Paris

New Year’s Eve 2013

I admit there was little planning involved for New Year’s Eve 2013. It would be a repeat of the previous two occasions: diner with some mates in Ghent followed by watching the fireworks over the city and ending in some bar. In the course of the 31th I received a text from the host saying he would be a bit later but couldn’t pinpoint when he would be available. Dark clouds where gathering over the festivities: we had a call and diner was canceled. It was 5h30 PM on new year’s eve and we had no plans anymore. That’s the negative view, on the other side: a world of possibilities just opened. New Year’s Eve diner became doner kebab in our preferred kebab shop and over the Turkish dish we went over options. We consulted some friends to see what they were up to but in the end we made a radical decision: we would drive to Paris and celebrate New Year in the City of Light!

The 4 hour drive was uneventful, traffic was calm, as if people were all at home or had better things to do then drive around. We parked in the underground parking of Forum des Halles and wandered the streets of Paris. We stumbled upon The Thistle Pub, a Scottish Pub in the rue Saint-Denis with great beers and a good atmosphere. We assumed this being the City of Light, there would be awesome fireworks. Our smartphones were without network connectivity and the bar lady didn’t know either were the fireworks would be. We gulped another beer and made our way to the Eiffel Tower. On our way to the famous tower, we walked along the Seine and noticed the crowds swell on the river banks to two, three and even four rows of people, all gazing at the tower, raising our expectations. Midnight was nearing and you could feel the anticipation in the air, it was electrifying.

Suddenly the Tower started flickering and the crowd burst out into roars: the clock-hands had joined at 12 and the new year had arrived! We shook hands and congratulated each other on making it alive to 2014. By now we were in front of the Eiffel Tower and climbed the stairs to Trocadéro, from where we had a view over the river and the city before us. Sadly the Christmas market at Trocadéro was closed, we had hoped for some stalls to be open to quench our thirst, but we were out of luck. Here and there a flare and a spark lit the sky but the massive fireworks were yet to erupt. Our viewpoint was ideal and it could start any minute now. Quarter past, became half, became quarter before, but the fireworks did not commence. The enthusiasm of the masses was contagious and everybody was in an excellent mood, but there was no fireworks and we realized nobody around us was expecting it to start.

We headed to the Arc de Triomphe and the Champs-Elysées, which was made car free and it was packed with people even at this late hour. Along the sides of this great avenue there were Christmas stalls but they were not open, it appeared impossible to buy booze and we saw little to no people in the streets with a bottle. The only thing that was still open was a Quick burger restaurant. They had a special variation of there flagship burger, Giant, for New Year and were doing great business. So we walked in the early hours of the first day of the new year along the Champs-Elysées with a burger in hand. For the life of me I couldn’t taste the difference between the New Year variation and a regular Giant, but I didn’t mind.

The crowds were dissolving and people were heading home. When we reached Place de la Concorde, police was closing off the lanes and instructing the dispersing party-goers to walk on the pavement so the cleaning crew could erase the traces of the celebrations. We saw this as our queue to call it a day and walked along the Louvre back to Les Halles, for our car, to start the long drive home.

The City of Light scrapped the official fireworks in the early 2000’s.

Dalí retrospective @ Centre Pompidou

The Centre Pompidou in Paris is currently hosting the biggest retrospective of Salvator Dalí in more then thirty years. Being a fan of surrealism I wanted to visit this exhibition from the moment I learned it existed. Time constraints made picking out a date quite the challenge, but on the 9th of February it finally happened: I saw Dalí’s artworks, twice!

The concept was simple: drive to Paris for a day and enjoy this rare opportunity to see great works of art, that are normally spread across the globe, together. The day before I looked on the internet for a parking space not to far from the museum and on Parkings de Paris I reserved a space in the underground parking of Forum des Halles, 500 meters away from the museum: 19 Euro for 24 hours: sounds like a good deal to me! For a short while I was in doubt whether or not to buy tickets for the retrospective online. The tickets would give me priority access, but a friend of mine who visited the exhibition recently told me that the line for the cash registry was actually shorter, and on line a ticket would cost me 13 Euro but since I’m still under 26 I may enter the museum for free. Tossed a coin, mentally, and bought tickets: 13 Euro is not that much and it’s for a good cause. Am I now a patron of the arts? No, probably not.

Me and a friend, Dimitri, set out for Paris around six in the morning and after a four hour drive through a snow covered landscape on near deserted motorways we entered the city of Paris. It was my first time driving a car in France’s capital and I had expected a stressful chaos. But on this Saturday morning there weren’t too many cars and we drove through the city towards the Forum des Halles like a hot knife through butter. We spiralled down the underground parking until we reached the boom barrier at level -3. We possessed a voucher for a parking space but didn’t see how to explain this to the boom gate. I pushed a button, out came a ticket and open went the boom barrier. After a few meters in the garage we were greeted by an attendant, we inquired what to do with the ticket and the voucher, but the dwarf couldn’t help us: it was his first day and he knew nothing. I didn’t ask if he was from Barcelona. We parked and at the information desk at level -1 they explained us that when we would like to leave, we should come back to them and they would provide us with a ticket to leave in exchange for the voucher and the ticket from the boom barrier. All right! The Centre Pompidou opens at eleven but at twenty past ten there was already quite a queue lining up for the priority access. The queue for the cash registry was considerably smaller, could the friend that warned me for this be right, should I have heeded his advice? Around eleven, an attendant proclaimed that the museum doors would soon open but that the non-priority people would have to wait another quarter to twenty minutes. Of course: I realized that that friend is rarely right. We followed the stream of people up the moving escalators to the top level of the Centre while enjoying a spectacular view of the Parisian skyline. Once in the exhibition room, surrounded by Dalí’s art, we realized we had forgotten to get an audio guide at the ground floor. Since you need to buy a special ticket for an audio guide, getting one would mean queue a considerable time. We shrugged off the disappointment and enjoyed the exposition. For two hours we revelled in surrealism.

Although the sky was bright and the sun was shining it was a cold winter day. Once on the street hunger reared its head. We would deal with it while walking towards the Louvre. We strolled along the north side of Les Halles, crossed the Rue du Louvre and saw a red neon sign spelling PIZZA. We were in the mood for Italian food and decided to try our luck. Pizza Valentino, 26 Rue du Bouloi, serves a decent pizza amidst a nice interior for a reasonable price.

The guy manning the audio guide stand at the Louvre decided to practice his German with us, probably after hearing us speak to each other. My mother tongue is Dutch, related but not the same as German. I told the clerk: “Excusez-moi monsieur, Je ne suis pas Allemand, je suis néerlandophone” Maybe he assumed he was speaking Dutch because he persisted. With a gentle smile we accepted the audio guides and proceeded to the first floor of the Denon section were the painting are located. We enjoyed the paintings and the commentaries until we reached Bathsheba at Her Bath by Rembrandt and the PA informed us that the museum was about to close. Since this painting is one of Rembrandt finest, we were happy to end our tour of the Louvre at a high note.

We wandered through the Jardin des Tuileries, crossed the Seine and followed the river’s south bank towards the Musée d’Orsay. The museum was closed, as we had expected, but we learned that in the final months of this year there will be a major exposition of the works of Diego Riviera and Frida Kahlo. Paris will see me at least once again this year. We set course for Les Halles by crossing the passerelle Solférino. In the McDonald’s in the Rue Berger we contemplated our options: go to a bar, continue marching through Paris like madmen or return home since there was still a four hour drive ahead of us. A thought took shape in ours minds: we could return to the Centre and visit the Dalí retrospective with audio guides. Sounds surreal? That’s the idea! The Centre is open until eleven and after seven the queues are much shorter. Besides: we didn’t have torn tickets, we had printed vouchers on an A4 paper, so we could just try to reuse it. The vouchers were scanned again and after a small half hour waiting we entered the Dalí exposition for the second time, with an audio guide dangling from our necks. Only one in eight or so paintings has a commentary but it still took us an hour an half to listen to them all. I would really recommend the guides, because you see so much more in the paintings thanks to them. Many of Dalí’s paintings have so many details or things concealed or things that could be interpreted in multiple ways, depending on your angle or distance to the painting. With some of the paintings you can even listen to Dalí’s own explanations: quite mad, I dare say.

With our heads almost exploding with information and on the verge of a cultural overdose we returned to the parking around ten. We presented the ticket and the voucher to the information desk and got our leaving ticket … from the same guy as in the morning. 12! hours later. Could have been his twin brother of course. We left what must be the most modern and beautiful underground garage I have ever seen and said au revoir and not adieu to Paris. What a wonderful day!

The Dalí retrospective continues every day until the 25th of March. Don’t doubt, just go!

In de ochtend van zaterdag 17 april wipte ik om kwart voor zes uit bed en at twee belegde broodjes, die ik de dag voordien gekocht had. Ze waren van zulke lamentabel kwaliteit dat ik het tweede niet eens volledig verorberde maar in een vuilbak keilde. Waarom ik zo vroeg opstond? Wel: ik had een plaats gereserveerd op de trein van kwart voor zeven naar… Parijs! Dit weekend waren er treinstakingen in Frankrijk en hoewel er de op de SNCF website stond dat mijn treinen reden, voelde ik mij niet helemaal op mijn gemak. Dit was echter nodeloos, want toen ik op het perron aankwam stond de trein er vertrekkensklaar, ik vond gemakkelijk mijn plaats aan het raam en zonder vertraging zette de trein zich niet veel later in beweging richting de Lichtstad.
Iets na negen arriveerde ik in Gare de l’Est, zonder bagage of rugzak maar wel met een aantal afgedrukte screenshots van Google Maps ingezoomd op Parijs en kon het avontuur beginnen. Ik had besloten om geen gebruik te maken van de metro maar overal naar toe te wandelen. Op deze wijze zie je en ervaar je veel meer van een stad, je merkt details op en leert verborgen plekjes kennen. Het betekende ook dat er heel wat kilometers dienden afgelegd te worden, een dertigtal volgens Google: geen tijd te verliezen dus. Ik zette koers naar Montmartre en op de top van deze heuvel vond ik niet enkel de Basillique du Sacré-Coeur, die hoewel niet reusachtig toch impressionant is, ook mijn eerste uitzicht over de stad: fantastisch. Het was nog vroeg en over de stad hing nog een lichte mist, die evengoed smog kon zijn, maar dit is een minder romantische gedachte die we uit ons hoofd bannen; een lichte mist, die de Eiffeltoren in de verte een sprookjesachtig aura gaf. Na het bezoek aan de basiliek en het genieten van het uitzicht wandelde ik naar het Place du Tertre, het epicentrum van de straatschilders, die zelfs op dit vroege uur al talrijk aanwezig waren.
Vervolgens daalde ik af naar de Moulin Rouge, die ik enkel fotografeerde maar niet bezocht: 150 euro voor een maaltijd en een show ligt, voorlopig 😉 , niet in mijn budget; en vervolgens naar het Palais Garnier, de Opera van Parijs. Een erg mooi gebouw waar een schooier in een gorillapak op een steen zat aapgeluiden te maken en er mijn inziens nog ferm zijn boterham mee verdiende.
Langs de Eglise de la Madeleine wandelde ik naar het Place de la Concorde. Wat een erg mooi plein is, ondanks het vele verkeer. De obelisk, die er in het midden van het plein staat, is erg mooi en in de verte zag ik aan het einde van de Avenue de Champs-Elysées de Arc de Triomphe fier pronken. Mijn koers was duidelijk. Ik deed het rustig aan en kuierde door de tuinen van Champs-Elysées en maakte een omweg om rond het Palais de l’Elysée te kunnen wandelen. De woonplaats van de Franse president is een versterkte vesting met veel politie aanwezigheid en gewapende militairen patrouilleren er. Ik maakte een foto van de ingang van het Grand Palais en zag terwijl in de verte Les Invalides liggen, maar dat was voor later op de dag. Ik vervolgde mijn route naar de Arc en eens daar aangekomen, stond ik voor een raadsel. De Arc de Triomphe ligt in het midden van een enorme rotonde en hoewel er veel mensen onder en op hem waren, zag ik niet meteen een manier om er te raken want er was nergens een zebrapad of oversteekplaats naar het midden toe. Ergens moest er een tunnel zijn en dus besloot ik te cirkelen omheen het monument om deze zo te ontdekken. Ik had geluk want ik vond de ingang al na het oversteken van de brede Champs-Elysées waar hij goed verborgen lag door het vele volk. Onder de Arc stond ik even stil bij het graf van de Onbekende Soldaat en beklom daarna de steile wenteltrap om te kunnen genieten van het uitzicht. Indrukwekkend is het: de Eiffeltoren, La Défence, de Notre Dame de Paris, le Grand Palais maar vooral het zicht op de Montmartre met de Sacré-Coeur zal me bij blijven.
Na dit moment van rust in deze drukke stad wandelde ik via de Avenue Kléber naar het Place du Trocadéro en het Palais de Chaillot. Nu scheidde enkel de Seine me nog van de Eiffeltoren en na de rivier te hebben overgestoken stond ik onder het reusachtige monument. Ik wou niets liever dan het te beklimmen maar het was intussen al bijna één uur en er waren zo veel mensen. Ik zag een bord met opschrift ‘vanaf hier circa een half uur wachten’ maar de rij begon pas een heel eind verder en een ander informeerde me van een wachttijd van 45 minuten van de tweede etage naar de top. Ik kon het me niet veroorloven zo een pak tijd te verliezen: mijn tijd in Parijs was erg beperkt en er valt zo veel te zien. Ik doorkruiste het Parc du Champs de Mars terwijl ik me om de zoveel meter omdraaide en hunkerend naar de toren keek. Ahja, een volgende keer. Ik trok voorbij de Ecole Militaire naar Les Invalides waar ik het graf van Napoléon Bonaparte bezocht, zelden zo’n mooie tombe gezien. Op minder dan vijftig meter ligt het Musée Rodin, en hoewel het een klein museum is, is het erg de moeite waard. De brons en marmer sculpturen zijn gewoonweg prachtig. Tevens loopt er, en dit tot eind juni, een tentoonstelling van Wim Delvoye. Het museum heeft een grote tuin met her en der beelden van Rodin. Het is een prachtplek om er op een bankje te zitten.
Vervolgens wandelde ik naar de Jardin du Luxemburg waar de Franse Senaat in het Palais du Luxembourg gevestigd is. Het is een groot park met tennisvelden, voetbalpleintjes, tuinen en op deze zonnige dag zat het er vol met mensen. Het was intussen al rond drie uur en ik begon honger en dorst te krijgen. In de laan aan de oostzijde van het park is er Mc Donnald’s en daar bestelde ik een Big Mac, een Double Cheeseburger, een Mc Chicken en een grote cola om mee te nemen. Met mijn lunch in de hand wandelde ik terug naar het park, zocht een bank in de schaduw nam mijn maal tot mij.
Met honger gestild en dorst gelest wandelde ik verder oostwaarts naar het Panthéon in het Quartier Latin. Ik vond het leuk de Slinger van Foucault te zien en vond het grafmonument bijzonder.
Vervolgens stak ik de Seine over naar het Ile de la Cité waar ik eerst de Notre Dame de Paris en daarna de Sainte Chapelle bezocht. Dit laatste is een kapel in het justitiepaleis met superbe glas in lood. Erg cool om te zien, wat ik minder cool vond, was dat om er binnen te raken ik door een metaaldetector moest en mijn jas, riem enzo door de X-ray omdat het deel is van het justitiepaleis en er verstrengde anti-terreur maatregelen van kracht zijn. Desondanks: zeer de moeite.
Ik stak de Seine aan de noordkant van het eiland over en begaf me via de Rue de Rivoli naar het Place des Vosges. Voedsel van de Mc Do is erg gezouten en daarom kocht ik me onderweg in de MonoP een half liter flesje cola. Het Place des Vosges is een vierkant grasveld op de scheiding van het derde en vierde arrondissement. Met veel moeite vond ik een vrij plekje tussen al de mensen en ik zette me even in de zon. Na de korte rustpauze wandelde ik naar het Place de la Bastille. Maar dit vond ik een teleurstelling. Het is een lelijk grijs plein vol auto’s. Het was één van de weinige mindere momenten. Vervolgens zwierf ik naar het Cimetière du Père-Lachaise. Maar daar aangekomen zag ik niet meteen de ingang en ik had iets van wat ga ik op dat kerkhof doen zonder een lijstje van mensen die er liggen en waar ze liggen ( o.a. Oscar Wilde, Edith Piaf, Jim Morrison, etc.)
Het was intussen na zes uur en ik moest nog een slaapplaats zoeken. Ik besloot mijn geluk te wagen in het Quartier Latin. Na de mars terug begon de moed me in de schoenen te zakken, hotel van 120 euro per nacht, van 80 euro per nacht, van 95 euro. Maar de goden waren me gunstig gezind! Hôtel Studia, 51 Boulevard de Saint-Germain: 47euro voor een kamer. En dit op minder dan 400 meter van de Notre Dame! Triple w00t, mn beste. Hoewel goedkoop was de kamer degelijk, het was wel met een gemeenschappelijke douche en wc op de gang, maar voor één nacht maakt mij dat niet uit. Om half acht had ik een kamer en nog geen kwartier later lag ik al in bed. Ik had nochtans nog plannen, de Eiffeltoren is open tot middernacht en er zou waarschijnlijk minder volk zijn in de late avond maar ik was op. Ik werd een paar keer wakker van lawaai op straat, de ramen waren niet dubbelglas meen ik maar al bij al was het een goede nacht.
Kwart voor acht zei ik het hotel vaarwel en vertrok ik richting Eiffeltoren, voor een nieuwe poging ze te beklimmen. Onderweg hield ik mijn ogen open voor een warme bakker maar ik vond er enkel die gesloten waren. Bizar! Die mensen leven in een ander ritme zeker. Na een uurtje stappen kwam ik bij de toren maar driewerf helaas, de vorige dag had ik enkel gelet op het sluitingsuur. De toren gaat pas open om half tien. Drie kwartier daar staan wachten, stond niet meteen in mijn script en aldus besloot ik definitief een kruis te maken over het fabelachtige uitzicht. Ik trok naar het Musée du Louvre langs de Jardin des Tuileries. Het Louvre: wat een subliem museum. Ik heb er meer dan zes uur in rondgedwaald met een audio gids. Na vijf uur waren de batterijen plat en ben ik hem gaan inwisselen, zoals de gids zelf aangeeft in zijn zwanenzang. Het was echt een geweldige ervaring. Ik heb het merendeel gezien, enkel de objecten en een deel van de Egyptische afdeling heb ik overgeslagen, na zoveel uur vond ik het welletjes en ik had nog altijd niet ontbeten. Ik verliet het Louvre en niet ver van Les Halles verorberde ik iets na vier uur, meer dan vierentwintig uur na mijn laatste maaltijd ,een Big Mac, Double Cheeseburger, Mc Chicken, grote cola en een grote ice tea. U kunt dat culinaire barbarij vinden, maar je kunt een euro maar eenmaal uitgeven en ik moet als student een beetje op de financiën letten.
Ik wou nog één ding zien in Parijs: het Musée Picasso, en met wat zoekwerk lokaliseerde ik dit gebouw maar spijtig genoeg is het museum gesloten tot 2012 wegens renovatiewerkzaamheden. Ik had gelukkig een back-up plan, en bezocht dan maar het Centre Pompidou. Hoewel ik niet een grote fan van moderne kunst ben, vond ik dit museum best de moeite waard. Het gebouw is een kunstwerk op zich, het is immers een knap staaltje moderne architectuur. Dus zelfs als je het museum niet wil bezoeken, moet je zeker het gebouw gezien hebben. Het museum bestrijkt de vierde en vijfde verdieping van het Centre. Op de vierde verdieping is er een tijdelijke tentoonstelling rond vrouwelijke moderne kunstenaars en op de vijfde is er de vaste collectie van moderne kunst in twee fasen: 1900-1945 & 1945-1960. Toen ik door middel van een lange roltrap aankwam op het vijfde verdiep was het eerste wat ik zag een vreemde sculptuur die ik aandachtig bestudeerde. Het was een man met een vol getatoeëerd gezicht en stretchers in zijn oorlellen van 10 centimeter diameter. Ik schrok me verdomme rot toen hij zich omdraaide!
Na het bezoek kocht ik me in de MonoP tegenover het museum een halve liter fles ‘organic fanatic’ wat appel, granaatappel en Iers bronwater bevat. Het was hoegenaamd niet slecht, eerder best lekker. De tijd tikte echter ongenadig verder en mijn verblijf te Parijs ging zijn laatste uren in. Ik besloot het slot door te brengen op de trappen van het Louvre, alwaar ik een uitzicht had op de Obelisk op het Place de la Concorde, de Arc de Triomphe, de Eiffeltoren en de ondergaande zon. Ik zat hier een half uurtje in een staat van gelukzaligheid. Het was een goede reis geweest en wat mooi meegenomen was, was dat alle bezoeken, als EU burger van minder dan zesentwintig jaar, aan nationale museums gratis waren. 😀 Het beklimmen van de Arc, Les invalides, musée Rodin, Centre Pompidou, … allen gratis inkom. Triple w00t, mn beste!
Om half negen stond ik op en begon me een weg te banen naar Gare de l’Est. Ik was in gedachten verzonken toen ik plots opkeek en een bizar wezen me zag naderen. Het was de man van het Centre Pompidou: alweer schrok ik me verdomme rot! Ahja, deze vreemde eend zal het wel gewoon zijn dat mensen hem aanstaren. Ik spoedde me naar het station, maar dit was overbodig want ik kwam er aan met ruim voldoende tijd over. Ik stapte naar mijn trein, mijn plaats was in de vijfde wagon en eerst passeerde ik wagon zeventien. De goden waren zinnens mijn wandeltocht te rekken. Zestien, vijftien, … , acht, zeven, één! Nu waren ze toch aan het overdrijven, maar het kon me niet schelen, ik was content. Om tien uur deed de trein me ontwaken uit mijn Parijse droom, en voerde ze me terug naar Straatsburg.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

Ps: Klik hier voor de foto’s getrokken met mijn gsm, dus de kwaliteit is niet geweldig maar het geeft toch een indruk; ook de kaart zonder wie ik totaal verloren zou geweest zijn staat erbij: druk hem af en bezoek Parijs in mijn voetsporen! 😉