Vandaag was een heel plezante dag, want ik ben met Jasper en Phil de Vogezen ingetrokken! Omstreeks negen uur vertrokken we richting Kayersberg, ongeveer 80 kilometer ten zuiden van Straatsburg en niet ver van Colmar. Hoewel ik aan het stuur zat, verliep de verplaatsing zonder incidenten. Rond half elf begonnen we aan onze wandeltocht vanuit het leuke stadje, dat op een hoogte van twee honderd meter ligt, naar Les Trois-Epis, wat ongeveer zes honderd meter boven zeespiegel ligt. De tocht duurde een kleine twee en half uur en leverde enkele leuke uitzichten op ondanks het feit dat de zon zich achter de wolken verborg en er wat nevel hing. De wandelroutes in de Vogezen zijn erg goed aangeduid, de kaart die ik bij me had was eigenlijk overbodig, al is het fijn om een overzicht van de omgeving te hebben. Hoewel de meeste paden sneeuwvrij waren, lag het witte goedje hier en daar nog vervaarlijk te blinken en was het soms oppassen geblazen, desalniettemin ben ik niet neergegaan, al was het af en toe bijna prijs. Les Trois-Epis is een erg klein dorp en we prezen onszelf gelukkig dat er een bakkerij open was. Toen ik er een chocolade, vanille en mokka eclair bestelde en de bediende ze op drie bordjes legde, was er even hilariteit toen ik corrigeerde: non non, c’est seulement pour moi. Ik vind dat eigenlijk niet zo barbaars veel, en zeker niet na een winterwandeling. Maar ze smaakten en dat is het belangrijkste!
Na de rustpauze trokken we naar het hoogste punt van de dag: een enorm Christusbeeld op 713 meter hoogte, met adembenemende zichten, niet enkel van de nabije omgeving maar boven de mist en wolken konden we majestueuze alpentoppen zien. Vervolgens daalden we af richting Ammerschwihr maar daar aangekomen was het spijtig genoeg uit met het relatief mooie winterweer want het begon zachtjes te druppelen, en dit met nog een klein uurtje te stappen voor de boeg. Al bij al kwamen we droog aan in ons eindpunt, en na even rond te dwalen in het stadje besloten we een restaurant te zoeken. Niet enkel omdat het intussen wat harder regende maar vooral vermits we intussen uitgehongerd waren. Uitmuntende zuurkool, hét streekgerecht van de Elzas, werd mijn deel, met worsten, lapjes ham en spek en twee gebakken aardappels, en dat voor nog geen acht euro.
De terugrit was vrij vermoeiend, want voor een zondagavond was het tamelijk druk op de autosnelweg en de regen en opkomende mist (sluiten die elkaar normaal niet uit?) maakten het er niet makkelijker op, desondanks zijn we veilig aangekomen in Straatsburg en ik heb bovendien nog een prima parkeerplek gevonden. Ik kan nu mijn wagen zien van mijn balkon en het geeft me altijd een leuk gevoel als ik weet dat hij nog niet verdwenen of gevandaliseerd is.
Hoewel ik de tocht goed verteerd heb, weet ik zeker dat ik goed zal slapen vannacht en het zal niet lang meer duren voor ik in mijn bed kruip, dus bij deze:
Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.
Robin
Ps: Klik hier voor de foto’s getrokken met mijn gsm, dus de kwaliteit is niet geweldig maar het geeft toch een indruk.