste stuk in de gemeente. Vol goede moed vertrek ik, de goden zijn me gunstig gezind: zowel weer als verkeer rustig. Spoedig ben ik bij mijn bestemming en rij ik door de rue du Ried. Tiens, rare locatie voor een bedrijf zo een residentiële wijk. Hoe groot zou Haldex zijn? Zou dat enkel een administratieve blok zijn, ik dacht nochtans dat er ook een magazijn bij was. Miljaar, ben juist nummer dertig gepasseerd en das een gewoon huis. Auto iets verder geparkeerd en te voet terug. Ja, dit is een gewoon huis, hier is het niet. Daar sta ik dan, iets voor negen uur, mooi op tijd, totaal los van de wereld.

Gedesillusioneerd begeef ik me huiswaarts waar ik me parkeer en een euro in het automaat werp. Terug naar de tekentafel, of in dit geval Google Maps. Na even zoeken valt mijn oog op een andere, niet met eerste verbonden, rue du Ried. Ocharme twee kilometer verder als de eerste. Mail gestuurd naar de baas waarin ik de Google Maps miserie uitleg en die ik besluit met “I will make a second attempt to find you. Hopefully we meet each other soon.” Wat ik toch iets meer professioneel klinken vind  als mijn eerste gedacht: “It seems I am unable to locate the company. Please help!”

Ik spring in mijn auto en rij naar de andere rue du Ried, wat een industriepark  is. Oef, het komt nog allemaal goed. Ik passeer een kruispunt met aan elke zijde een hele hoop pijlen naar bedrijven. Ik parkeer me en besluit op mijn gemak eens te kijken. Linker rue du Ried geen Haldex. Rechter rue du Ried geen Haldex. Nondedomme drukt niet echt uit wat er toen door me ging. Ik besluit te wandelen naar de ingang van het industrie park waar ik bij het binnenrijden een groot infopaneel had opgemerkt. Halleluja: Haldex  bestaat! Ik dacht even dat de boel was opgedoekt en deze blog vroegtijdig zou eindigen.

Twintig na tien kon mijn eerste stage dag beginnen. En ik moet zeggen dat ik hem vrij aangenaam vond. Al vrij veel Frans en Engels gesproken en gehoord dus mijn talen zullen er zeker wel bij varen. Op mijn eerste dag heb ik vooral gekeken en genoteerd, dus hoe het werk is zal ik de komende weken wel ervaren. Maar ik kijk uit naar morgen.

De werkdag eindigde om zes en ik heb mij deze avond vooral bezig gehouden met administratie. De paar dagen Straatsburg zijn al vermoeiend geweest maar wat een avontuur!

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

On the road

Op de morgen van twee januari vertrok ik iets na zeven richting Straatsburg. Gedurende mijn ongeveer 400 kilometer lange tocht  zou ik de steden Luik, Trier en Saarbrücken passeren. Zo heeft u een idee van mijn route. Er was erg weinig verkeer op de baan, hele stukken zag ik geen enkel ander leven, wat ik erg aangenaam vond. Hoewel de pechstrook en het land rond de autostrade besneeuwd waren, lag de weg er proper bij, het enige wat er was, waren vlekjes op de vooruit door opspattend zoutwater. Zolang het donker was en dit was vrij lang het geval, aangezien de zon zich tot iets na Trier met nog een goede 180 kilometer voor de boeg achter een dik wolkenpak verschool, merkte ik het niet eens. Maar als de lage winterzon op de voorruit schijnt, dan verstrooien de zoutvlekjes het zonlicht en dit is hinderlijk want het belemmert zicht. Goed, ik drukte op de knop om mijn ruiten schoon te maken maar blijkbaar was het waterreservoir leeg en mijn ruitenwissers smeerden de smurrie over mijn voorruit. Met de zon daarop zag ik bijna niets meer en dit aan 130 km per uur. Eventjes schrikken. Aangezien ik het niet echt opportuun vond te stoppen op een besneeuwde pechstrook, heb ik een kilometer of tien verder gesukkeld tot de eerste parking. Daar met een handdoek mijn voorruit spatvrij gemaakt en hopen dat ik de autostrade niet opkom achter een vrachtwagen zodat mijn werk naar de haaien is. Vanaf dan was het elke dertig kilometer even aan de kant om de voorruit proper te maken.

Ik heb geen GPS maar wel een kaart en ik had een vrij goed idee hoe ik moest rijden. Ik wist dat ik naar Saarbrücken moest, daar de Duits-Franse grens over en dan richting Straatsburg. Stoutmoedig vermoedde ik dat er aanwijzingen naar een grote stad als Straatsburg zouden zijn. Saarbrücken is een voorbeeld van een fijn staaltje stadsplanning want het heeft geen ring maar wel een aantal autostrades die doodlopen in haar centrum. Zo ook mijn autostrade: wie zich de omweg van 40 km bespaart, dient doodleuk vijf kilometer door een zone vijftig te rijden met geen enkele richtingsaanwijzing. Ik was vrij verblind door de zon in mijn ogen. Er waren geen lijnen op de grond en hier en daar een schuin kruispunt; ik deed het enige wat ik kon doen: kijken waar de auto voor mij reed. Eenmaal terug op een autostrade besloot ik bij gebrek aan richting Straatburg de enige Franse aanduiding, namelijk Metz, te volgen. Ik wist dat de grens niet ver was en eenmaal in Frankrijk zou ik me wel heroriënteren. Ik reed dus op een autostrade maar plots zie ik een bord met snelheidsbeperking 40. Aangezien ik bijna alleen op de weg was, er niets met de baan scheelde en het nog steeds drie vakken waren, besloot ik langzaam te vertragen naar 80 km per uur of iets in die buurt. En dan zag ik het: grenscontrole! Lang leve het verenigde Europa. Hoe toepasselijk: mijn eerste contact in het Frans in Frankrijk was met een agent. Ik deed men raampje naar beneden en begroette de man vriendelijk met ‘Bonjour’ , hij begon een uitleg waar ik niet te veel van begreep maar ik vatte dat het ging over de snelheid waarmee ik de grens naderde. Ik: ‘Pardon’ en dat mijn kennis van de Franse taal niet zo denderend is. Gelukkig schakelde de man over in vlot Engels en hij vroeg me vanwaar ik kwam, waar ik naar toe ging en waarom. Nadat ik antwoordde kon ik weer vertrekken; ik denk niet dat ik tijdens de trip ergens sneller gereden heb als mijn hartslag tijdens dat gesprek.

Op Franse bodem vond ik richtingaanwijzingen naar Straatsburg. In de wirwar van het klaverblad dat de richtingen Metz en Straatsburg scheidt, maakte ik een fout: oeps. Ik betaalde deze vergissing met tweemaal 40 cent péage om de autostrade af en weer op te rijden. Na een tijdje kwam ik bij een grote péage post maar het automaat zag er anders uit dan bij mijn twee vorige ontmoetingen. Ik zag niet meteen waar ik geld moest in steken en hoeveel: tiens, ik dacht is deze misschien voor mensen met een speciale kaart. Maar na twintig seconden verbijstering viel mijn euro: ik zag een ticketje uit het automaat steken: joink en ja hoor: de barrière die mijn weg versperde verdween in de lucht. Na een kilometer of zestig kwam ik bij de betaalpost: €7,90 was mijn schuld.

Toen ik Straatsburg binnenreed was ik moe en hongerig en wist ik niet meteen waar naar toe. Na even mijn opties te hebben overwogen besloot ik de auto te parkeren in de ondergrondse parking van het station en te voet mijn kot te zoeken. Dit ging verrassend vlot: ik vond mijn kot in een groot halfuur en ondertussen kreeg ik een eerste indruk van Straatsburg. De binnenstad is echt wel prachtig en bruisend: er was heel veel volk op de been.

Ik vond het gebouw van mijn kot en drukte op de bel: geen reactie. Ik drukte nogmaals op de bel: niets; het angstzweet brak bij me uit. Ik kon tussen 10 en 14uur de sleutel ophalen en het was tegen 13uur. Met de moed der wanhoop drukte ik op de bel, dit maal iets langer en de goden waren me gunstig gezind want er werd open gedaan. Oef, wat een opluchting! Ik kreeg een sleutel, een rondleiding en wat uitleg en men zei me dat de bijbehorende administratie voor maandag was: geen probleem voor mij.

Mijn kot ziet er leuk uit, al is het niet groot: ik heb een bureau, een bed en daartussen zou je bijvoorbeeld een matras kunnen leggen maar ik heb wel een eigen toilet en douche, in een badkamer van één vierkante meter. Klein maar gezellig en ik denk dat ik hier probleemloos zes maanden kan wonen. Ik zit op de vijfde verdieping maar dit geeft me geen uitzicht want alle gebouwen in men straat zijn minstens even hoog en ik heb een balkon, wat in de lente misschien nog fijn kan worden met een boek of zo.

Mijn eerste avond in Straatsburg was kort want ik was om half acht in mijn nieuwe bed gekropen aangezien ik totaal uitgeput was en aldus weet ik nog niet hoe deze stad zich ‘s nachts gedraagt.

Genoeg voor vandaag, tot de volgende!

Yours truly,

Robin