Category: France

Lyon

Op de avond van vrijdag twaalf maart werd het weekend ingezet door in de common room van het Amitel te kijken naar The Dark Knight, die tegen een muur werd geprojecteerd. Hoewel ik de film al gezien had, was een gezellige avond, die duurde tot iets na één uur. Ik moest immers vroeg op want de volgende ochtend nam ik de trein van tien na zes richting Lyon. De treinrit verliep vlot maar duurde erg lang: pas tegen half twaalf arriveerde ik in mijn eindbestemming. Ik was me aan het afvragen of de stad me zou toen ik een sms kreeg van mijn goede vriend Thierry waarin hij me veel plezier wenste. Dit was overduidelijk een teken van de goden dat er me een leuke tijd te wachten stond. Bij het buitenkomen van Gare de Lyon-Part Dieu werd ik begroet door een stralende zon en een blauwe hemel. Ik besloot geen openbaar vervoer te gebruiken maar overal naar toe te wandelen om zo zoveel mogelijk indrukken van de stad op te doen. Gebruikmakend van een G0ogle Maps screenshot zette ik koers richting centrum. Ik had voorafgaande mijn trip op Wikipedia gezocht wat de belangrijkste sites van Lyon zijn, en ze aangeduid op mijn kaart. Ik kwam bij een brug over de Rhône en het zicht was fantastisch: het glinsterende water, de heuvels rondom de stad en voor mij: het kloppend hart van de stad. Na het oversteken van de rivier passeerde ik de charmante Eglise Saint-Bonaventure. Ik besloot eerst het oude stadsgedeelte te bezoeken, vervolgens de sites op de Fourvière heuvel en pas daarna het moderne centrum. In Vieux Lyon kocht ik bij een bakker wat koeken maar deze vielen tegen, droog en overduidelijk oud. Na deze lichte tegenslag bezocht ik de Cathédrale Saint-Jean en beklom daarna de Fourvière wat me prachtige zichten over de stad opleverde. Op de heuvel zijn er de resten van een Romeins theater, het Gallo-Romeins museum en de Basilica of Notre-Dame de Fourvière, alle drie erg de moeite van de beklimming waard. Ik keerde terug naar Vieux Lyon, bezocht de Eglise Saint-George en stak de Saône weer over en wandelde naar het centrale plein van Lyon: de Place Bellecour. Wat een uitgestrekt plein, het zou het grootste plein zonder obstakels als auto’s en dergelijken zijn in Europa. In het midden van het plein staat een standbeeld van Louis XIV afgebeeld als Romeinse keizer te paard. Een erg mooi, rustgevend plein. Ik trok noordwaarts doorheen de Rue de la République, een van de hoofdwinkelstraten en waar je op deze zomerse winterdag  op de hoofden kon lopen. In deze straat stond ik op een kruispunt rond te kijken en mijn kaart te bestuderen toen er twee vrouwen me aanspraken of ik richtingsaanwijzingen moest hebben. Ik was wat verrast door de onverwachte helpende hand maar bedankte desondanks voor het aanbod; ik was immers niet verdwaald. Vriendelijke mensen die Lyonnais. De winkelstraat loopt uit op de Opéra National de Lyon en het Hôtel de Ville met bijbehorend plein. Allebei erg leuke architectuur, hoewel verschillend want de Opera is modern. Ik had intussen een 2l fles cola gekocht in een winkeltje voor de dorst die er was en komen zou; en aldus besloot ik even aan het opera plein te zitten en te genieten van de zon en de sfeer van de stad. Een ouder koppel sprak me aan voor richtingsaanwijzingen. Het bleken toeristen uit Californië te zijn en hoewel ik hen niet kon helpen, had ik toch een erg leuke babbel met hen. Na deze welgekomen rustpauze wandelde ik langs de Rhône naar het Parc de la Tête d’Or. Een gigantisch stadspark met een groot meer. Er is tevens een Zoo en een botanische tuin. Hier was het de enige keer dat ik me beklaagde dat ik geen metgezel had want je moet met twee zijn om een roeibootje te huren. 🙁 😉 Het is erg spijtig dat ik de serres niet kon bezoeken, ik mocht niet binnen omdat het al voorbij vijf uur was. Na dit heerlijke park had ik zin in nog een natuurervaring en ik engageerde me om de samenvloeiing van de Saône en Rhône te bezichtigen. Het was een hele tocht, Google Maps geeft acht kilometer aan van het park en het was niet eenvoudig bereikbaar; maar het was de moeite. Met de ondergaande zon erbij ervoer ik een moment van zen. De avond was aan het vallen en de dag begon zijn tol te eisen. In de stationsbuurt van het Gare Perrache besloot ik een kamer te huren in een hotel; het werd iets eenvoudig met gemeenschappelijke douche en wc maar het was precies wat ik nodig had. Ik verfriste me, liet mijn rugzak achter en wandelde richting Vieux Lyon om daar de lokale keuken te proberen. Ik nam een menu bouchon, het streekgerecht met een fles cider en als afsluiter een cognac. Met hernieuwde kracht liet ik mijn plannen om nog naar de cinema te gaan varen en in de plaats beklom ik de Fourvière heuvel voor de tweede keer want de Tour métallique de Fourvière en de Notre Dame de Fourvière zijn ronduit schitterend in het donker en het zicht over nachtelijk Lyon is niet minder.
Ik wandelde richting mijn hotel en verkende daar de buurt nog wat. Het was er niet vervallen noch is het een achterbuurt, onder andere de schaatsbaan van Lyon is er gelegen en maar er wordt wel getippeld. Ik vond dit eerder vreemd; toen een prostituee me aanklampte en bleef aanklampen tot haar pooier haar terugriep had ik er genoeg van en besloot wijselijk te gaan slapen (alleen).
Zondagmorgen bezocht ik de Basillique de Saint-Martin d’Ainay en ik vond deze eerder kleine, charmante abdijkerk de mooiste die er in Lyon te vinden is. Hierna zocht ik het Hôtel-Dieu en buitengewoon oud ziekenhuis (1454) in het centrum van de stad dat nog steeds in gebruik is en waar ik over gelezen had doch niet meteen vond. Dit was echter een teleurstelling, het gebouw komt afgeleefd over en het leek mij eerder een stadskanker. In de Rue de la République kocht ik bij een bakker enkele koeken; ze waren veel beter dan mijn vorige bakkerij-ervaring en de bediende vergiste zich 30 cent in mijn voordeel.
Verder in dezelfde straat toen ik een stadskaart observeerde, vroeg een passerend groepje jongeren me ‘Tu cherches un coiffeur?’, ik had veel zin om ‘Ta gueule’ te antwoorden maar ik koos ervoor om geen discussie te beginnen met de lokale toekomstige werklozen.
Op mijn weg naar de kerk Saint-Bruno des Chartreux, stuitte ik onverwachts op de ruïne van het Romeinse Amphithéâtre des Trois Gaules; hoewel deze aangeduid stond op mijn lijstje was ik ze totaal vergeten. Wat een fijne meevaller. De ruïne is mooi en gelegen in een klein parkje. Ik slenterde verder doorheen de steile steegjes van deze wijk en klom naar de place de la Croix-Rousse en kwam onderweg de Eglise Saint-Polycarpe tegen.
Om twee uur had ik afgesproken met mijn goede vriendin Verena, die toevallig hetzelfde weekend in Lyon was en samen bezochten we het Musée des Beaux-Arts de Lyon. Een zeer leuk museum met een grote collectie. Ik vond de sculpturen zeer de moeite en van de tentoongestelde schilderijen vond ik een set van vier van Pieter Bruegel de Oude de mooiste. Het oudst gekende werk van Rembrandt hangt er en ook dit vond ik bijzonder.
Na een paar uur dwalen in het museum, liet ik me door haar, die na een lang verblijf de stad veel beter kent, leiden naar de rue de Mercière, een autovrije straat vol met restaurantjes. In een visrestaurant gespecialiseerd in zalm aten we een kleine doch lekkere maaltijd en na het verorberen van de voorgeschotelde geneugten, bleven we er zitten praten. Ik had immers zo goed als alles wat ik wou zien in Lyon gezien en aangezien we elkaar tien weken niet gezien hadden, was er genoeg om over te babbelen.
We namen de metro naar het station Part-Dieu, zij nam de bus naar de luchthaven en ik stapte moe maar tevreden op de trein richting Straatsburg. Tijdens de vijf uur durende terugrit schreef ik een activiteiten verslag voor de PHL over wat ik de afgelopen twee weken op mijn stage heb uitgevreten en na voltooiing trachtte ik een dutje te doen.

Rond half één lag ik in mijn bed, na te genieten van een superbe weekend.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

Ps: Klik hier voor de foto’s getrokken met mijn gsm, dus de kwaliteit is niet geweldig  maar het geeft toch een indruk.

La huitième semaine

Woensdagavond beleefde ik op de trein naar huis een eureka moment: ik zag eindelijk hoe ik vooruit kon met een website waaraan ik werk voor Haldex. Ik vertaalde in de avond  op mijn kamer mijn ideeën naar C# en iets na middernacht was de doorbraak grotendeels gerealiseerd.

Donderdagavond ben ik met Jasper naar de Cinecity geweest voor naar de nieuwe Martin Scorsese film Shutter Island, met onder andere Leonardo Dicaprio, te kijken. De film was goed doch niet super maar hij blijft wel bij. Na de voorstelling zoals gewoonlijk in de nabijgelegen McDonald’s een hamburger of twee gekocht en ditmaal de nieuwe frappé à la banane caramel geprobeerd. Hoewel het een kleine te duur geprijsde milkshake is, was het een uitstekende keuze.

Vrijdag was ik erg blij dat de al bij al drukke werkweek weer achter de rug was en voelde ik me te moe om uit  te gaan. Ik besloot de aanbiedingen om op café te gaan af te slaan maar deed wel mee aan de Angelsaksische traditie van het pre-drinking in Phil’s room; voor het uitgaan zorgen dat men al aangeschoten is, voornamelijk uit financiële overwegingen.

Zaterdag aan de ontbijt tafel kreeg ik het voorstel om mee te gaan naar Karlsruhe en hoewel ik nog veel werk had voor zowel mijn bedrijf als school, besliste ik eens van het weekend, of toch van een dag ervan te genieten. Het werd een gezellige, onvergetelijke en lichtjes chaotische dag.

We vertrokken met ons zevenen tegen half elf en namen de tram en de bus om naar Kehl te reizen; deze Duitse stad ligt vlakbij Straatsburg aan de andere kant van de Rijn. Hoewel het maar zes kilometer scheelt zijn de treinen vanuit Straatsburg naar Duitse steden door de grensovergang veel duurder. De dag begon goed: de intentie was de trein van twintig na elf te nemen maar deze was van het uurrooster verdwenen en de volgende was om half twee. Er was op de middag gelukkig een bus naar het station waar we in ieder geval zouden moeten overstappen en de treintickets zijn ook geldig voor de bus. Van het halfuur overschot maken we gebruik over een voetgangersbrug over de Rijn te wandelen. De bus naar Offenburg wens ik niemand toe: hij doet alle kleine dorpjes aan en je rijd verschillende keren in een rondje maar het kon mijn humeur niet bederven, en ik genoot dan maar van de scenic tour. In Offenburg namen we  de trein naar Karlsruhe, alwaar we arriveerden iets voor twee. Het centrum van Karlsruhe ligt een kleine twintig minuten wandelen van het station en het stadspark ligt op de route. Een stadspark met olifanten: rare jongens, die Duitsers.

Karlsruhe vestigt de hoogste rechtsinstanties in Duitland: het Duits hooggerechtshof of de Bundesgerichtshof voor burgerlijke en strafrechtelijke zaken, en het grondwettelijk gerechtshof of Bundesverfassungsgericht voor toetsing van wetten aan de grondwet. Spijtig genoeg zijn beide gebouwen erg lelijk en inspiratieloos. Het eerste is zelfs een versterkte burcht met dubbele omheining met prikkeldraad. Niet erg netjes in een stadscentrum.

Als middagmaal heb ik in een broodjesbar een zogenaamde steaksub tot mij genomen; dit was waarachtig het lekkerste en meeste belegde broodje, stokbrood dat ik ooit gegeten heb. De hoofdstraat van Karlsruhe is de Kaiserstrasse een erg drukke doch gezellige winkelstraat die bovendien autovrij is, al moet je wel opletten voor de trams. Ze hebben er een chocolade winkel, al vermoed ik dat hij onderdeel is van een keten waar ze buiten de normale waren ook enkele meer excentrieke chocoladerepen aan bieden. Ik heb er een witte chocoladereep gekocht  gevuld met Blue Poppies. Ik had nooit eerder de nationale bloem van Bhutan gezien laat staan verorberd maar het was erg lekker en ik ben blij dat ik deze gekozen had al leken de mango en citronella ook niet slecht.

Centraal in de stad ligt het Slot van Karlsruhe met daarbij enorme tuinen, geen bloementuinen maar uitgestrekte grasvelden maar op mooie dagen zoals toen ik was het er vol ziet met mensen die aan het frisbeeën, badmintonnen, voetballen of gewoon aan het chillen zijn. Het lijkt me erg fijn om zo een plaats te hebben in het hartje van je stad!

Na een leuke namiddag vertrokken we uit Karlsruhe rond half zeven met de trein richting Appenweier om daar over te stappen op een bus richting Kehl. Op de bus wilden we genieten van een fles wijn en een fles prosecco. Deze laatste had een draaiknop maar de eerste niet en niemand had een kurkentrekker bij. Het vroeg wat inspanning maar gelukkig was ik in staat om de kurk met een pen in de fles te duwen. Het klinkt misschien wat marginaal maar het was gezelligheid troef.

In Kehl hadden we opnieuw een window of opportunity van een half uur en mijn reisgezellen raden me de braadworst met curry aan in het station van Kehl. Met vieren gingen we het eethuis binnen en ik zou als laatste bestellen maar de bediening van mijn drie voorgangers was echter zo barbaars dat ik besloot niet hier te eten maar gewoon vier hamburgers in de McDonald’s in Straatsburg.

De dag was nog niet ten einde want er stond opnieuw pre-drinking in Phil’s room op het programma maar vandaag zou dit voor mij niet het eindpunt zijn, want de zaterdagse kitchenpartys in het Amitel zijn immers erg plezant. Tegen vier uur lag ik moe maar tevreden in mijn bed.

Zondagmorgen besloot ik de Jardin des Deux Rives te Straatsburg te zoeken: dat is een uitgestrekt park tussen de Rijn en een bassin van de haven en het grootste park van Straatsburg. Ik hoopte iets gelijkaardig als in Karlsruhe aan te treffen. Mijn poging was echter niet succesvol. Ik moet een afslag te vroeg genomen hebben en ik belande in niemandsland. Na de wandeling merkte ik op Google Maps dat mijn weg vlak langs het park liep maar ik zag niets dan wildernis achter een verroeste kapotte omheining. Het wandelen in niemandsland was op zich ook wel leuk en ontspannend maar ik was toch blij dat ik thuis was want er begon een storm op te zetten die het me op den duur moeilijk maakte om vooruit te komen. In de namiddag hoorde ik verschillende bloempotten van de balkons in de straat vallen, maar gelukkig bleef mijn wagen ongedeerd.Wat er nog restte van het drukke weekend besteedde ik aan werken.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

Ps: Klik hier voor de foto’s getrokken met mijn gsm, dus de kwaliteit is niet geweldig  maar het geeft toch een indruk.

La septième semaine

Dinsdag naar het café Le Giraf geweest om naar een concert van Gentenaar Tiny Legs Tim te luisteren. Deze beginnende blues artist was verrassend goed en het was een zeer aangename avond. Le Giraf is een klein donker hol en er was een man of veertig aanwezig. In België zouden er allesomvattende rooklagen liggen maar in Frankrijk is er een algemeen rookverbod. Wat een verademing, dit maakt café bezoeken veel aangenamer.
Donderdag was zwaar, ik ben voor de derde maal naar Heidelberg geweest om te assisteren bij de implementatie van een SQL Server en om mijn programmeer opdrachten te bespreken. Ik was pas tegen half negen terug in het Amitel en had als dusdanig het avondeten gemist; een pak koeken van de nachtwinkel bracht soelaas.
Vrijdagavond zat ik in de Irish Times Pub en iets voor één uur gingen alle lichten aan, werd het Iers volkslied gezongen en werden we met zen allen buitengezet, how bizarre !?
Zaterdag een groot stuk van de dag geïnvesteerd in het maken van een verslag over het ERP systeem Axapta. In de avond een Thais restaurant bezocht waar de maaltijd me zeer smaakte; gevolg door de gebruikelijke zaterdagse kitchen party in het Amitel. Ik had het graag later gemaakt als twee uur, maar ik had nog veel werk voor zondag.

Zondag het verslag afgerond en gewerkt aan een catering website voor Haldex. In de avond, eindelijk, naar Avatar gaan kijken. In 2D en in het Frans, desondanks vond ik het een geslaagde film met de mooiste cgi effecten die ik tot nu gezien heb; en al verstond ik niet alles van wat er gezegd werd, I got the picture. Het probleem met Avatar is, vermoed ik, dat over tien jaar deze pracht voorbijgestreefd zal zijn en ik weet niet of het verhaal sterk genoeg is om de tand des tijds te doorstaan.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La sixième semaine

Een kwart van mijn Straatsburg avonturen is intussen achter de rug. Het vliegt voorbij want het voelt alsof ik er nog maar pas ben.

Dinsdagavond heb ik met Jasper A Serious Man in cinéma star gezien. Hoewel de proloog van de film, die volledig onafhankelijk was van het kern verhaal; een beetje vreemd was: Poolse gesprekken met Franse ondertitels waardoor we zelfs even twijfelden of we wel in de juiste zaal zaten. De voorstelling was in een kleine zaal en deze zat bijna vol; naast Jasper kwam een Frans koppel zitten en wat stonk de man ervan! Hij rook uren in de wind naar dagenoude sigarettenrook, ik was erg blij dat Jasper tussen mezelf en dit goor wezen zat.
Deze week begon ik telkenmale om negen uur met werken, en dit is een uur vroeger als wat ik gewoon ben. Ik voelde het ‘s ochtends maar het was al bij al een aangename werkweek.

Het hoogtepunt van de week was echt het bezoek van Dimitri en Katleen aan Straatsburg. Ze arriveerden zaterdag tegen elf uur en na een korte verkenning van de stad besloten we te lunchen in een salon de thé genaamd Au Pain d’Elise gelegen aan de Pont Kuss. Vervolgens dwaalden we door de straten van Straatsburg, met af en toe een onderbreking om stil te staan bij het waanzinnige aantal bankfilialen in Straatsburg en de pracht van haar kathedraal. Hoewel het de laatste dagen veel sneeuwde in Straatsburg zijn de stoepen proper en was het dus hoegenaamd niet gevaarlijk om te wandelen. De vrieskou maakte de verschillende stops in cafeetjes echter welgekomen. Rond half zes begonnen we uit te kijken naar een restaurant en besloten te eten in Au Dauphin aan de Place de la Cathédrale. Ik nam de Choucroute met 7 soorten vlees en dit was erg lekker. De rest van de avond brachten we door in het café Exils in de rue de l’Ail. Waar ze zo vriendelijk waren onze halve liter bier nog aan een reductie tarief te rekenen hoewel happy hour juist voorbij was.
Zondag begon met koffie en een stukje erg lekkere appel amandel taart en ‘s middags lunchten we in Brasserie Alsacienne Le Gruber in rue du Maroquin, waar we een tarte flambée tot ons namen. Met een goed gevulde maag kon in mijn gasten met een gerust gemoed laten vertrekken en een emotioneel afscheid volgde.
Ik vond het een superbe weekend.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La cinquième semaine

Deze week was voor een erg drukke werkweek: ik heb verschillende programmeer opdrachten gekregen, ik heb voor mijn school een verslag over de bedrijfsfilosofie van Haldex geschreven en vrijdag ben ik voor de tweede maal met een bedrijfswagen naar Heidelberg gereden. Ik ondernam de tocht alleen en aldus kon ik me laten gaan op de Duitse autostrades. Er was weinig volk op de baan en de weersituatie was ideaal. De Ford C Max waarmee ik me verplaatste, rijdt lekker, zeker nu ik hem wat gewoon ben, al heeft hij moeite om boven 195 kilometer per uur nog te versnellen. Na de werkdag, toen ik bijna terug in Weyersheim was om het voertuig af te leveren, besloot ik hem eerst nog vol te tanken. Ik stopte aan een schamel benzinestation en verdomme: ze aanvaardden mijn tankkaart niet! Gelukkig had ik het eerst binnen gevraagd in plaats van onmiddellijk te starten met tanken. Ik reed naar een groter Total station wat verderop. Ik begon met het vullen van het benzinereservoir en na een kleine dertig liter, klikte de pomp af, alsof hij vol is, maar ik wist dat dit onmogelijk was. Ik trachtte door te gaan maar telkens klikte de pomp af. Als ge mijn geld niet wil, dan moet ge het maar zeggen hoor en aldus brak ik het vullen af. De wagen zijn benzinereservoir afsluiting is een vrij onhandig ding. Ik moest verschillende pogingen ondernemen om hem goed vast te schroeven. Toen hij krak zei, besloot ik dat het goed was. Uiteindelijk parkeerde ik de auto op de Haldex parking met een tank die twee derde vol is.

Woensdag vergezelde ik Japser naar het ugc cinema complex om naar de nieuwe Guy Ritchie film Sherlock Holmes te kijken. Ik vond de film goed: hoge entertainment waarde en een uitstekende soundtrack. Na de film nog een schokkende ontdekking gedaan: hier in de McDonald hebben ze geen milkshake: omfg! Ze hebben een kleiner duurder equivalent en enkel in frambozensmaak!? Ah, zolang ze de eurodeals kennen, hamburger voor één euro, ben ik tevreden 😉

In het weekend vooral bezig geweest met programmeren en wat dwalen doorheen de straten van Straatsburg. Zaterdagnacht was er een kitchenparty in het Amitel, die zoals gewoonlijk best gezellig was.

De balans na vijf weken Straatsburg is mijns inziens positief. De mensen en het werk zijn fijn. Al klop ik wel lange dagen in vergelijking met wat ik op school gewoon was en mijn dierbare medestudenten hebben volgende week vakantie, al zullen ze waarschijnlijk een aanzienlijk deel ervan moeten besteden aan het derdejaars project.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La quatrième semaine

Donderdag in de cafetaria een vreemde ontdekking gedaan: Mijn oog viel toevallig op het ticket van mijn tafelgenoot en ik merkte dat ze tien percent minder betaalde dan mij voor dezelfde maaltijd. Ik vergeleek de beide rekeningen en zag dat mijn ‘Type Client’ gelijk was aan Aucun. Ik verifieerde de briefjes van de andere mee-eters en aangezien ik de enige was met dit klanttype rees het vermoeden dat ik per abuis serieus in de zak werd gezet. Er wordt niet in cash betaald in de cafetaria, aan de kassa toon je jouw lidkaart met je kamernummer op, en aan de hand hiervan gaat het bedrag van je krediet af. Mijn account was dus verkeerd geconfigureerd: zelfs na mijn uren moet ik mij bezig houden met IT Support! Ik de volgende dag naar de balie waar ik met een rekening in de hand informeerde naar mijn klanttype en de bediende begreep onmiddellijk dat het foutief was en corrigeerde de vergissing. Ik was waarachtig dolgelukkig. Ik neem altijd de dagschotel met een dessert, en dankzij de rechtzetting bespaar ik dagelijks 72 cent wat erop neerkomt dat ik vanaf nu elke dag dessert kan nemen zonder extra krediet aan te schaffen.

Zaterdagmorgen begon goed: ik zat online de krant te lezen toen ik me realiseerde dat het niet normaal is om het hout van de stoel tegen mijn huid te voelen terwijl ik een broek draag. Daar ging mijn Nieuwjaarsresolutie ‘geen kleren scheuren’, al was de oorzaak deze maal wel slijtage in plaats van het gebruikelijke roekeloos gedrag. Hoewel ik het spijtig vond, zette deze gebeurtenis geen domper op mijn dag en ik zette spoedig koers naar het station. Na zorgvuldig beraad heb ik besloten om op zaterdag 13 en zondag 14 maart Lyon te bezoeken. Waarom Lyon? Omdat de prijzen voor tickets voor Parijs op minder dan acht weken al te hoog waren en omdat Lyon nog net te doen is qua reistijd om te bezoeken in een weekend. Ik vertrek de zaterdag om zes uur en kom aan om elf uur en zondag vertrek ik om half zeven ‘s avonds en arriveer ik in Straatsburg rond middernacht. De tickets kosten 56 euro heen en terug. Zo heb ik al een lange trip in maart en april, en de kans is reëel dat er nog één volgt in mei.

Zaterdagnamiddag ben ik zo hoffelijk geweest om een damsel in distress uit de nood te helpen. Haar laptop vertoonde regelmatig het bsod (blue screen of death) en ik heb haar data gebackupd, de machine geformateerd en haar een nieuw besturingssysteem geïnstalleerd en geconfigureerd. Zelf in mijn weekend hou ik mij bezig met IT Support!! Kleine 6 uur voor alles goed te krijgen, merendeel van de tijd kroop in het kopiëren van haar 75gb aan muziek en films. Maar ik vond het wel plezant: instellingen in het Fins zijn cool 😀

Zaterdagavond nog een leuk feestje gehad en zondag chillen met de nieuwe House aflevering en mijn tweewekelijks activiteiten rapport geschreven.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

Gone hiking

Vandaag was een heel plezante dag, want ik ben met Jasper en Phil de Vogezen ingetrokken! Omstreeks negen uur vertrokken we richting Kayersberg, ongeveer 80 kilometer ten zuiden van Straatsburg en niet ver van Colmar. Hoewel ik aan het stuur zat, verliep de verplaatsing zonder incidenten. Rond half elf begonnen we aan onze wandeltocht vanuit het leuke stadje, dat op een hoogte van twee honderd meter ligt, naar Les Trois-Epis, wat ongeveer zes honderd meter boven zeespiegel ligt. De tocht duurde een kleine twee en half uur en leverde enkele leuke uitzichten op ondanks het feit dat de zon zich achter de wolken verborg en er wat nevel hing. De wandelroutes in de Vogezen zijn erg goed aangeduid, de kaart die ik bij me had was eigenlijk overbodig, al is het fijn om een overzicht van de omgeving te hebben. Hoewel de meeste paden sneeuwvrij waren, lag het witte goedje hier en daar nog vervaarlijk te blinken en was het soms oppassen geblazen, desalniettemin ben ik niet neergegaan, al was het af en toe bijna prijs. Les Trois-Epis is een erg klein dorp en we prezen onszelf gelukkig dat er een bakkerij open was. Toen ik er een chocolade, vanille en mokka eclair bestelde en de bediende ze op drie bordjes legde, was er even hilariteit toen ik corrigeerde: non non, c’est seulement pour moi. Ik vind dat eigenlijk niet zo barbaars veel, en zeker niet na een winterwandeling. Maar ze smaakten en dat is het belangrijkste!
Na de rustpauze trokken we naar het hoogste punt van de dag: een enorm Christusbeeld op 713 meter hoogte, met adembenemende zichten, niet enkel van de nabije omgeving maar boven de mist en wolken konden we majestueuze alpentoppen zien. Vervolgens daalden we af richting Ammerschwihr maar daar aangekomen was het spijtig genoeg uit met het relatief mooie winterweer want het begon zachtjes te druppelen, en dit met nog een klein uurtje te stappen voor de boeg. Al bij al kwamen we droog aan in ons eindpunt, en na even rond te dwalen in het stadje besloten we een restaurant te zoeken. Niet enkel omdat het intussen wat harder regende maar vooral vermits we intussen uitgehongerd waren. Uitmuntende zuurkool, hét streekgerecht van de Elzas, werd mijn deel, met worsten, lapjes ham en spek en twee gebakken aardappels, en dat voor nog geen acht euro.
De terugrit was vrij vermoeiend, want voor een zondagavond was het tamelijk druk op de autosnelweg en de regen en opkomende mist (sluiten die elkaar normaal niet uit?) maakten het er niet makkelijker op, desondanks zijn we veilig aangekomen in Straatsburg en ik heb bovendien nog een prima parkeerplek gevonden. Ik kan nu mijn wagen zien van mijn balkon en het geeft me altijd een leuk gevoel als ik weet dat hij nog niet verdwenen of gevandaliseerd is.

Hoewel ik de tocht goed verteerd heb, weet ik zeker dat ik goed zal slapen vannacht en het zal niet lang  meer duren voor ik in mijn bed kruip, dus bij deze:

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

Ps: Klik hier voor de foto’s getrokken met mijn gsm, dus de kwaliteit is niet geweldig  maar het geeft toch een indruk.

La troisième semaine

Dinsdag 19 januari had ik een serieuze dip. Ik zag mijn stage niet meer zitten en dacht eraan om er helemaal de brui aan te geven. Ik was het niets doen zo beu. Mijn functie is IT Support, dat betekent als er zich problemen voordoen dat je ze moet oplossen. Maar wat als er zich geen problemen aandienen, als alles op rolletjes loopt, als niemand je belt of mailt of een chatsessie opent? Wel, dan zit je daar, in je bureau, naar je schermen te staren, in alle eenzaamheid, een gevoel dat nog versterkt werd aangezien ik maandag, dinsdag en woensdag de enige IT afgevaardigde op de Weyersheim site was. Alleenheerser van mijn vijftien vierkante meter. Eén dag gaat dat nog, maar een week of meer? Ik heb dagen gehad dat het summum het wijzigen van een gebruiker zijn schermresolutie was. Maar ik was blij dat ik hem kon helpen, hij ook trouwens, twee en half jaar studie welbesteed! Hoe vul je jouw dag dan? Door bijvoorbeeld duizend keer je mailbox te openen, niet die van het werk want Outlook staat altijd open, hunkerend naar aandacht. Online kranten lezen helpt ook om de tijd te verdrijven, ik volg er een tiental uit zes verschillende landen, en ten slotte is er als laatste redmiddel het naar de horizon turen.

Woensdag heb ik een mail geschreven geadresseerd aan mijn chef, hogere chef en nog hogere chef waarin ik mijn situatie uitlegde en waarin ik om werk vroeg. Niet veel later kwam de nog hogere chef mijn kantoor binnen en we hebben een vruchtbaar gesprek gehad. Januari wordt beschouwd als een inloop maand om het bedrijf wat te leren kennen en er staan een hele boel projecten op stapel dus binnenkort zal ik verzuipen in het werk, of zo verzekerde hij me. Ik kijk er naar uit: dan kan ik daarover een kankerende blogpost schrijven. In ieder geval verbeterde het gesprek mijn humeur en kijk ik weer vol goede moed tegen de volgende maanden aan.

Van vrijdag 13 maart tot zondag 15 organiseert het Amitel een skiweekend, en die woensdagavond was er daar een vergadering over. De kostprijs wordt geschat rond tweehonderd euro want het Amitel neemt het verblijf en transport voor zijn rekening. Lijkt wel cool, maar na het te overpeinzen heb ik besloten dit aan me te laten voorbij gaan. Ik heb geen ervaring, geen kledij, etc en met mijn motorische vaardigheden is het een wonder dat ik nog nooit iets gebroken heb, misschien moet ik het niet gaan zoeken.

Wat ik wel gedaan heb, is een ticket heen en terug gekocht naar Parijs! Op 17 en 18 april dwaal ik door de straten van de Lichtstad. Ik heb vrij lang aan het automaat gestaan, niet enkel omdat het een vrij gevoelloos touchscreen had maar vooral omdat ik een zo goedkoop mogelijke trein zocht, en ik denk dat het me gelukt is: heen zesendertig en terug tweeëntwintig euro. De kans is trouwens reëel dat ik in mei een tweede weekend ga, het is immers een grote stad. Er is wel een risico aan mijn treintickets: als de trein niet rijdt, door staking, panne of goddelijke interventie dan moet ik niet rekenen op compensatie. A h ja, living wild!

Vrijdagavondavond ben ik naar de nieuwe Clint Eastwood film Invictus, met Morgan Freeman en Matt Damon gaan kijken. Hoewel niet superfantastisch toch een erg goede film. Voorafgaand via Internet alle bioscopen van Straatsburg gescreend om een ongedubde versie te vinden en gelukkig had ik prijs. Ik heb ook het ongelimiteerd filmabonnement voor twintig euro per maand doorgelicht, en het was zoals ik vreesde: minstens voor twaalf maanden zit je vast aan het abonnement. Spijtig.

Vandaag was eindelijk de dag aangebroken dat ik een Franse zichtrekening kon openen. Dit ging heel vlot ondanks dat het volledige gebeuren in het Frans verliep. Ik heb er zelfs een Visa kaart gratis bovenop gekregen. Aangezien een Visa kaart past in mijn invasie van Amerika plannen vond ik dit een heel leuke verrassing van de bank en ik informeerde dan ook hoe het zat met de tarieven voor geld uit de muur te halen in de VS. BNP Paribas heeft een partnerschap met een Amerikaanse bank en bij deze is er geen toeslag. Hip hip hoera.

Na de bank zette ik koers naar het Office du toerisme van Straatsburg voor een wandelkaart van de Vogezen maar dit vrij kleine kantoor had dergelijke kaarten niet ter beschikking en raadde me aan eens te kijken in de Fnac. Hier vond ik niet enkel een wandelkaart maar stootte ik ook op een exemplaar van Le Comte de Monte-Cristo van Alexandre Dumas voor zes euro, en ondanks het geringe bedrag is het boek op deftig papier gedrukt. Hoewel ik veel woorden, nog ^^, niet begrijp, versta ik toch een omvangrijke hoeveelheid en aangezien dit eerste deel al een turf van acht honderd bladzijden is, heb ik vertrouwen dat tegen de tijd ik de laatste bladzijde van het tweede en laatste deel omsla, mijn kennis van de Franse taal vet veel verbeterd zal zijn.

Nog een bericht voor zij die Straatsburg wensen te bezoeken en overnachting verzoeken chez Robin: In het huisreglement is opgenomen dat ik één gast mag te slapen leggen voor zeven euro per nacht, veldbed en ontbijt inbegrepen. Het ziet ernaar uit dat er geen decadente kotfeestjes, met twee of meer niet-amintel bewoners, zullen plaatsvinden. Sorry guys, in mijn gebouw wonen er mensen van de staf. 🙁 Desalniettemin: de eenzame bezoeker is altijd welkom!

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

La deuxième semaine

Mijn collega Istvan is uit mijn leven verdwenen: dit was zijn laatste week bij Haldex. Dat vind ik best jammer want na het zwoegen en zweten op het werk liftte ik met hem mee naar Straatsburg, waar hij me op een kleine twintig minuten wandelen van het Amitel afzette. Vanaf heden zijn treinstakingen weer een potentiële bedreiging voor mijn geluk, een niet zeldzaam verschijnsel hier in Frankrijk. Vorig weekend werd er ook al gestaakt maar niet op mijn lijn, wat de lijn Straatsburg-Hagenau is. Vrijdag, 16 uur: Istvan has left the building. En wat deed ik? Zijn bureau inpikken natuurlijk! Hij had immers een 24″ monitor gekoppeld aan zijn dockingstation, wat vijf inch meer is als de mijne. Terwijl ik aan het genieten was van mijn verovering en alle knopjes ervan aan het uittesten was, bemerkte ik dat de buit met de digitale aansluiting was verbonden. I had a cunning plan. Hoewel ik een verwoed Blackadder fan ben en al lang wacht op een opportuniteit om deze catchfrase te gebruiken, zou ik me toch beter focussen op de Franse taal, aldus: J’avais un plan de la ruse! Ik haalde een tweede monitor uit de voorraadkamer en sloot deze aan op de analoge uigang van het dockingstation. Zo heb ik nu een 24 inch monitor voor het echte werk en een 19″ waar outlook op gemaximaliseerd staat! Wijlen Istvan zijn bureaustoel heb ik wel gedumpt, veel te zwaar en te log. Doch het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, samen met zijn bureau heb ik ook zijn telefoon in mijn bezit en meer specifiek zijn telefoonnummer. Vanaf maandag zullen alle gebruikers die problemen hebben met het ERP-systeem Axapta en radeloos naar Istvan zijn nummer bellen in hoop op verlossing mij aan de lijn krijgen. Ik vrees dat ik hen alles behalve verlossing zal schenken en de kans is reëel dat vanaf dan voor sommige onder hen wanneer zij in hun wildste nachtmerries telefoneren er aan de andere kant wordt opgenomen met “Bonjour, avec Robin”.

In het Amitel liggen er tal van infobrochures van culturele activiteiten, ook zo van UGC wat een grote bioscoopketen is. Deze week werden een aantal topfilms van 2009 eenmalig herspeeld wat me de unieke kans gaf om Slumdog Milionaire voor de derde keer, ik ben echt wel zot van deze film, in de cinema te zien en dat aan de voordeelprijs van drie euro. We dronken een biertje voor de voorstelling in de loungeroom van het UGC. Een Kronenbourg 1664 en het smaakte best lekker. Kronenbourg is niet enkel een echt Straatsburg’s bier, hoewel nu eigendom van Scottisch & Newcastle, het is ook de best verkochte Franse pils. Terwijl we het bier degusteerden kwam een mede-Amitel bewoner ons begroeten en tijdens de babbel vermelde hij dat er zoiets bestaat als de carte UGC illimité. Voor 20 euro per maand zoveel film als je aankunt! Volgende week eens kijken wat voor administratie ik moet uitvoeren om deze voordeelkaart te ontvangen. In het Frans gedubde doldwaze zever: hier kom ik! Slumdog Milionaire was gelukkig een VO, een Version Originale. Met een bijna bovenmenselijke inspanning heb ik het droog weten te houden tijdens de film, ik had weinig zin in een potje wenen in gezelschap dat ik nog maar een grote week ken; volgende gelegenheid wordt tranen met tuiten! ^^ Na de film lekker decadent gedaan: een Big Mac binnengewerkt voor de smaak en dan op zoek naar een pita bar. Blijkbaar sluiten er een hele boel al om 1uur, ook zo de zaak waar ik zes jaar geleden een kebab gegeten heb tijdens een anderhalf uur durende stop in Straatsburg toen ik met mijn middelbare school van een twee weken durende Italië busreis huiswaarts keerde. Wat trouwens mijn enige bezoek aan deze stad was voorafgaande deze stageperiode. Het vinden van een establishment bleek een uitdaging maar na enig speurwerk vonden we er een. Hoewel ook deze niet lang meer open ging zijn, zijn kebab brood was zelfs al op, zodanig dat ik een kebab gegeten heb in een opengesneden baguette. Wat me zeer goed beviel!

Vandaag, zaterdag, eens goed uitgeslapen, zelfs ontbijt gemist maar dankzij de late snack had ik er niet echt behoeft aan. Ik heb de dag gevuld met brieven posten, marsepein kopen, verslagen schrijven en blogsposts posten. Ik ben content.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin

Crossing the border

De week begon goed: maandagmorgen was ik vrij vroeg aan de bushalte, ik wachtte er samen met een kleine vijftien mensen. De bus stond er maar de buschauffeur was nergens te bekennen, hoewel er al een vrouw in zat. Na vijf minuten daar te staan, in de sneeuw en de vrieskou, verzet die vrouw zich naar de chauffeurstoel en opent de deuren. Kunt ge godverdomme nog meer een schaap zijn: ons daar een beetje laten verkleumen. Vertrekt dat schepsel nog een minuut te vroeg ook. Ik wenste hartsgrondig dat haar ruitenwisser-sproeisel op zou blijken te zijn; driewerf helaas, ze rijdt nog steeds met een propere voorruit!

Dinsdag 12 januari beloofde om een speciale dag te worden. Ik was uitgenodigd om een vergadering van de voltallige IT staf van Haldex Centraal Europa (CE) bij te wonen, waar de visie voor de volgende jaren zou worden uiteengezet door de IT manager voor CE. De vergadering zou plaats grijpen te Heidelberg, een charmant Duits stadje met een beroemde universiteit en een grote Haldex vestiging, gelegen op een goede 140 kilometer van Straatsburg. Mijn collega David heeft geen auto en stelde voor om te carpoolen, waar ik geen problemen mee had. Maar ik had hem verkeerd begrepen: in plaats van te carpoolen met mijn voertuig, wou hij carpoolen met een bedrijfswagen. Is dat dan mogelijk? Geven ze dat aan mij? Ja hoor, geen probleem, gewoon mailen of de auto beschikbaar is en een handtekening zetten. En zo geschiedde: maandagavond kreeg ik de sleutel en een mapje met de inschrijvingskaart, verzekeringsgegevens én een bankkaart voor een Ford C Max. Die avond toen mijn shift erop zat was het reeds pikdonker en sneeuwde het. Eerst alle sneeuw van de ruiten verwijderd, dan me op mijn gemak aan het stuur gezet en vervolgens gekeken waar alle knopjes en dergelijk staan en wat ze betekenen. Die bak reed vrij lekker, heel comfortabel, enkel is zijn eerste versnelling wat gevoelig. Het is moeilijk om hem aan te voelen en zonder veel lawaai te vertrekken. De idee was om hem te parkeren aan het appartementsgebouw van David omdat daar privé parkeerplaatsen zijn. In de tweede week van mijn stage, in een land waar ik de taal niet totaal beheers met een auto rijden die ik niet gewoon ben en die breder is als de mijne: ik was niet erg op mijn gemak, vooral op de kleinere straatjes en bij het manoeuvreren op de autostrade. Bij het oprijden van de autosnelweg was het wat sneeuwen uitgegroeid tot een ware sneeuwstorm: gezellig! Mijn vrees was ongegrond want ik heb de wagen veilig bij David geleverd en er had maar één auto me trachten aan te rijden. De wandeltocht naar het Amitel duurde een kleine twintig minuten en gedurende leerde ik de universiteitsbuurt van Straatsburg kennen. Al had ik vooral aandacht voor hoe ik aan het wandelen was want ik zou immers de volgende dag in de vroege uurtjes de omgekeerde trip moeten maken. We werden in Heidelberg verwacht tussen acht en half negen, dit betekende vertrekken bij David rond half zeven, wat impliceert: uit mijn bed, tien voor zes.

Aangezien David deze expeditie al eens ondernomen had, was hij dinsdag de chauffeur. Het was glad noch druk op de weg, aldus verliep de reis spoedig. Enige hindernis was de eeuwige spatjes op de vooruit van het opspetterend zoutwater. David tikt de schoonmaak knop aan en blijkbaar is het ruitenwisser-sproeisel op. Hij: merde, I can’t see a thing; ik: that’s why I let you drive. Gelukkig was de zon nog niet op. Ondanks de ontbering van een gps hebben we Haldex Heidelberg vrij makkelijk gevonden. De vergadering duurde van negen tot twee en was erg boeiend met als hoogtepunt een gratis lunch. Waar ik wel vrij verrast van was, was dat de voltallige IT staf voor CE bestaat uit zeven mensen, mezelf inbegrepen. Als alle veranderingen en verbeteringen voltooid zullen worden op het gehoopte schema dan liggen er drukke dagen in het verschiet. Tijdens de discussie rondes, feedback en dergelijke had ik weinig in te brengen: ik ben anderhalve week bij het bedrijf, blijf zes maanden en vond alle voorstellen vrij onderbouw. Na de bijeenkomst hebben David en ik nog een collega uit Hoff, wat aan de Tsjechische grens ligt, naar het station gebracht, waardoor we wat uit de richting waren en het even duurde voordat we onze autostrade naar Straatsburg terugvonden.

Ik twijfelde om dinsdag de auto nog naar het bedrijf te brengen: het was namelijk nog maar half vijf toen we in Straatsburg aankwamen. Hoewel het mooi weer was, dacht ik dacht laat maar zitten: als ik het morgen doe, is dat veel tijdefficiënter. David telefoneerde naar het bedrijf om na te vragen of de auto woensdagmorgen niet beschikbaar diende te zijn maar het was in orde.

Woensdagmorgen had ik toch een dubbelgevoel bij mijn keuze: het sneeuwde hevig en de auto stond geparkeerd  met zowel voor als achter hem een andere wagen op korte afstand. De wagen, wiens afmetingen ik niet gewoon ben en wiens eerste versnelling niet ongemeen subtiel is, eruit wurmen bleek een uitdaging: verschillende keren voor achter,  af en toe stilvallen en non-stop veel rook & lawaai. Maar na een minuutje was hij toch bevrijd en hij staat nu heelhuids geparkeerd op de bedrijfsparking! En over dat kleine akkefietje met de deur en de stoep toen ik mijn rugzak op de voorzetel zette zwijgen we.

Je vous prie d’agréer, Monsieur, Madame, l’expression de mes salutations distinguées.

Robin