Tag: LA

Op dinsdag 7 september ontwaakten we voor de laatste maal op Amerikaanse bodem. We checkten uit maar lieten het hotel onze bagage veilig opbergen tot het tijd was om naar de luchthaven te trekken voor de terugvlucht naar Zürich om 19u25. We reden naar Hancock Park aan de Wilshire Boulevard voor de La Brea Tar Pits en het bijbehorende museum. In de teerputten zijn vele duizenden beenderen gevonden van dieren die er in de laatste 50000 jaar zijn in vast geraakt, verhongerd en opgeslokt. Omdat het de eerste dinsdag van de maand was, was de inkom voor het museum gratis, wat een leuke meevaller. Na deze educatieve en interessante stop, reden we naar de Hollywood letters om ze bij daglicht te fotograferen.

In snel tempo want de tijd begon door onze vingers te glippen en op te raken. We bezochten voor de tweede maal in twee dagen de Hollywood letters. Na de fotosessie zetten we koers naar Venice Beach, om in onze laatste uren nog een leuk souvenir te kopen.

Onderweg hielden we halt bij een Bank of America om er nog wat geld af te halen. Het was geen sinecure om een parkeerplaats te vinden in Venice maar na even zoeken, slaagden we er toch in ééntje te vinden nabij het strand. Ik wou de Californische vlag als souvenir en in de eerste winkel die we binnen stapten zag ik hem al hangen maar spijtig genoeg was de voorraad uitgeput. We hadden onszelf  een window van vijfentwintig minuten gegeven voor onze souvenirjacht in Venice, we hadden dus haast. Joeri en ik liepen de straat af op zoek naar een vlag, terwijl Willem in de eerste winkel iets uitzocht. Na enkele honderden meters vonden we een winkel die de vlag aanbood voor $14,99. Zowel Joeri als ik schaften er een aan. Tevreden wandelden we terug naar Willem die we in een crèmerie aantroffen. Hij had reeds een T-Shirt gekocht. Joeri en ik bestelden ook een ijsje en wierpen nog een blik op de Stille Oceaan voor we naar de auto gingen.

Om aan onze verplichting ten aanzien van het autoverhuurbedrijf te voldoen tankten we onze auto vol voordat we hem inleverden. Bij Alamo kregen we van de bediende een afrekening van $75, die reeds van onze creditkaart was afgetrokken zodat we niets meer moesten doen!? De bediende ging na het overhandigen van de rekening gewoon over naar de volgende auto. Not happy trokken we naar de klantendienst voor een uitleg over de rekening. Hoewel de tijd drong, wachtten we er een tijdje tot er eindelijk iemand beschikbaar was. De rekening was voor het gebruik van de GPS sinds onze autowissel maar wij hadden op dag 1 een pakket van $180 genomen voor de ganse trip. De bediende erkende de vergissing en annuleerde de betaling. Oef!

We wandelden richting ons hotel maar keerden al snel op onze stappen terug want we twijfelden over de te volgen richting :). We maakten dan maar gebruik van de pendeldienst van Alamo. We dienden er even op te wachten maar na een poos verscheen er een chauffeur die ons naar ons hotel bracht,  uit dankbaarheid gaven wef de brave man een dollar. In het hotel vroegen we onze bagage terug en informeerden we naar de shuttledienst naar de luchthaven. Deze reed elk kwartier en we dienden gewoon voor het hotel te wachten tot het busje verscheen. Bij het uitchecken ontvingen we ook een rekening van $16. Het hotel had ons parking aangerekend maar we hadden onze auto op straat geparkeerd. Ook deze rekening werd zonder problemen geannuleerd, het zat ons mee vandaag. We stapten op de shuttle en deze bracht ons naar de Tom Bradly vertrekhal van LAX.

Het was twintig voor vier toen we aan de Swiss balie onze tickets in ontvangst namen en onze bagage op een loopband zetten waarna deze verdween terwijl we hoopten ze ooit nog terug te zien. We kuierden wat rond maar er waren minder winkeltjes dan verwacht hoewel er wel een McDonnald’s was, al waren de prijzen niet die we gewoon waren. Joeri nam twee gewone cheeseburgers die meer kostten dan gemiddeld twee doubles en Willem nam een aardbeienmilkshake. We zetten ons aan een tafeltje en mijn metgezellen verorberden hun laatste McDo maaltijd in waarschijnlijk lange tijd. 🙂 We hadden niet veel dollars meer op zak maar we wilden ervan af dus begaven we ons naar een krantenwinkeltje waar Willem een gamemagazine kocht en Joeri en ik al ons geld uitgaven aan twee zakjtes snoep en een kit-kat! Iet voor zes wandelden we naar de Security Check. Na mijn schoenen, pet  en riem te hebben uitgedaan, stond ik voor de eerste maal in mijn leven voor een bodyscanner. Ik slaagde, net zoals mijn metgezellen de test.

Het boarden vatte om half acht aan en niet veel later steeg het vliegtuig op en vloog richting Zürich, waar we na elf uur vliegen aankwamen. We dienden er een uurtje te wachten alvorens op het vliegtuig te kunnen stappen dat ons naar Brussel zou brengen. De vlucht verliep voorspoedig, we kregen een potje witte chocolade-ijs aangeboden en voor we het goed en wel beseften waren we terug in België. De bagage liet niet lang op zicht wachten.

We waren weer thuis na ons onvergetelijk avontuur!

Yours faithfully,

Robin

Op vrijdag 6 augustus besloten we eens uit te slapen want een bezoek aan het Getty Center stond op het programma en dat opende pas om tien uur. We reden ernaar toe, parkeerden en namen het pendeltreintje dat ons van de parkeergarage naar het museum, gelegen op een heuvel, zou brengen. Het museum dat volledig gratis is, op een parkeer fee van $ 15 nam is een erg mooi stukje architectuur. Het beschikt over een prachtige tuin en bovenal een uitgebreide kunstcollectie bestaande uit werken van onder andere Rembrandt, Van Dyk, Toulouse-Lautrec.

Rond een uur hadden we het zo ongeveer gezien en vertrokken we richting Beverly Hills. Daar ontbeten, en wegens het tijdstip ook luchten, we in Subway. We kuierden wat doorheen Beverly Boulevard en na een uurtje trokken we naar Sancta Monica voor een namiddag aan het strand. Niet ver van de Sancta Monica Pier installeerden we ons, waarna we in de koude oceaanwater doken. Het water is erg troebel en zier er vuil uit. Het strand daar en tegen is fantastisch: geen schelpen, geen zeewier, geen vuiligheid, enkel maar zand zo ver het oog reikt. Omdat er zoveel strand is, is het niet zo druk. Naast het water is er een strook van zo’n dertig meter waar er mensen zitten en dan is er honderd meter leegte tot de dijk. Na een uurtje waterpret schakelden we over op strandpret. Joeri en Willem begroeven me van nek tot teen in het zand. Na dit lollige intermezzo wandelden we naar Venice Beach. Eerst langs het water en dan op de dijk waar het op de koppen lopen langs een eindeloze stroom winkeltjes.

Toen we na een uurtje Venice en Muscle Beach voorbij waren en ook de stroom winkeltjes en volk opdroogde, draaiden we ons om en keerden terug naar de auto. De terugrit was zoals altijd druk met hier en daar fille. We sloten de avond voor de derde dag op rij af in McDonald’s met de gebruikelijke maaltijd.

Yours faithfully,

Robin

Op donderdag 5 augustus reden  we ‘s morgens naar Hollywood. We parkeerden de auto in een zijstraat van Hollywood Boulevard en staken genoeg geld in de parkeermeter voor een uur parkeren. We wandelden op en af de Walk of Fame, namen foto’s van bekende gebouwen zoals het Kodak Theater, Grauman’s Chinese Theater en ontbeten met een koek en een banaan gekocht in een supermarktje. Ons uurtje was sneller om als gedacht en we repten ons naar de auto, waarna we koers zetten naar het Universal Studios Hollywood thema park. Het park opende om negen uur en niet veel later waren wij daar, aldus was het nog niet zo druk. We startten met de Studio Tour, wat een rit langsheen verschillende sets is, met als extra enkele attracties zoals King Kong 360 3D: erg cool!

Met $72 was de toegang tot het park vrij prijzig maar we haalden er het meeste uit door alle attracties en shows te bezoeken. Toen we bij de nieuwe show Special Effects Stage kwamen, sprak een personeelslid ons aan en vroeg of we wilden meewerken aan een beoordeling van de show. In ruil kregen we front-row seats en een coupon voor een drankje: w00t zeg ik u! Ik spendeerde het aan een beker gevuld met Nestea Raspberry, spijtig genoeg houden mijn metgezellen niet van dit goedje en was ik aldus verplicht zelf de beker te ledigen. 🙂

Bij de attracties Revenge of the Mummy en Jurrasic Park konden we gebruik maken van een speciale optie: de single visitor line, dit is een speciale rij voor mensen die er niet om geven om gescheiden van hun groep de attractie te beleven. Zo konden we, weliswaar apart, van de attractie genieten in minden dan een kwartier in plaats van de gebruikelijke 45 minuten. ‘s Middags aten we in Mel’s Diner zowaar een slaatje en een stuk watermeloen, we hebben immers niet de intentie om ons non-stop vol te vreten met vettige troep. We  sloten af met een ritje in de bewegingsimulator  The Simpsons Ride en dit was de beste attractie die er tussen zat. Er leuk en vrij lang! Zo sloten we dus af op een hoogtepunt.

Rond half acht hadden we alles gezien en vertrokken we richting Exposition Park, wat ten zuiden van Downtown ligt. We wilden er de Rose Garden bezoeken, maar spijtig genoeg was de tuin reeds gesloten en werd de toegang ons ontzegd door een vlijtige agent.

We keerden dan maar naar het hotel terug en aten alweer in de Mc Do tegenover ons hotel. Opnieuw twee double cheeseburgers maar deze maal vergezeld van een Wildberry Smoothie.

Yours faithfully,

Robin

Ik heb geen oog dichtgedaan tijdens mijn eerste nacht, waarschijnlijk de jetlag die me parten speelde. Ik stond op om 6u30, nam een douche en begaf me naar de hotellobby, waar ik me door middel van mijn kredietkaart toegang verschafte tot het Internet en schreef mijn eerste blogpost. Het eerste kwartier was gratis, daarna was het $3,95 per kwartier.

We checkten uit rond 7u30 en trokken met onze bagage in de hand naar Alamo. Er stonden niet veel mensen voor ons in de rij en een klein half uur later bevonden we ons in een parkeergarage om uit ongeveer een dozijn auto’s een te selecteren. We kozen een blauwe Toyota Corola en vroegen, voordat we ermee wegscheurden, hoe de manuele versnellingsbak precies werkte. Ik nam plaats aan het stuur en reed een rondje op het parkeerterrein waarbij ik door enkele bruuske remmanoeuvres mijn metgezellen doodsangsten liet uitstaan. Bij het buiten rijden, reed ik nog bijna een voetganger omver maar daarna verliep alles vlot. We hadden bij Alamo een GPS toestel gehuurd en deze leidde ons naar het tweede hotel, het Wilshire Plaza hotel, dat meer downtown lag.

We checkten in, gaven de autosleutel aan de valet en installeerden ons in onze kamer. Rond kwart na tien stonden we alweer op straat en volgden Wilshire Boulevard in zuid-oostelijke richting naar Downtown LA. Deze tocht duurde ongeveer veertig minuten en onderweg doorkruisten we MacArthur Park. In het centrum bezichtigden we eerst het Westin Bonaventure Hotel in Figueroa Street gevolgd door de Central Library en het Millennium Biltmore Hotel in 5th Street. Bij het passeren van een Jack’s Coney Island Hot Dogs lastten we een pauze in en aten onze eerste Chili-dog, zeker niet slecht!

We vervolgden 5th Street tot de kruising met Broadway waar we in een 7-Eleven winkel water insloegen. Vervolgens wandelden we noordwaarts in Broadway tot Grand Central Market. Hier kuierden we tussen de vele verse eetwaren winkeltjes en kochten we twee pond druiven voor $1.38. We verlieten Grand Central Market aan de zijde van Hill Street en beklommen de heuvel langs het Angels Flight traject. Op de heuvel vlijden we ons neer op een bankje en verorberden al de druiven.

Na de korte onderbreking trokken we noordwaarts in Olive Street naar het Museum of Contemporary Art. We doorkruisten het domein naar Grand Avenue en wandelden verder noordwaarts naar de Walt Disney Concert Hall, het Music Center en de Cathedral of Our Lady of the Angels. Aan de kathedraal sloegen we in Temple Street oostwaarts en begaven ons naar City Hall. We wandelden langs dit mooie Art-Deco gebouw met zijn dominerende toren, dat zoals de naam aangeeft het stadhuis van LA is, in Main Street en sloegen links af, in oostelijke richting, aan de kruising met 1st Street. We volgden deze laan tot Little Tokyo.

Na even ronddwalen in Little Tokyo, trokken we via Alamede Street noordwaarts ot aan het Union Station, wat een fraai stukje architectuur is die authenticiteit uitstraal en het Pueblo de Los Angeles. We kochten hier een Snow Cone (beker gevuld met waterijs, overgoten met grenadine). Willem en ik namen Cherry smaak, Joeri nam Lime. Joeri en ik vonden het bucht, Willem vond het best te pruimen.

Vervolgens bezochten we  Chinatown via Broadway en Hill Street. Hoewel er vele Chinese winkels, mensen en tekens waren, had ik er tocht meer van verwacht, het was niet echt speciaal.

We verlieten Chinatown en trokken via Hill Street de stad door naar het zuiden tot aan Olympia Boulevard, staken zo westwaarts door naar Figueroa Street en zo zuidwaarts naar het Staples Center. Ondertussen waren mijn voorhoofd, neus en armen al redelijk verbrand want ik had met mijn stomme kop er niet aangedacht mij in te smeren met zonnecrème. Het Staples Center was het eindpunt, we lagen er even op een nabij gelegen grasveldje, keerden weer naar Wilshire Boulevard en zo naar het hotel.

Ik nam een korte douche, lag even op mijn bed want we hadden toch een goede dertig kilometer gemarcheerd. Na een korte break verlieten we het hotel, staken de straat over en bestelden een maaltijd bij McDonald’s: twee double cheeseburgers voor $2,38. Ik voelde me in een experimentele bui en had tevens een Iced Latte Caramel genomen maar dit was een blunder van formaat want niet te drinken. Ik kocht dan maar een Strawberry-Banana Smoothie: uitstekend!

Met gevulde magen en hernieuwde kracht, vroegen we onze auto aan de valet en reed Joeri ons naar Venice Beach, wat op ongeveer twintig minuten rijden ligt van ons hotel. We parkeerden de auto en renden als een stel dolle honden naar de Stille Oceaan. Hoewel de ingevallen duisternis het zicht beperkte, waren we toch onder de indruk van de gigantische watermassa, Al zou zwemmen toch voor een latere gelegenheid zijn. We slenterden langs het water naar de Santa Monica Pier. Ondanks het late uur was er nog veel volk en heerste er een uitermate gezellige sfeer.

De vermoeidheid begon zijn tol te eisen en we keerden terug naar de auto en reden naar het hotel. Onderweg stopten we in een 7-Eleven om enkele waterflessen in te slaan. We arriveerden veilig en wel in onze tijdelijke thuis, gaven de sleutel van de auto aan de valet en kropen onze bedden in.

Yours faithfully,

Robin

Zaterdag 3 juli was ik voor eens een vroege vogel en stond ik op om vijf uur ‘s morgens want een half uur later zou ik met Joeri en Willem naar de luchthaven van Zaventem vertrekken. Ze arriveerden, ik begroette mijn metgezellen, stapte in de auto en zo begon een reis die ons door heen Californië, Arizona, Nevada en Utah zou voeren. Robin zeven uur kwamen we aan op de luchthaven, we zochten de Swiss balie, namen elk twee tickets in ontvangst: een voor Brussel-Zürich en een voor Zürich-Los Angeles en gaven onze bagage af in de hoop we ooit terug te zien. We begaven ons naar de vertrekhal en werden onderweg voor de eerste maal aan een security check onderworpen. Voor Joeri en mij leverde dit geen problemen op maar Willem  moest zijn pet en jas uittrekken en werd getrakteerd op een spervuur van vragen. Hoewel de vlucht naar Zürich pas om iets voor tien was, zaten we reeds enkele uren op voorhand te koekeloeren in de vertrekhal. We vulden de tijd door te slenteren langs de vele duty-free shops.

Het was een klein vliegtuig met een capaciteit van ongeveer honderd man, dat ons in een klein uur naar Zürich bracht. Tijdens de vlucht werd ons een chocokoek en een Zwitsers chocolaatje aangeboden. Daar aangekomen stapten ze uit op de tarmac en werden we met een pendelbus naar de terminal gevoerd. We hadden een window van anderhalf uur tussen beide vluchten. Alvorens op de metro, die ons naar onze Gate zou transporteren, te stappen, werden onze paspoorten een tweede maal, hetzij vluchtig, gecontroleerd. In de Gate, Gate E, volgde nog een security check, deze maal moesten onze schoenen uit. Een ambtenaar vroeg me iets in onverstaanbaar Duits, ik antwoordde bevestigend maar corrigeerde mijn antwoord naar ‘Neen’ nadat hij verschrikt opkeek. Mijn ‘Neen’ stelde hem gerust en ik kon beschikken.

Voordat we de sectie van de Gate met de Amerikaanse vluchten konden betreden werden we nogmaals aan een paspoort controle onderworpen, en nogmaals werd Willem geviseerd. Rond een uur vatte het boarden aan en werd de  Airbus 330, die ons naar LA zou brengen, langzaam gevuld. Spijtig genoeg zaten we in tegenstelling tot de eerste vlucht  niet netjes met ons drietjes naast elkaar. Op de 44ste rij zaten Willem, ien een vriendelijke ietwat oudere Amerikaanse heer. Joeri stelde een plaatswissel voor en het heerschap was het voorstel niet ongenegen, al wou hij liever ruilen met een man die enkele rijen meer naar voren naast zijn vrouw zat, een man die een als twee druppels water geleek op de dichter Dimitri Debock. Onze man onderhandelde met de look-a-like, faalde maar was zo altruïstisch om te wisselen met Joeri.

De vlucht duurde dertien uur en kwam bij ons allen over als eindeloos  maar we mogen niet klagen want we werden goed voorzien van gratis eten en drinken, zo nam ik twee flesjes rode wijn tot mij, en was er in elke stoel een lcd scherm en controller waarmee een entertainment systeem met een ruim aanbod aan films, muziek en info zoals gps locatie en een neerwaartse camera, kon worden bestuurd. Al crashte het zowel bij mij als Joeri tweemaal tijdens de vlucht.

Op 4 augustus om 2 uur ‘s morgens Belgische tijd maar op 3 augustus om 5 uur ‘s avonds kwamen we aan in LA. Onze bagage was pas bereikbaar na een security check, de grootste van de reis. Hier werd voor de eerste maal ons paspoort gestempeld, een pasfoto genomen en onze vingerafdrukken gescand. Het spannendste moment van de reis was aangebroken: wou onze bagage zich wel een weg gevonden hebben naar LA. We wachtten, en wachtten, en ja hoor daar kwamen ze. Eerst die van Willem, dan die van mij en ten slotte, na een kleine stressvolle pauze, die van Joeri. Met de bagage begaven we ons naar de laatste security check maar ook deze verliep erg vlot.

We stonden op straat in LA! Spijtig genoeg weigerde de gps dienst en hadden enkel de gsm van Joeri en Willem ontvangst. Na even doelloos rondgelopen te hebben, vroegen we aan een Travel Aid stand de weg naar ons hotel. Hoewel er shuttles waren, stonden we erop de afstand  te voet af te leggen. Het was niet ver, maar twintig minuten, en niet moeilijk te vinden: alsmaar rechtdoor en bij Airport Boulevard linksaf. Bij de Travel Aid was er ook een Bank of America ATM en die kwam als geroepen want ik had nog geen dollars op zak en ik kan dankzij een partnership tussen Bank of America en mijn bank zonder toeslag geld afhalen bij Bank of America.

We marcheerden gepakt en gezakt naar ons hotel: de FourPoints by Sheraton LAX. De check-in was gemakkelijk en de kamer zeer net en beschikte over twee dubbelbedden. Na een verfrissende douche besloten we de auto verhuur maatschappij de lokaliseren. We vonden het niet meteen en besloten terug naar de luchthaven te wandelen en daar de gratis Alamo shuttle te nemen. Bizar genoeg was er niets om te eten in LAX, misschien omdat we bij de aankomsthallen waren. De shuttle liet even op zich wachten maar leidde ons uiteindelijk naar het Alamo verhuurdatum. Nu we de locatie wisten, zochten we onze weg terug naar het hotel. We passeerden een Burger King  en lastten met plezier een eetpauze in. Ik nam een large Tripple Wopper with cheese menu met frietjes en een Dr Pepper. Vettige troep maar het was smullen.

Het was een goed en vlot begin.

We waren veilig, ze waren blij en we waren moe.

Yours faithfully,

Robin

ps: excuseer voor de mogelijke schrijf fouten en kromme zinsconstructies. Het is nu 7u30 in de ochtend, ik heb bijna niet geslapen, waarschijnlijk door de jetlag en ik word 3$95 aangerekend per kwartier op deze computer met een qwerty toetsenbord [keyboard switch admin lock] dus deze post is een vlugge first draft.