Zonder McDonald’s waren de maaltijden duur in Bryce Canyon City en aangezien ik geen zin had in een overprijsd ontbijt, besloot ik eens wat vet te verbranden tijdens het wandelen. We reden naar Fairyland Point voor de dertien kilometer lange Fairyland loop. Het was mooi, waarlijk sprookjesachtig maar toen we tegen de middag terug bij de auto kwamen, stond mijn enkel op ontploffen. Ik had nog steeds weinig goesting in dure bucht maar Willem had grote honger en nam in de diner een 15″ pizza, die hij spijtig genoeg niet helemaal opkreeg. Gelukkig waren Joeri en ik bereid hem te helpen ^^
Joeri meende een Pizzahut gezien te hebben op circa twintig mijl afstand dus besloten we deze te zoeken. We vonden echter niets. Desondanks was de trip niet voor niets want we vonden een bezinestations die zijn regular unleaded 3 cent goedkoper aanbood en ons favoriet Arrowhead water in promotie had: 2 x 32 halve literflesjes voor $9. We sloegen beide in.
We reden terug naar het Bryce Canyon National Park voor de Mossy Cave: zelden zo een mooie vochtige grot gezien. De nabije waterval gaf niet enkel leuke foto opportuniteiten maar de Joeri kon zich er ook uitleven in rotsspringen. De waterval bestaat nog maar 150 jaar en is veroorzaakt door irrigatiewerken. De Eastern Fork Sevier River werd gedraineerd naar de Tropic Ditch om een kurkdroge vallei te irrigeren.
Na een uurtje rusten op de kamer openden we rond kwart voor zeven onze hotelkamerdeur om naar de Rodeo Arena te wandelen. Het regende pijpenstelen, waarschijnlijk een teken van god, die ons duidelijk trachtte te maken ons om te draaien en in bed te kruipen. Maar we waren blind en trokken de bui in. Natgeregend en verkleumd arriveerden we bij de Rodeo waar we elk $10 dokten. De show vervulde me met een combinatie van verveling en afschuw. Het dierenleed ter amusement van de toeristen / archaïsche traditie vonden we barbaars. Zo wou een paard met een man op zijn rug niet onmiddellijk uit het hok om de rodeo aan te vatten waarna het door drie man werd geschopt en geslagen om toch maar wild om zich heen te springen in de arena. Maar het was vooral veel wachten op niets en na 45 minuten stonden we op en verlieten we het zielig schouwspel. Op de parking kruisten we twee locals die vroegen of de rodeo al gedaan was, ik repliceerde: sadly no.
Tijdens de weg naar huis maakten we een ommetje naar de General Store waar we enkele diepvries pizza’s kochten die we in onze microgolfoven staken hoewel het uitdrukkelijk op de doos stond dit niet te doen :). Ze smaakten niet maar desalniettemin schransten we ze binnen.
Yours faithfully,
Robin
