Op 9 augustus sliepen we eens uit en ontbeten we op ons gemak in het hotel, naar onze normen toch, want iets na negen stonden we aan te schuiven bij werelds grootste dierentuin: de San Diego Zoo! We namen een kaart en zochten de meest efficiënte route om alle wezens te zien, rekening houdend met shows die op bepaalde tijdstippen startten. We volgden eerst het Monkey trail gevolgd door het Tiger trail maar bij deze liet de hoofdact zich spijtig genoeg niet zien. Om half twaalf woonden we de zeeleeuwenshow bij waarna we ons blauw betaalden voor een belegd broodje in kinderformaat. Na het middagmaal bezichtigden we de Savanne beesten en om half twee waren we aanwezig bij een vogelshow, die best knap in elkaar zat. Maar het meest memorabel was een kalf dat doodserieus rechtstond en een antwoord gaf op de gespeeld onwetende show host’s vraag: ‘Is er iets gaande achter mij?’ Wat later werkte hetzelfde kalf mee aan de ‘vogel pakt dollar briefje uit je hand’-truc, alleen liet hij niet los en aldus was de vogel ervan door met een half briefje 🙂
De grote panda was cool om te zien al moesten we er even voor aanschuiven. Het was de eerste maal dat ik er een in het echt zag, hetzelfde voor een ijsbeer, al kon deze evengoed een pop geweest zijn, want hij lag daar als een zak patatten. De Indische phyton en de anaconda waren ook fijn om te zien, al houd ik niet echt van opgerolde bewegingsloze dieren. Het mooiste vond ik bij gebrek aan tijger, de sneeuwluipaarden. Toen we ons rond zes uur naar de uitgang begaven, stootten we op een troep acrobaten. Hun show gaf een leuk slot aan de dag.
We hadden honger en reden naar een Taco Bell, we hadden er al heel veel reclame op de radio over gehoord en omdat we niet weigerachtig stonden ten opzichte van Mexicaans voedsel, dachten we waarom niet en gingen we ervoor. We namen elk het combo menu met drie tacos supreme en een large fountain drink. Ik vulde mijn beker met Fruit Punch maar het smaakte erg artificieel. De taco’s waren niet slecht maar ook niet spectaculair en we hadden ze wat groter verwacht. Om deze lichte teleurstelling door te spoelen, begaven we ons naar de dichtstbijzijnde McDonald’s voor twee double cheeseburgers. ^^
Yours faithfully,
Robin
en genoten van het schitterende uitzicht op de oceaan en de San Diego Bay. Toen we het park uitreden, merkten we op dat de benzinetank bijna leeg was, we stelden de GPS in op het dichtstbijzijnde tankstation. Daar aangekomen slaagden we er niet in om met visa te betalen: het automaat eistte een postcode, een eis waaraan we niet konden voldoen, ondanks enkele pogingen. Aangezien het station onbemand was, stonden we daar schoon te koekeloeren.
We stapten naar het Reloj Monumental, deze enorme metalen boog is een van de dominante landmarks van de stad en staat in haar historisch hart. Van hier liepen we zuid-oostelijk doorheen de 
de Bandera de Mexico. We beklommen de heuvel om hem van dichtbij waar te nemen maar we konden er niet naar zijn mast aangezien deze zich op een militaire basis bevond.
we om terug te keren naar het Reloj Monumental en de omgeving er rond te verkennen. Het was intussen na de middag en we stapten onderweg een restaurant binnen dat er degelijk uitzag. Ik bestelde een schotel taco’s gevuld met varkensvlees, gepekelde uien, rode bonen en geflankeerd met een grijs-bruine massa, wiens zwakke smaak het best havermoutpap benaderde. We kregen eerst een pak nacho’s met een kom guacamole, die hoewel pikant vrij smaakloos was. Ik bestelde een Cerveza Sol en kreeg er een half glas limoensap met ijs bij. Ik mixte en de combinatie deed de haren op mijn nek rechtstaan. Bah. De taco’s op zich waren wel lekker.
Het contrast tussen het centrum en dit stadsdeel kon niet groter zijn: de Zone Rio is een modern commerciële wijk. We volgden de 