Robin's Travels

Onze laatste dag in San Franciso was aangebroken, we checkten uit het Renoir Hotel en reden naar het M.H. deYoung Museum in het Golden Gate Park voor de tentoonstelling Birth of Impressionism waarvoor het museum een aantal werken uit het Musée d’Orsay uit Parijs tentoonstelde. We parkeerden in de JFK drive op enkele honderden meters van het museum en wandelden er naar toe. Hoewel we de $25 inkom veel vonden, hield dit ons niet tegen. De tentoonstelling was mooi maar vrij klein. Er waren werken van onder andere Monet, Manet en Renoir. Tegen half 12 verlieten we het museum en wandelden we naar de Rose Garden om er wat te zitten en afscheid te nemen van deze wonderlijke stad. Na even keerden we terug naar de auto en o horror, de achterzijruit aan de passagierszijde was ingeslagen! Jeetje, we stonden er wat verbijsterd naar te kijken. We openden de auto en merkten dat Joeri’s en Willem’s rugzak, die op de achterbank lagen, verdwenen waren. We openden met een bang hart de koffer maar die was onaangeroerd, hetzelfde voor het handschoenkastje waar de GPS en de papieren in zat. We verkenden de omgeving voor het geval het tuig de rugzakken na doorzoeken gedumpt zouden hebben in het struikgewas. We zochten een klein uurtje maar vonden spijtig genoeg niets. We wisten niet zeker wat te doen, hoewel we vrij zeker waren dat we de huurauto  zonder al te veel problemen zouden kunnen inruilen.

Ik belde met Joeri’s gsm 911 en de operator verbond me met de politie, vandaar naar Customer Service en ten slotte naar een speciale operator om politie rapporten in te dienen. Er zou immers geen politiepatrouille ons bezoeken want het ging om een inbraak zonder getuigen of gewonden. Ik vertelde ons verhaal in detail en gaf al mijn persoonsinformatie en deze van Joeri en Willem. Het gesprek duurde bijna een uur en bij afsluiten kreeg ik het nummer van het tijdelijk politie rapport wat de zaken bij ons autoverhuurbedrijf zou vergemakkelijken. Ik dankte de vrouw en op haar beurt dankte zij mij vrij verrast voor mijn geduldigheid. We stapten in en reden met een achterbank vol glas naar de dichtstbijzijnde Alamo.  In deze was de GPS abuis dus reden we naar de op een na dichtstbijzijnde Alamo, deze bestond gelukkig wel en in een klein half uurtje hadden we onze blauwe Toyota Corolla gewisseld voor een rode Chevrolet HHR. Wat een lelijke kutauto, ik mistte de Corolla meteen.

In de rugzakken zat er niet veel van waarde en gelukkig geen officiële documenten zoals paspoorten maar wel veel spullen met emotionele waarde zoals een usb-stick met foto’s, Joeri’s dagboek, de lijst met gemeenschappelijke kosten en de adapter van het fototoestel. Maar we lieten de bui niet hangen en reden naar een McDo voor goed vettig troostvoedsel.

We hadden nu wel genoeg gezien van San Francisco en zetten koers naar Marina, nabij Montery. De Chevy reed niet slecht maar de wegen zaten vast door enkele ongelukken, We deden meer dan twee uur over de 110 mijl. We arriveerden bij de Comfort Inn en in de lobby keken we vreemd op toen receptioniste Stefanie vroeg of we uit San Francisco kwamen en of onze rugzakken gestolen waren. Toen ze zei dat iemand gebeld had voor onze rugzakken sloeg onze verbazing om in enthousiasme  Ze gaf ons een briefje met de naam en het telefoonnummer van de vinder: John Toby, een personage om nooit te vergeten. Ik belde hem vanuit de kamer en hij vertelde dat zijn vrouw rond de middag voor hun huis aan hun auto een rugzak gevonden had. Hij had deze doorzocht op zoek naar contactgegevens en had zo de vouchers van de hotels gevonden.  Hij had eerst naar het Renoir hotel gebeld maar daar waren wij al uren weg en dan naar de Comfort Inn. Wat een kerel! We regelden een afspraak voor dezelfde avond bij hem thuis in San Francisco om de zak op te pikken waarna we in de auto stapten en noordwaarts naar onze held John Toby reden. Hij woonde naast het Golden Gate Park en had Joeri’s rugzak met daarin Joeri’s GPS, de USB-stick, de adapter, drie flesjes Colorado River water en vreemd genoeg ook bijna alle spullen uit Willem’s zak. Uiteindelijk was al wat er weg was Willem’s zak, zijn zonnebril, twee souveniersbekers en een dennenappel(!?) We waren opgelucht en dolgelukkig. Dit moest gevierd worden en dit deden we met een sub en twee cookies bij Subway, yeah.

Tegenover ons hotel in Marina lag een Walmart waar we een taart wilden kopen om de viering kracht bij te zetten maar helaas was deze reeds gesloten toen we er tegen half één arriveerden.

Yours faithfully,

Robin

In de ochtend van dag 26 wandelden we westwaarts van ons hotel op McAllister Street langs City Hall om op de kruising met Gough Street noord te gaan richting Jefferson Square. Dit grasperk gelegen op een helling is hoewel klein, best mooi en een oase van rust voor de omgeving. Vervolgens trokken we noordwest via Raymond Kimbell Playground waar een aantal voetbalvelden gelegen zijn en een voetgangersbrug ons over Geary Boulevard bracht. We belanden bij Alta Plaza, een klein park in Pacific Heights met tennis velden en een redelijk zicht over de stad, om zo naar Presidio te gaan. We wandelden langs de Presidio Golf Course tussen de rondvliegende golfballen noordwaarts verder het parkgebied in tot we aan het Cemetery Viewpoint kwamen waar we op een bankje genoten van het zicht op de Golden Gate Bridge en Alcatraz in de mist.

De Lincoln Boulevard was opengebroken door werken en ontoegankelijk voor ons, we volgden een omleiding langs Mason Street, die ons met zicht op de baai naar het Palace of Fine Arts leidde. Voor dit erg mooie gebouw ligt een grote vijver omgeven door bankjes, en op een van deze zaten we even te kjiken naar dit alles. Niet ver hier vandaan ligt het Letterman Digital Arts Center waar onder andere Lucas Arts gevestigd is.

We dwaalden er wat rond en in een Starbucks nam ik een banana chocolat chip cake en een strawberry smoothie als brunch, welke ik op at op het terras met zicht op de koepel van het Palace of Fine Arts.

We trokken enkele mijl zuidwaarts en verlieten Presidio voor het Alamo Square. Rondom dit plein liggen er vele merkwaardige huizen in Victoriaanse stijl. Vervolgens wandelden we over Panhandle naar Golden Gate Park, het grootste park van San Francisco. We liepen rondom de Conservatory of Flowers, door de Daliha Garden, bezichtigden de California Academy of Sciences en het M. H. de Young Museum en bezochten de Japanese Tea Garden, waar we thee dronken en sweet rice cakes aten. Hoewel de tuin erg moois is, is hij niet erg groot maar hij is wel de $7 inkom fee waard!

We verlieten het park rond 15u30 langs de Cross Over Drive om naar Twin Peaks te trekken. We beklommen de heuvel en hadden er een prachtig zicht over de stad en de mist die hing over de oceaan en die de Golden Gate Bridge bij momenten helemaal aan het zicht onttrok. Het probleem was dat we dit prachtig zicht niet beleefden van op Twin Peaks maar van op Grand View Park. Maar geen erg want het park deed zijn naam eer aan. we trokken westwaarts en beklommen Mount Sutro die we weer aanzagen voor een deel van Twin peaks, het was pas toen we boven op deze heuvel stonden dat we duidelijk het ware Twin Peaks zagen. We hadden echter al circa twintig kilometer gewandeld en Willem had een blaar, aldus besloten we Twin Peaks met de auto op een avond te bezoeken voor een nachtelijk zicht over San Francisco.

Onze volgende doelstelling was het Mission gebouw in de wijk Mission Dit is het oudste gebouw van de stad en dateert van 1776. We hadden echter onze positie slecht ingeschat waardoor we te ver noord in Haight Ashbury belandden. In de leuke Haight Street kochten Joeri en Willem een heerlijke smoothie in een Ben en Jerry’s die ze opaten op in het nabij gelegen Buena Vista Park. We zaten er op een bankje terwijl we een partijtje tennis bezichtigden. Na deze pauze trokken we verder naar de Mission. We vonden het missiegebouw niet meteen, het stond immers niet aangeduid op onze kaarten maar toen ik een foto nam van een mooie kerk sprak een vouw me aan en ze zei me dat ik zeker ook een foto moest nemen van het klein gebouw ernaast want dit was het missiegebouw. We dankten haar en ze vertelde dat ze wist dat de kaarten niet volledig waren. Het was reeds half zeven toen we bij het gebouw arriveren en het was reeds gesloten. Toch waren we blij het gezien te hebben.

Onze doelstellingen waren gehaald dus keerden we via Dolores Street en Market Street terug naar het hotel. In de lobby vroegen we aan de receptie of er in de buurt een goed steakrestaurant was. De man aan de balie raadde ons Tad’s Steakhouse in de buurt van Union Square aan. Na een verfrissing op de hotelkamer trokken we naar het aangeraden eethuis. Het vergde wat zoekwerk want we meenden dat het Ted’s steakhouse was gelegen in de eerste rechts in Powell Street in plaats van Tad’s aan de rechterkant na het eerste kruispunt.

Hoewel een restaurant met open keuken heeft Tad’s veel fastfood invloed in zijn organisatie. Bij binnenkomst schoven we aan en bestelden drie Tad’s Famous Steaks, twee biertjes en een cola en betaalden meteen $55,56. We kregen meteen een plateau met elk een slaatje en de drank erop; en een apparaat dat zou beginnen trillen en flikkeren als onze steaks klaar waren, waarna we de borden konden afhalen. De grote steaks waren smaakvol en vergezeld van een gebakken sweet patato en lookbrood. Het geheel smaakte ons zeer. Na de maaltijd splitsten de wegen van de groep. Willem keerde terug naar de hotelkamer, terwijl Joeri en ik er een gezellige avond van maakten met een paar Anchor Steam Beers in de White Horse, nadat we een Jazz bar hadden afgekeurd wegens te druk.

Yours faithfully,

Robin

In de ochtend van dertig augustus stonden we op klaar om downtown San Francisco te verkennen. We verlieten ons hotel langs de uitgang aan Market Street en volgden deze tot de kruising met Powell Street, waar er een Cable Car draaiplatform is. We sloegen Powell in en wandelden noordwaarts voorbij Union Square tot Washington Square, waar er een bende Chinese senioren yoga beoefenden en waar de Saints Peter & Paul Church gelegen is. We fotografeerden vanaf het standbeeld van Benjamin Franklin de kerk waarna we deze bezochten. Er was een misviering bezig aldus bleven we er niet te lang. We vervolgden Powell noord tot Lombard Street om deze westwaarts te volgen en het bekende slalommende stukje weg met een stijgingspercentage van 21% te beklimmen. Boven hadden we een zicht op de  baai en de Golden Gate Bridge. Na de klim trokken we noord in Hyde Street tot aan het Cable Car platform en bezochten er in de omgeving Ghirardelli Square en de Hyde Street Pier waar er verschillende historische schepen permanent liggen aangemeerd. Er waren zelfs een aantal zwemmers zich in het ijskoude water waagden om een baantje te trekken, sommigen weliswaar in wetsuit.

Vervolgens trokken we oost richting Fisherman’s Wharf waar Joeri en ik een Clam Chowder aten, een soort verse krabsoep in een uitgehold broodje. Het smaakte best goed, al vonden we het brood wat zoet. We lesten onze dorst met een enorme fountain drink uit een 7/11. Na het maal vervolgden we onze weg tot Pier 39, de thuisbasis van een zeeleeuwen kolonie: cool! We doolden nog wat op de pier en genoten ven het zicht op de Golden Gate Bridge, Alcatraz en de Bay Bridge.

We liepen zuid en wilden Telegraph Hill, waar de Coit Tower gelegen is, beklimmen. We vonden echter niet meteen een weg naar  boven en zaten zelfs vast in een doodlopende straat, onze kaart liet ons in de steek. Doch de redding was nabij, een vriendelijke UPS medewerker die ons zag zoeken, stapte op ons af en gaf ons de richtingsaanwijzingen die we nodig hadden. Hij vertelde dat we niet de eersten waren wiens kaart hun in de steek liet met de zoektocht naar de Coit Tower. We dankten hem en vervolgden onze weg. Eens boven werden we getrakteerd op een leuk 360° zicht op San Francisco! We daalden af en volgden Grant Avenue verder zuid doorheen Chinatown tot Clay Street om deze westwaarts te volgen tot het Fairmont San Francisco, een hotel met een indrukwekkende lobby met veel marmer. Na dit intermezzo op Nob Hill daalden we oostwaarts naar het Financial District waar ik wat geld afhaalde bij een Bank of America waarna we de Transamerica Pyramid bezichtigden en een pleintje ter ere van Bummer & Lazarus.

Verder west lag Embarcadero met het Ferry Building waar we tussen de vele winkeltjes kuierden om erna Mission Street zuid-west in te slaan. Aan 3rd Street sloegen we zuid-oost in richting Museum of Modern Art en de Yerba Buena Gardens met het mooie Martin Luther King, Jr. Memorial. We zaten er even maar vervolgden vrij snel onze weg langs het Moscone Center waar er een congres over virtualisatie, VMWorld 2010, aan de gang was. Spijtig genoeg mocht ik zonder badge niet binnen. Folsom Street was next tot 7th wat ons leidde doorheen SoMa (South of Marktet Street).

7th noordwaarts bracht ons naar ons hotel en we rustten even op onze kamer, maar niet te lang. Willem had vrij veel goesting in Panda Express, zo veel zelfs dat hij bereid was $5 te dokken om gebruik te kunnen maken van het Internet. De Panda was niet ver verwijderd van het hotel. Het lag zelfs in Market Street dus trokken we er naar toe. Het restaurant lag in een enorm winkelcentrum. We vonden het niet meteen maar een touchscreen infobord bracht raad. Cool! Willem at en erna wandelden we naar het Civic Center. We zagen er buiten de mooie architectuur, vele daklozen, wat wijst op de tolerantie van het stadsbestuur.

Alle targets waren behaald en we besloten eens te ontspannen met een bioscoopbezoek: The Expendables om  19u30 nabij het Moscone Center. We hadden nog wat tijd over en begaven ons naar Union Square waar we door een games en een multimedia zaak wandelden. Joeri en ik aten bij Subway waarna we naar het Cinema complex gingen. Ons avontuur daar viel dik tegen: de film zoog onwaarschijnlijk hard. We zochten troost in de donutwinkel naast ons hotel.

Yours faithfully,

Robin